Biografie

(Klik op de afbeelding om deze te vergroten)
1830
 Emily Elizabeth Dickinson wordt op 10 december 1830 geboren in Amherst. De kleine stad ligt in een landelijke omgeving, ongeveer 250 km boven New York. De prachtige natuur is bekend van haar ‘Indian Summer’ met warme en bontgekleurde herfstdagen; een “tweede zomer” noemt Emily het. Britse kolonisten hebben de streek in de zeventiende eeuw veroverd en vandaar de naam New England. De provinciestad Amherst met 4000 inwoners is een van de laatste bolwerken van de puriteinen die uitgeweken waren uit Engeland.

Emily is het tweede kind van Emily Norcross (1804-1882) en Edward Dickinson (1803-1874). Haar ouders zijn in 1828 getrouwd. Haar oudere broer is Austin (William Austin – 1829-1895) en Vinnie (Lavinia Norcross – 1833-1899) haar jongere zus.

Haar moeder Emily Norcross is de oudste van negen kinderen uit een rijke boerenfamilie. Zij heeft aan de Monson Academy in Massachusetts gestudeerd en in New Haven. In haar studietijd is ze actief, organiseert lezingen, zingt in een koor en volgt bijbelstudies. Zij kent meer dan dertienhonderd bijbelverzen uit haar hoofd. Vanaf de trouwdatum leeft zij voor haar gezin. Zij regelt het huishouden en de tuin tot haar gezondheid het niet meer toelaat. De bijzondere rozen en de vijgen die ze kweekt zijn in de wijde omtrek bekend. Emily heeft aanvankelijk niet zo’n sterke band met haar. Die komt pas op latere leeftijd, wanneer ze haar ziekelijke moeder gaat verzorgen.

Haar vader Edward Dickinson is eveneens de oudste van negen kinderen uit een welgestelde advokaten-familie. Hij heeft gestudeerd aan de Amherst Academy, Yale College en the Northampton Law School. Hij opent een eigen advokatenpraktijk in Amherst en onderhoudt daarbij nog een klein boerenbedrijf. Hij is een belangrijke publieke figuur in Amherst. Hij heeft een autoritair karakter, maar is gehecht aan zijn kinderen. Emily Dickinson vindt hem een eenzame en autocratische man. (De schilderijen zijn in 1840 gemaakt door Otis Allen Bullard – © Houghton University Library Harvard.)

De wieg van Emily staat in de Homestead (hofstede), het familiehuis gebouwd door grootvader Samuel Fowler Dickinson. Het was het eerste stenen huis in Amherst. Bij haar geboorte is het landhuis deels in bezit van grootvader en deels van vader. Bijna het gehele leven van Emily Dickinson speelt zich af in en rond de Homestead! In haar slaapkamer, gezeten achter een klein tafeltje en uitkijkend op het westen, heeft ze haar gedichten en brieven geschreven. Sinds 2003 is in de Homestead het Emily Dickinson Museum gevestigd.
1835
 Edward Dickinson wordt penningmeester van het Amherst College (later Academy). Hij zal dat 37 jaar lang blijven. Deze academie is nauw verbonden aan de familie Dickinson. Grootvader was immers een van de stichters en heeft bijna het gehele familiekapitaal ingezet voor het college. De vrijgevigheid van grootvader heeft echter geleid tot zijn faillissement.
1840
 Vanwege deze financiële problemen moet zoon Edward Dickinson de helft van de Homestead verkopen. Het gezin verhuist noodgedwongen naar North Pleasant Street in Amherst. Het nieuwe, houten huis ligt pal naast het kerkhof. Zo wordt Emily In haar jeugd regelmatig geconfronteerd met dood, uitvaarten en rouwende mensen.

Op dit schilderij uit 1840 staan Emily, Austin en Vinnie in kinderlijk ornaat. Emily en Austin lijken veel op elkaar en trekken in hun jeugd ook vaak samen op. Over Vinnie schrijft Emily later: “Zij heeft geen Vader en Moeder, alleen mij en ik heb geen Ouders, alleen haar.”

Emily gaat samen met haar zus Vinnie naar de Amherst Academy. Ze volgt met name vier studies: filosofie, geologie, Latijn en plantkunde. Op de school ontstaat een hechte vriendinnenclub van Abiah Root, Abby Wood, Emily Fowler ,Sophia Holland, Vinnie en Emily Dickinson.
1844
 Wanneer haar vriendin Sophia Holland onverwachts overlijdt, maakt dat diepe indruk op Emily. Zij kan het verlies moeilijk verwerken.  Haar ouders sturen Emily samen met haar zus Vinnie naar tante Lavina Norcross in Boston om te bekomen. Al vanaf haar kindertijd heeft Emily Dickinson een goede band met haar tante.
1845
 Emily legt een Herbarium aan, een uitgebreide verzameling planten en bloemen. Het laat zien dat Emily al op jonge leeftijd erg geïnteresseerd is in het groene leven – de bibliotheek van Harvard heeft het complete Herbarium met prachtige kleurenreproducties online gepubliceerd (Herbarium of Emily Dickinson).

Emily Dickinson raakt verliefd op Abiah Root. Van de vriendinnen is zij degene waar ze het meest op vertrouwt. Als Abiah al snel de school verlaat en teruggaat naar huis in Springfield, schrijft Emily haar meer dan twintig brieven. Deze brieven zijn een bron van informatie over het leven van Emily. Getuigen de eerste brieven van de liefde voor elkaar, later groeien de vriendinnen uit elkaar. Niet alleen vanwege de afstand, maar vooral ook omdat Emily andere keuzes maakt wat betreft geloof en huwelijk. Als Abiah Root trouwt met dominee Samuel Strong, wil Emily zelfs niet bij haar op bezoek komen.

In deze periode begint de vriendschap met Susan Huntington Gilbert (1830-1913). Sue wordt een hartsvriendin. Emily noemt haar vaak “Dollie”. Waarschijnlijk is zij de grote liefde van haar leven, want tot aan haar dood blijft Emily in brieven en gedichten haar liefde uitdragen. Ook zijn er erotische gedichten die naar Susan verwijzen. “Wie houdt het meest van jou, en nog veel meer, en denkt aan jou als anderen rusten? Dat is Emily” dicht ze. Zelfs als Susan Huntington met haar broer trouwt, blijft de liefdesband in de geschriften doorklinken. Susan zelf is een levendige en intelligente vrouw, met veel interesse voor literatuur.

In augustus koopt vader Dickinson een klavecimbel voor de familie. Emily stort zich fanatiek op pianolessen. Haar voorkeur gaat niet uit naar klassieke muziek, maar naar Ierse en Schotse ballades. Al snel blijkt dat zij een uitzonderlijk talent heeft voor improviseren.

Charles Temple, leraar Frans aan de Amherst Academy, snijdt een silhouet van Emily Dickinson uit. In haar jeugd moet Emily Dickinson zeker een sociale flair hebben gehad, in tegenstelling tot haar meer teruggetrokken leven later. Ze schrijft: “Ik word inderdaad heel snel knap! Ik verwacht dat ik de schoonheid van Amherst (“the belle of Amherst”) zal zijn als ik zeventien ben. Ik twijfel er niet aan dat ik op die leeftijd massa’s bewonderaars zal hebben.”
1847
 Na haar afstuderen gaat Emily naar het Vrouwen Seminarie van Mount Holyoke in South Hadley. Dat een vrouw in die tijd gaat studeren lijkt misschien uitzonderlijk, maar de puriteinse gemeenschap vindt het belangrijk dat vrouwen vóór het huwelijk een goede opleiding krijgen. Daarmee kunnen zij hun kinderen een betere opvoeding geven. Emily volgt er de vakken: plantkunde, natuurlijke historie, astronomie, Engelse grammatica, Latijn, geschiedenis, muziek, algebra, filosofie, logica en theologie. Het Seminarie valt haar erg tegen. Ze vindt het een ‘verzuurde’ opleiding.

Emily raakt bevriend met Benjamin Franklin Newton (1821-1853), een jurist in opleiding op het kantoor van haar vader. Hij herkent bij Emily haar bijzondere talent voor dichten en stimuleert haar om dit verder te ontwikkelen.  Hij maakt haar vertrouwd met de literatuur uit haar tijd.  Dankzij hem leeft zij het werk van dichter Ralph Emerson kennen. Emily zelf noemt Benjamin Newton een belangrijke leermeester voor haar.

In dit jaar wordt de beroemde foto van Emily Dickinson gemaakt (daguerrotype). Waarschijnlijk is de fotograaf William C. North. Deze iconografische foto is jarenlang de enige foto van Emily geweest. In 2000 duikt nog een tweede foto op. Mogelijk staat daar Emily op met Kate Scott Turner, een bevriende dichter.

De romans Jane Eyre van Charlotte Bronté en Wuthering Heights van Emily Bronté worden gepubliceerd. Beiden zijn van grote betekenis voor Emily’s ontwikkeling.
1848
 Na anderhalf jaar stopt Emily met haar studie. Ze heeft veel heimwee naar huis en de beklemmende protestantse sfeer van het seminarie ligt haar totaal niet. Vanwege ziekte gaat ze naar huis en besluit niet meer terug te keren.
1850
 Voor haar verjaardag krijgt Emily van haar vader een grote, bruine hond: Carlo. Het moet een New Foundlander of Sint Bernard geweest zijn. Zestien jaar lang zal hij haar trouwe vriend zijn. Mede dankzij Carlo kan zij haar lange wandelingen door de bossen en velden maken. “Wanneer ze straks in de hemel komt, zal Carlo haar als eerste begroeten” schrijft ze.

Voor het eerst wordt anoniem een gedicht van Emily Dickinson gepubliceerd in de Springfield Daily Republican. Het is een ironisch Valentijnsgedicht, geschreven aan William Hoyland, een jonge docent van het Amherst College.

In deze jaren krijgt Amherst te maken met twee golven van religieuze oplevingen (Great Awakenings). Tijdens deze opwekkingsbewegingen bekeren protestantse christenen zich opnieuw tot Christus. Daarbij vragen predikanten de gemeenteleden om het geloof meer persoonlijk te beleven. Een nieuwe bekering komt voort uit een diepe religieuze ervaring dat men zich persoonlijk geroepen of gered voelt door Christus. Rond die hernieuwde bekeringen ontstaan nieuwe kerkgemeenschappen. Vader Dickinson, Vinnie en Susan sluiten zich aan bij de First Church. Ook op het Vrouwen Seminarie worden bekeringen gepropageerd. Emily Dickinson maakt duidelijk dat zij daar geen interesse voor heeft. Ook later blijft zij “een rebel”, zoals ze zelf zegt en dat is opmerkelijk binnen zo’n strenge christelijke gemeenschap.

Susan Huntington Gilbert krijgt een relatie met haar broer Austin. De verkering blijft lange tijd geheim, ook voor Emily.
1851
 Austin Dickinson vertrekt naar Boston om daar les te geven aan de Endicott School in Boston. Emily mist haar broer en stuurt hem regelmatig brieven. In haar jeugd moet zij een hechte band gehad hebben met Austin, want ze voelt diepe teleurstelling dat hij zo weinig naar huis komt.

Susan Huntington Gilbert gaat wiskunde doceren aan de Archer’s School in Baltimore. Emily stuurt haar een liefdesbrief en verscheidene gedichten met liefdevolle ondertoon. Zij heeft nog geen weet dat beiden verkering hebben, terwijl ze toch bij Austin en Sue op bezoek gaat.

De regio van Amherst wordt getroffen door een grote brand. Ook veel prachtige natuur gaat verloren. Het vindt zijn weerslag in de gedichten.
1853
 In het geheim verloven Austin en Susan zich met elkaar. Het is het begin van een ingewikkelde relatie tussen Emily en haar geliefde vriendin die voor haar broer kiest. Er volgt aanvankelijk een periode van afstand. Vooral Emily vindt dat zij te weinig aandacht krijgt en dat Susan nauwelijks op haar reageert.

In deze jaren verandert het sociale leven van Emily Dickinson aanzienlijk. Haar goede vriendinnen trouwen of verhuizen. Op het moment dat Susan en Austin afstand van haar nemen, zoekt Emily steun bij Elizabeth Holland (1823-1896). Haar man Josiah is redacteur bij de Springfield Republican. De wat oudere vrouw wordt een constante in het leven van Emily. Emily schrijft meer dan negentig brieven aan haar. Opvallend is wel dat brieven zelden over haar gedichten gaan, maar veeleer over praktische zaken en spirituele thema’s.

Vader Edward Dickinson wordt vanuit de Whig Party (oppositie) gekozen voor het Amerikaanse Congres. Hij moet vaak buitenshuis verblijven. Mede op zijn initiatief krijgt Amherst een spoorverbinding en vllakbij de Homestead wordt een treinstation geopend.
1855
 Emily en Vinnie brengen een bezoek aan vader in Washington. Op de terugweg in Philadelphia ontmoeten zij dominee Charles Wadsworth (1814-1882), die grote indruk op Emily maakt. Zij zal hem jarenlang met regelmaat brieven sturen. Kopieën van zijn preken worden doorgestuurd. Emily Dickinson noemt hem een van haar beste vrienden.

Vader Edward en Austin gaan samenwerken in het advocatenkantoor van de familie. Het gaat beter met de firma. Het landgoed Homestead wordt teruggekocht en opgeknapt. Het gezin verhuist terug naar het oude familiehuis. Emily vindt de overgang lastig. Vader laat speciaal voor Emily een bloemenkas aanbrengen en een tuin aanleggen. De rest van haar leven speelt zich af rond de Homestead.
1856
 De moeder van Emily wordt ziekelijk en krijgt last van depressies. De zorg voor haar en het huishouden komen bij Vinnie en Emily te liggen.

In juli trouwen Austin en Susan in Geneve, New York. Pal naast de Homestead laat vader voor hen een huis bouwen: The Evergreens. Emily zal in de toekomst kleine geschreven boodschappen (vaak gevoelig en scherp!) onder de heg doorschuiven. Susan en Austin maken hun het huis tot centrum van het culturele leven in Amherst. Het wordt een ontmoetingsplek voor journalisten, dichters en politici. Zo komt de schrijver Ralph Waldo Emerson lezingen geven. Juist nu Sue zo dichtbij woont, vindt Emily de emotionele afstand tussen hen moeilijk te overbruggen.

Evenals vader en moeder Dickinson worden ook Austin en Sue lid van de First Church. Emily is nu de enige in de familie die weigert zich te bekeren.

Emily wint prijzen met haar zelfgebakken brood (rye and indian bread) bij de Cattle Show. Haar desserts zijn eveneens vermaard (met chocolade en kokos).

Via Austin en Susan komt Emily in contact met Mary en Samuel Bowles. Zij zijn welkome gasten in The Evergreens. Samuel Bowles (1826-1878) is journalist en hoofd-uitgever van de Springfield Republican. Het dagblad is een van de belangrijkste progressieve media van New England. Het echtpaar is progessief en actief in de beweging tegen de slavernij. Meer dan vijftig brieven en veertig gedichten heeft Emily hen geschreven, meestal bestemd voor Samuel Bowles. Voor een dichter die zeker geen publicatie van haar gedichten wil, moet hij een intieme vriend zijn.
1858
 Ongeveer vanaf deze tijd gaat Emily Dickinson haar gedichten overschrijven en bundelen in zelfgemaakte schriften (Fascicles). In de komende jaren schrijft ze het merendeel van haar gedichten.

In deze periode zijn ook de Meesterbrieven (Master Letters) geschreven. Zo worden drie liefdesbrieven van Emily genoemd die aan ‘Meester’ gericht zijn. Ook in zeven gedichten is er sprake van een ‘Meester’. Alleen zijn nergens duidelijke aanwijzingen te vinden wie dit mag zijn en of de brieven daadwerkelijk verstuurd zijn. Is het fictie? Aan deze kwestie zijn vele studies gewijd, maar krijgt tegenwoordig weinig aandacht meer.
1860
 Emily Dickinson gaat zich meer en meer terugtrekken op haar kamer en in haar tuin. Bezoek stelt ze niet op prijs. Zelfs wanneer iemand aan de deur staat, wil ze niet opendoen.

Wanneer men haar ziet, is ze meestal in het wit gekleed.  In Amherst spreekt men al over de ‘mythische vrouw in de witte jurk’. Zo wordt haar witte jurk iconisch – deze replica is te zien in het Emily Dickinson Museum. Ze leidt bijna het leven van een kluizenares. Over de reden van haar ‘witte afzondering’ zijn talrijke hypothesen ontwikkeld. Misschien houdt ze van wit? Misschien heeft het te maken met haar nierziekte? Die veroorzaakt overmatig transpireren en vochtverlies, dan is witte kleding goed te wassen. Mogelijk kleedt ze zich als een Keltische druïde? Een beeld dat ze wel in haar gedichten gebruikt. Mogelijk voelt ze zich gelijk een non, ongehuwd en op het goddelijke gericht. Of misschien houdt ze van wit en heeft gewoon ruimte voor haarzelf nodig?

De dood van tante Lavinia Norcross raakt Emily erg. Zij krijgt meer contact met de beide dochters van haar tante, Lou en Fanny Norcross.
1861
 Susan en Austin Dickinson krijgen een zoon, Ned (Edward – 1861-1898). Emily zal een hechte band met hem krijgen. Zij schrijft over het plezier dat ze heeft met de taalspelletjes, die ze samen spelen.

Begin van de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865). Ook vanuit Amherst vechten vele mannen als soldaat in het leger van de Unie (Noordelijke Staten). Onder hen sneuvelen ook bekenden van Emily. In 1864 verschijnen in een krant (Brooklyn) anoniem drie gedichten van Emily, bestemd om geld in te zamelen voor medische zorg van het leger van de Unie. Austin Dickinson laat zich tegen betaling vervangen voor de militaire dienst waartoe hij was geroepen.
1862
 Emily begint een jarenlange correspondentie met Thomas Wentworth Higginson. Hij wordt een centrale figuur in haar leven (mentor en klankbord). Thomas Higginson is predikant en schrijver, een voorstander van de rechten van vrouwen en Native Americans.

Als fel tegenstander van de slavernij, dient hij als commandant van het eerste regiment van Afro-Amerikaanse soldaten. Komende jaren zal hij een van de weinigen zijn die Emily aan huis bezoeken. Na haar dood helpt hij bij het van de gedichten.

Oom Loring Norcross, weduwnaar van tante Lavinia, sterft in januari 1863. Emily wil hun dochters Lou en Fanny Norcross opvangen. Zij gaan zelfstandig wonen, maar Emily blijft voortdurend in contact met hen.
1864
 Voor een oogziekte wordt Emily behandeld in Boston (zeven maanden lang). Ze heeft last van haar ogen, maar de oorzaak is niet duidelijk: ontsteking van oogvlies, aanvallen van epilepsie of een chronische nierziekte? Bij haar verblijf ontmoet ze voor het eerst rechter Otis Lord, die ze regelmatig zal schrijven. Een jaar later moet zij opnieuw behandeld worden aan haar ogen en blijft wederom een half jaar in Boston. Slecht zien en angst om blind te worden klinken in veel gedichten door.
1866
 Op 27 januari gaat Carlo dood, haar geliefde kameraad en vele malen genoemd in haar brieven en gedichten. Zijn dood betekent ook een einde van de zwerftochten door de natuur.

Susan en Austin Dickinson krijgen een tweede kind: dochter Mattie (Martha Gilbert – 1866-1943). Mattie Bianchi (later gehuwd met een Russische kapitein) zal begin twintigste eeuw het beheer van een deel van het literaire erfgoed van Emily Dickinson op zich nemen.

Emily correspondeert opnieuw intensief met Samuel Bowles. Hij noemt haar “Daisy”. Het is niet duidelijk welke rol hij in haar leven speelt. Begin 1874 vertrekt hij naar Europa.
1869
 Huize Dickinson krijgt een nieuwe dienstbode, Margaret Maher. Eerst tijdelijk, maar al snel ontstaat er een band tussen de familie en haar. Emily Dickinson beschrijft haar als “moedig”, “warm” en “de noordenwind van de familie”. Met haar deelt Emily de keuken als ze aan het bakken gaat. De bekende foto van Emily wordt na haar dood door haar gered.
1870
 Thomas Higginson komt voor de eerste keer op bezoek bij Emily. Hij schrijft uitgebreid aan zijn vrouw hoe verwonderd hij wel niet is over Emily, haar gedichten en uitspraken. Drie jaar later komt hij opnieuw op bezoek.
1874
 Vader Edward Dickinson sterft onverwachts in Boston. Volgens haar familie is Emily troosteloos en loopt ze een week lang wezenloos door het huis.
1875
 Moeder Emily Norcross Dickinson krijgt een beroerte en raakt bijna volledig verlamd. Emily en Vinnie gaan voor haar zorgen. De komende jaren zal dit de afzondering van Emily versterken. Er moet immers steeds iemand thuisblijven. Een rol die Emily goed ligt, aldus haar zus. Het versterkt de band tussen Emily en haar moeder.

Susan en Austin krijgen een derde kind: zoon Gib (Thomas Gilbert – 1875-1883). Ned is inmiddels 14 jaar en Mattie 10 jaar en kleine Gib is een nakomertje. Het is een erg ondeugend kind, waarover Emily innemend schrijft. De kleine Gib wordt haar lieveling.
1876
 Vriendin Helen Hunt Jackson (1831-1885), zelf ook schrijfster, ziet in Emily Dickinson een groot dichter. Tevergeefs probeert ze Emily te overtuigen om haar gedichten te publiceren. Emily wil dat in geen geval. Publiceren noemt zij een ‘uitverkoop van de geest van de mens’. Op aandringen van Hunt wordt toch een van haar gedichten gepubliceerd in een verzamelbundel. Het blijven slechts een handvol gedichten die tijdens haar leven gepubliceerd worden (onder andere in kranten). Ook jaren later lukt het Helen Hunt Jackson om Emily over te halen.

Austin krijgt eerste aanval van malaria. Vanaf 1880 wordt de ziekte ernstiger.
1877
 Otis Phillips Lord (1812-1884) is de beste vriend van vader. Hij is rechter bij het Supreme Judical Court van Massachusetts. Met zijn vrouw komt hij regelmatig bij de Dickinsons aan huis. Zij overlijdt aan kanker.

Na haar dood begint Emily regelmatig brieven naar hem te schrijven. Brieven, zo intiem van sfeer, dat het wel liefdesbrieven moeten zijn. En meer dan eens zal hij Emily opzoeken. Ondanks het leeftijdsverschil van bijna twintig jaar groeit een romance tussen hen. Susan staat afkerig tegenover deze affaire.
1878
 Goede vriend Samuel Bowles sterft. Hij heeft vele brieven en gedichten van Emily ontvangen.
1882
 Moeder Emily Norcross Dickinson sterft. Na haar dood schrijft Emily dat ze nooit innig met haar moeder verbonden was, maar dat de laatste jaren hen dichter bij elkaar heeft gebracht.

