1974-1979 Judy Chicago: The Dinner Party
In de zeventiger jaren maakte de Amerikaanse kunstenares Judy Chicago een iconisch werk: The Dinner Party. Het feministische werk behoort tot de vaste collectie van het Brooklyn Museum in New York. Voor Judy Chicago (1939) zijn de gedichten van Emily Dickinson een belangrijke inspiratiebron geweest. Zij heeft zelf een boek uitgebracht met tekeningen bij haar geliefde gedichten.
The Dinner Party © Brooklyn Museum
The Dinner Party is een monument voor belangrijke vrouwen uit de wereldgeschiedenis. Het bestaat uit een groots gedekt feestmaal, opgesteld op een driehoekige tafel met in totaal negenendertig couverts. Elk couvert verwijst naar een belangrijke vrouw. De vormgeving van het couvert met lopers, kelken, bestek en beschilderd porselein past bij de stijl van de individuele vrouwen die worden geëerd. Eén van deze 39 historische vrouwen is Emily Dickinson. De namen van nog eens 999 vrouwen zijn in goud gegraveerd op de witte tegelvloer onder de driehoekige tafel.
Couvert Emily Dickinson © Adrie Lint
Uit de informatie van het Brooklyn Museum:
De setting van Emily Dickinson stelt het opvallende contrast voor tussen haar teruggetrokken, introverte karakter en de dynamische geest die haar gedichten onthullen. Het laat ook de sobere Victoriaanse wereld zoen die Emily Dickinson wilde doorbreken met haar schrijven. Judith Chicago werd vooral geïnspireerd door het volgende Dickinson-gedicht, voor het eerst gepubliceerd in de collectie Complete Poems, 1924:
I HIDE myself within my flower,
That wearing on your breast,
You, unsuspecting, wear me too—
And angels know the rest.
(F80)
Het midden van het bord lijkt stevig en toch verstikt door de omringende gerimpelde kanten lagen. Deze strokenlagen zijn gemaakt met behulp van een proces dat kant draperen wordt genoemd, waarbij kant wordt doordrenkt met porselein en gebakken, waardoor het helemaal omgezet wordt in porselein. Kant draperen werd gebruikt om porseleinen poppen te maken, en het suggereert de beperkingen die het Victoriaanse tijdperk oplegde aan het leven en schrijven van Emily Dickinson.
De loper is gemaakt van kant en verkleurd met thee en koffie om het er ouder uit te laten zien. Het omvat naaitechnieken die typisch zijn voor het Victoriaanse tijdperk, zoals lintwerk, een borduurwerk van bloemmotieven gemaakt in zijden lint. Het is een huiselijke vaardigheid uit het begin van de 19e eeuw die als een geschikt tijdverdrijf voor vrouwen werd beschouwd. Lintwerk strekt zich uit over de loper en omringt de hoofdletter in de naam van Dickinson, die de stereotiepe ‘vrouwelijke’ activiteiten van die tijd vertegenwoordigt en, als zodanig, de beperkende wereld waarin deze machtige literaire figuur verborgen was.