Emily Dickinson – Gedichten

Welkom

Emily Dickinson (1830-1886) schrijft fascinerende gedichten. Haar intense aandacht voor het alledaagse verbindt zij met de universele geheimen van het leven. Dat maakt haar gedichten raadselachtig. Haar eigenzinnige en staccato dichtkunst klinkt modern. Deze vertalingen zijn niet bedoeld om haar raadsels op te lossen, maar willen wel haar intrigerende dichtkunst toegankelijker maken.

De opzet is om wekelijks nieuwe vertalingen toe te voegen. De index geeft een overzicht van de vertaalde gedichten; alfabetisch gerangschikt op de beginregel van het origineel. Een register van veel voorkomende thema’s bij Emily Dickinson wordt uitgewerkt. Haar geliefde dieren en planten krijgen een gezicht. En lees meer …

Soul, Wilt thou toss again?

Soul, Wilt thou toss again?
By just such a hazard
Hundreds have lost indeed –
But tens have won an all –

Angel’s breathless ballot
Lingers to record thee –
Imps in eager Caucus
Raffle for my Soul!

J139/F89/1859

Ziel, Wilt u nog een keer opgooien?
Met precies zo’n gokje
Hebben honderden zeker verloren –
Maar tientallen hebben alles gewonnen –

Ademloos blijft de uitkomst van de Engel
Hangen en wijst u aan –
Duiveltjes in conclaaf
verloten gretig mijn ziel!

Heart, not so heavy as mine

Heart, not so heavy as mine
Wending late home –
As it passed my window
Whistled itself a tune –

A careless snatch – a ballad –
A Ditty of the street –
Yet to my irritated Ear
An Anodyne so sweet –

It was as if a Bobolink
Sauntering this way
Carolled, and paused, and carolled –
Then bubbled slow away –

It was as if a chirping brook
Upon a dusty way –
Set bleeding feet to minuets
Without the knowing why –

Tomorrow – night will come again –
Perhaps – tired and sore –
Ah Bugle! By the window
I pray you stroll once more.

J83/F88/1859

Een Hart, niet zo zwaar als het mijne
Ging laat op huis aan –
Toen het langs mijn raam kwam
Floot het een deuntje in zichzelf –

Zomaar een stukje – een levenslied –
Een smartlap van de straat –
Maar voor mijn geprikkeld oor
Bracht het een heerlijke rust –

Het was alsof een Zangvogel
Deze kant op kuierde
Tjilpte, en even stopte, en tjilpte –
Toen twitterde hij langzaam weg –

Het was alsof een kabbelende stroom
In een stoffige bedding –
Haar bloedende voeten omzette in menuetten
Zonder te weten waarom –

Als morgen – de avond weer komt –
Pijnlijk vermoeid – misschien –
Ah Klaroen! Ik bid je
Dat je nog een keer langs komt!

Some, too fragile for winter winds

Some, too fragile for winter winds
The thoughtful grave encloses –
Tenderly tucking them in from frost
Before their feet are cold.

Never the treasures in her nest
The cautious grave exposes,
Building where schoolboy dare not look,
And sportsman is not bold.

This covert have all the children
Early aged, and often cold,
Sparrows, unnoticed by the Father –
Lambs for whom time had not a fold.

J141/F91/1859

Er zijn er, te zwak voor de winterstormen
Die het attente graf omsluit –
Hen teder instopt tegen de vorst
Voor hun voeten koud worden.

De schatten in haar nest
Legt het behoedzame graf nooit bloot,
Het gebouw waar de schooljongen niet durft te kijken,
En geen jager zich waagt.

Deze schuilplaats is voor alle kinderen
Vroeg oud, en vaak koud,
Mussen, niet gezien door de Vader –
Lammeren waarvoor de tijd geen kudde had.

[“Sparrows” verwijst naar het evangelie volgens Mattheüs, waar Jezus zegt: ‘Verkoopt men niet twee mussen voor een stuiver? En toch zal buiten de wil van uw Vader niet een mus op de grond vallen.’ (Mt 12,29)
In de tijd van Emily Dickinson was de kindersterfte hoog.]

If she had been the Mistletoe

If she had been the Mistletoe
And I had been the Rose –
How gay upon your table
My velvet life to close –
Since I am of the Druid,
And she is of the dew –
I’ll deck Tradition’s buttonhole –
And send the Rose to you.

J44/F60/1859

Was zij de Maretak geweest
En ik was de Roos geweest –
Hoe vrolijk zou op jouw tafel
Mijn fluwelen leven eindigen –
Aangezien ik een Druïde ben,
En zij van dauw is –
Zal ik het knoopsgat van de Traditie sieren
En stuur de Roos naar je toe.

[Emily Dickinson stuurde dit gedicht naar Samuel en Mary Bowles voor hun elfde trouwdag.]

A Bee his burnished Carriage

A Bee his burnished Carriage
Drove boldly to a Rose –
Combinedly alighting –
Himself – his Carriage was –

The Rose received his visit
With frank tranquillity
Withholding not a Crescent
To his Cupidity –

Their Moment consummated –
Remained for him – to flee –
Remained for her – of rapture
But the humility.

J1339/F1351/1873

Een Bij reed zijn glanzende Koets
Vrijpostig naar een Roos –
Samen sprongen ze naar beneden –
Hijzelf – was zijn Rijtuig –

De Roos ontving haar gast
Met een openhartige rust
En hield geen Stuifmeeltje achter
Voor zijn Wellust –

Toen hun Moment geconsummeerd was –
Resteerde voor hem – vluchten –
En voor haar – enkel
De nederigheid van de extase.

[“Crescent”: halve maan, maar iets wat krom is of stuifmeel.]

How soft this Prison is

How soft this Prison is
How sweet these sullen bars
No Despot but the King of Down
Invented this repose

Of Fate if this is All
Has he no added Realm
A Dungeon but a Kinsman is
Incarceration – Home.

J1334/F1352/1875

Hoe zacht is deze Gevangenis
Hoe zoet deze sombere tralies
Geen Despoot maar de Koning van Dons
Bedacht deze rust

Heeft het lot geen ander Rijk meer,
Als dit Alles is waarvoor we Bestemd zijn
Dan is een Kerker een Kameraad
Opsluiting – Thuis.

Bless God, he went as soldiers

Bless God, he went as soldiers,
His musket on his breast –
Grant God, he charge the bravest
Of all the martial blest!

Please God, might I behold him
In epauletted white –
I should not fear the foe then –
I should not fear the fight!

J147/F52/1859

Dank God, hij ging gelijk de soldaten,
Zijn musket op zijn borst –
Geef God, dat hij het dapperste aanvalt
Van heel het gezegend leger!

Alstublieft God, mag ik hem terugzien
In het gedecoreerde wit –
Dan zou ik geen vijand vrezen –
Zou ik niet bang zijn voor de strijd!