Emily Dickinson

The Day that I was crowned
Was like the other Days –
Until the Coronation came –
And then – ’twas Otherwise –

As Carbon in the Coal
And Carbon in the Gem
Are One – and yet the former
Were dull for Diadem –

I rose, and all was plain –
But when the Day declined
Myself and It, in Majesty
Were equally – adorned –

The Grace that I – was chose –
To Me – surpassed the Crown
That was the Witness for the Grace –
‘Twas even that ’twas Mine –

J356/F613/1862

De Dag dat ik gekroond werd
Was net als de andere Dagen –
Tot de Kroning plaatsvond –
En toen – werd het Anders –

Zoals Koolstof in Steenkool
En Koolstof in Edelsteen
Eender zijn – toch zou het Eerste
Niet schitteren in een Diadeem –

Bij het opstaan, was alles nog gewoon ¬–
Maar toen de dag eindigde
Waren Ik en Hij, gelijkelijk –
Majestueus – opgesierd –

De genade dat ik – gekozen werd –
Was voor mij – meer waard dan de Kroon
Die Getuigde van Genade –
Dat die van Mij was, deed er niet toe –

The spry Arms of the Wind
If I could crawl between
I have an errand imminent
To an adjoining Zone –

I should not care to stop
My Process is not long
The Wind could wait without the Gate
Or stroll the Town among.

To ascertain the House
And is the soul at Home
And hold the Wick of mine to it
To light, and then return –

J1103/F802/1862

De sterke Armen van de Wind
Als ik daartussen kon kruipen
Liet ik een belangrijke boodschap achter
Voor een aangrenzende Streek –

Ik zou niet hoeven stoppen
Mijn Werk duurt niet lang
De Wind kon buiten de Poort wachten
Of rondlopen in de Stad.

Om het juiste Huis uit te zoeken
En of de ziel thuis is
En mijn Lont ertegen te houden
Aansteken, en dan terug te keren –

How happy I was if I could forget
To remember how sad I am
Would be an easy adversity
But the recollecting of Bloom

Keeps making November difficult
Till I who was almost bold
Lose my way like a little Child
And perish of the cold.

J898/F1080/1864

Hoe gelukkig was ik als ik vergeten kon
Te onthouden hoe verdrietig ik ben
Het zou een kleine tegenvaller zijn
Maar de Bloei herinneren

Blijft November moeilijk maken
Tot ik die haast de moed kreeg
Mijn weg kwijtraakte zoals een klein kind
En verga van de kou.

From Us She wandered now a Year,
Her tarrying, unknown,
If Wilderness prevent her feet
Or that Ethereal Zone

No eye hath seen and lived
We ignorant must be –
We only know what time of Year
We took the Mystery.

J890/F794/1864

Nu, al een Jaar lang zwerft Ze van Ons weg,
Waar ze blijft, onbekend,
Of Wildernis haar voeten tegenhoudt
Of die Hemelse Sfeer

Heeft geen oog gezien en meegemaakt
We moeten onwetend blijven –
We weten alleen op welk moment van het Jaar
We het Mysterie aanvaarden.