Aan het einde van het jaar begint Austin Dickinson een langdurige relatie met Mabel Loomis Todd. Omdat haar man professor wordt aan het Amherst College, zijn zij in Amherst komen wonen. Mabel Loomis Todd is musicus. Zij zal regelmatig in de Homestead komen om voor Emily piano te spelen en te zingen. Maar Mabel zegt zelf dat ze Emily nooit persoonlijk ontmoet heeft. Het is vanaf boven in de trappenhal dat Emily naar haar spel luistert. De buitenechtelijke relatie van Austin levert de nodige spanningen op tussen Emily en Susan. Emily staat namelijk toe dat Austin en Mabel elkaar ontmoeten in het ouderlijk huis. Ondanks de ruzie met Susan, blijft Emily bevestigen dat ze van Susan houdt.
1883
 Gib Dickinson, de lieveling van Emily, sterft op achtjarige leeftijd aan buiktyfus. Hij heeft die opgelopen toen hij met een vriendje ging zwemmen. De familie is diep geschokt door zijn overlijden. Emily stort in en ligt weken in bed. Laten we niet vergeten dat kindersterfte in deze tijd erg groot is, en niet alleen onder baby’s. Veel kinderen mogen niet buiten spelen vanwege besmettingsgevaar.
1884
 In maart sterft Otis Lord. Enkele weken later wordt Emily ernstig ziek. Veel zaken in Emily’s leven blijven geheimzinnig, zo ook de ziekte waaraan zij lijdt. Het meest waarschijnlijk is dat het gaat om chronische nefritis, een nierziekte. Officieel staat nefritis ook genoteerd als doodsoorzaak.

De vele sterfgevallen in korte tijd (Gib, Otis Lord en ook Helen Hunt Jackson) voelen zwaar voor Emily. Zij krijgt steeds vaker last van zenuwinstortingen en blijft regelmatig in bed.
1886
 Op 15 mei sterft Emily Dickinson. Het laatste briefje dat ze kort voor haar dood schrijft, bevat twee woorden “Called Back”. Vinnie en Austin staan rond haar bed, wanneer ze sterft. Austin schrijft in zijn dagboek: “Ze stopte met ademen, die vreselijke ademhaling net voordat de fluitjes klonken voor zes uur.” Een dichter die zo van de dageraad heeft gehouden…

De afscheidsdienst van Emily wordt gehouden in de Homestead. 1 Korintiërs 15, een hoofdstuk waar Emily van hield wordt voorgelezen. Thomas Higginson leest het gedicht “Last Lines” van Emily Brontë.

Op haar eigen verzoek komt ze in een witte kist te liggen, aangekleed in een wit flanellen gewaad, versierd met geurende gardenia, een oranjekleurige orchidee en blauwe veldviooltjes. Ze wordt begraven naast haar ouders op West Street Cemetery in Amherst en op de grafsteen staat ook “Called Back.”

Emily Dickinson heeft al haar gedichten bewaard in een koffer van Margaret Maher, de dienstbode. Zij heeft Emily beloofd om na haar dood de gedichten te verbranden. Zij heeft dat (gelukkig!) niet gedaan. Wel worden al haar brieven, althans degene die ze bewaard heeft, door haar zus Vinnie verbrand.
1890
en
later
 Lavinia Dickinson, Mabel Loomis Todd en Thomas Higginson hebben de gedichten in eerste instantie verzameld, de eigenzinnige taal bewerkt en gepubliceerd. In 1890 wordt een eerste uitgave van de gedichten gepubliceerd. Begin 20e eeuw publiceert nicht Matti Bianchi een reeks andere collecties van haar gedichten. In 1894 volgt een eerste uitgave van de brieven door Mabel Loomis Todd.

Pas in 1955 verschijnt een volledige uitgave van haar poëzie onder leiding van Thomas H. Johnson, zonder de latere correcties. In 1998 verschijnt een wetenschappelijke uitgave van haar werk, uitgegeven door Ralph W. Franklin.