Emily Dickinson schrijft haar gedichten op losse vellen papier en bundelt ze zelf. Ze zijn voor haarzelf en ook wel voor goede vriendinnen en vrienden. Ze spreekt af dat ze na haar dood vernietigd moeten worden. Gelukkig is dat niet gedaan. Haar manuscripten laten een heel eigen stijl van schrijven en woordgebruik zien. Die vraagt om enige uitleg.
De originele tekst
Is genomen uit de tekstkritische editie van R.W. Franklin, The Poems of Emily Dickinson uit 1998, aangevuld met recentere inzichten. Omdat poëzie vertalen ook interpreteren is, gaat het origineel vooraf aan de vertaling. De Nederlandse versie beoogt het origineel toegankelijker te maken.
De eigenzinnige stijl
van Emily Dickinson intrigeert. Ze dolt met woorden en zinnen. Zo worden talloze vlinders “countless butterfly”. De zinnen zijn gecondenseerd, ver-dicht. De vertaling tracht recht te doen aan deze beknoptheid. Regels beginnen met een hoofdletter, maar zinnen vaak niet! Hoofdletters geven vooral aan welke woorden belangrijk zijn. Leestekens ontbreken vaak. De vertaling volgt haar schrijfwijze.
Lange streepjes in de versregels
komen bijna in alle gedichten voor en hebben de functie van pauzetekens, zoals in de muziek. Om de lezer ruimte te geven voor wat achter en rondom de woorden schuilt. Om op adem te komen en voor stilte die spreekt.
Varianten
geven de gedichten nog meer betekenis en nuances. In haar manuscripten biedt Emily Dickinson vaak alternatieven voor woorden of zinnen. Zij staan boven of onder de woorden, of aan de kantlijn. De lezer krijgt zelf een keuze voorgeschoteld. Varianten maken dus ook deel uit van het gedicht. Vanwege de boekomvang zijn kleinere varianten weggelaten.
Gender-neutraal
heeft een sterke voorkeur voor Emily Dickinson (in de negentiende eeuw!). Om welk geslacht het gaat, houdt zij vaak open. Bijvoorbeeld: het woordje “it” kan zowel het, hem of haar betekenen. Waar de tekst gender openlaat en omzetten niet lukt, wordt in de vertaling evengoed gekozen voor het vrouwelijke geslacht.
Ritme en rijm
zijn in de vertaling losgelaten. Het is niet gelukt om deze kracht van haar poëzie naar het Nederlands om te zetten, tegelijk met de diepe betekenis van haar woorden. Het ritme van haar gedichten heeft een staccato cadans. Vaak klinken melodieën uit de Engelse kerkzang door. Het gebruik van rijm varieert erg of ontbreekt zelfs.
Spiritualiteit
speelt een grote rol. Emily Dickinson leeft en is opgevoed in een puriteins christelijke gemeenschap. Zij heeft er nadrukkelijk afstand van genomen. Wel blijven christelijke symboliek (bijbel) en waarden of juist de afwijzing daarvan doorklinken in haar poëzie.
Het Amerikaanse Engels
van rond 1850 komt niet altijd overeen met de huidige taal. Emily Dickinson vertrouwt zelf op het Lexicon van Noah Webster (American Dictionary of the English Language, 1844). Het is jarenlang haar enige metgezel, schrijft ze. Vandaar dat voor deze vertaling de uitgave uit die tijd regelmatig nageslagen is. Lastig blijft het vertalen van de aanvoegende wijs die in Nederlandse oren erg ouderwets klinkt.
Geen titel
hebben haar gedichten meegekregen. Voor verwijzingen (index , inhoudsopgave) wordt de eerste versregel gebruikt. Gebruikelijk is om de gedichten te nummeren volgens de indeling van Thomas Johnson uit 1955 (J) of die van Ralph William Franklin uit 1986 (F). Voor de datering is de indeling van de laatste gevolgd. Onder elk gedicht worden de nummers en datering aangegeven. De gedichten die niet gedateerd kunnen worden zijn als laatste toegevoegd. Enkele passages in proza uit de brieven van Emily Dickinson zijn vermoedelijk ook als poëzie geschreven en daarom ook toegevoegd (B met datum).
Beknopte toelichting
wordt waar nodig gegeven bij de vertaling. De context is soms vereist om een gedicht te kunnen begrijpen. Incidenteel wordt een mogelijke uitleg bij een gedicht gegeven. Bijvoorbeeld waar het Amerikaanse Engels afwijkt of waar de christelijke context het gedicht verduidelijken kan.