Judy Chicago: The Dinner Party
In de zeventiger jaren maakte de Amerikaanse kunstenares Judy Chicago een iconisch werk: The Dinner Party. Het feministische werk behoort tot de vaste collectie van het Brooklyn Museum in New York. Voor Judy Chicago (1939) zijn de gedichten van Emily Dickinson een belangrijke inspiratiebron geweest. Zij heeft zelf een boek uitgebracht met tekeningen bij haar geliefde gedichten.
The Dinner Party bestaat uit een groots gedekte banket, opgesteld op een driehoekige tafel met in totaal negenendertig couverts. Elk couvert verwijst naar een belangrijke vrouw uit de geschiedenis. De vormgeving van het couvert met lopers, kelken, bestek en beschilderd porselein past bij de stijl van de individuele vrouwen die worden geëerd. Eén van deze 39 historische vrouwen is Emily Dickinson. De namen van nog eens 999 vrouwen zijn in goud gegraveerd op de witte tegelvloer onder de driehoekige tafel.
(Uit de informatie van het Brooklyn Museum:)
De setting van Emily Dickinson vertegenwoordigt het opvallende contrast tussen haar teruggetrokken, introverte karakter en de dynamische geest die door haar gedichten wordt onthuld. Het vertegenwoordigt ook de sobere Victoriaanse wereld die Dickinson probeerde te doorbreken door haar schrijven.
Chicago werd vooral geïnspireerd door het volgende Dickinson-gedicht, voor het eerst gepubliceerd in de collectie Complete Poems, 1924:
I HIDE myself within my flower,
That wearing on your breast,
You, unsuspecting, wear me too—
And angels know the rest.
(Dickinson, Complete Poems, 427)
Het midden van de plaat lijkt stevig en toch verstikt door de omringende gerimpelde kanten lagen. Deze strokenlagen zijn gemaakt met behulp van een proces dat kant draperen wordt genoemd, waarbij kant wordt doordrenkt met porseleinen slip en gebakken, waardoor het wordt omgezet in porselein. Kant draperen werd gebruikt om porseleinen poppen te maken, en het suggereert de beperkingen die het Victoriaanse tijdperk oplegde aan het leven en schrijven van Dickinson.
De loper is gemaakt van kant en net dat gekleurd is met thee en koffie om het er ouder uit te laten zien. Het omvat naaitechnieken die typisch zijn voor het Victoriaanse tijdperk, zoals lintwerk – borduurwerk van bloemmotieven gemaakt in zijden lint – een huiselijke vaardigheid uit het begin van de 19e eeuw die als een geschikt tijdverdrijf voor vrouwen werd beschouwd.
Lintwerk strekt zich uit over de loper en omringt de hoofdletter in de naam van Dickinson, die de stereotiepe ‘vrouwelijke’ activiteiten van die tijd vertegenwoordigt en, als zodanig, de beperkende wereld waarin deze machtige literaire figuur verborgen was.
Bronnen: