Emily Dickinson

Fame’s Boys and Girls,
who never die
And are too seldom born –

F892/J1066/1864

Legendarische Jongens en Meisjes,
Die nooit sterven
Worden hoogstzelden geboren –

Her sovreign People
Nature knows as well
And is as fond of signifying
As if fallible –

F893/J1139/1865

Haar soevereine Volk
Kent de Natuur heel goed
En ze wil het graag laten zien
Als het je zou ontgaan –

Further in Summer than the Birds –
Pathetic from the Grass –
A minor Nation celebrates
It’s unobtrusive Mass –

No Ordinance be seen –
So gradual the Grace
A pensive Custom it becomes
Enlarging Loneliness –

‘Tis Audiblest, at Dusk –
When Day’s attempt is done –
And Nature nothing waits to do
But terminate in Tune –

Nor difference it knows
Of Cadence, or of Pause –
But simultaneous as Same –
The Service emphasize –

Nor know I when it cease –
At Candles, it is here –
When Sunrise is – that it is not –
Than this, I know no more –

The Earth has many keys –
Where Melody is not
Is the Unknown Peninsula –
Beauty – is Nature’s Fact –

But Witness for Her Land –
And Witness for Her Sea –
The Cricket is Her utmost
Of Elegy, to Me –

F895/J1068/1865

Later in de Zomer dan met de Vogels –
Aandoenlijk vanaf het Gras –
Viert een kleine Natie
Haar onopvallende Mis –

Geen Orde van de Dienst te zien –
Zo gedragen komt de Genade
Het wordt een bezinnend Ritueel
Dat Eenzaamheid versterkt –

Het is het best Hoorbaar, in de Schemer –
Als de Dagelijkse Inspanningen zijn gedaan –
En de Natuur niets anders te doen heeft
Dan af te sluiten met een Deun –

Het kent geen variëteit
In Maat, of Pauze –
Maar zo gelijktijdig en steeds Hetzelfde –
Om de Dienst kracht te geven –

Ik weet ook niet wanneer het eindigt –
Met Kaarsen, gebeurt het hier –
Als de Zon opkomt – is het er niet –
Dit is het dan, meer weet ik niet –

De Aarde kent vele registers –
Waar geen Muziek is
Dat Land kennen we niet –
Schoonheid – is het Wezen van de Natuur –

Maar Getuige van Haar Land –
En Getuige van Haar Zee –
Is de Krekel Haar allersterkste
Klaaglied, voor Mij –

Further in Summer than the Birds –
Pathetic from the Grass –
A minor Nation celebrates
It’s unobtrusive Mass –

No Ordinance be seen –
So gradual the Grace
A pensive Custom it becomes
Enlarging Loneliness –

Antiquest felt at Noon –
When August is burning low
Arise this spectral Canticle
Repose to typify –

Remit as yet no Grace
No Furrow on the Glow –
Yet a Druidic Difference
Enhances Nature now

Later in de Zomer dan met de Vogels –
Aandoenlijk vanaf het Gras –
Viert een kleine Natie
Haar onopvallende Mis –

Geen Orde van de Dienst te zien –
Zo gestaag komt de Genade
Het wordt een bezinnend Ritueel
Dat Eenzaamheid versterkt –

Echt Ouderwets voelt het rond de Middag –
Wanneer Augustus sindert
Verheft zich een spookachtige Lofzang
Die Rust moet symboliseren –

Het schenkt nog geen Genade
Geen Rimpel in de Gloed –
Maar toch een Spiritueel Verschil
Intensiveert nu de Natuur

She sped as Petals from a Rose –
Offended by the Wind –
A frail Aristocrat of Time
Indemnity to find –
Leaving on Nature a Default
As Cricket, or as Bee,
But Andes – in the Bosoms where
She had begun to lie.

F897/J991/1865

Ze haastte zich als Rozenblaadjes –
Gekrenkt door de Wind –
Een frêle Aristocraat om van de Tijd
Schadevergoeding te krijgen –
Door de Natuur in Gebreke te stellen
Als een Krekel was ze, of een Bij,
Maar als de Andes – in de Boezem waar
Ze was gaan liggen.