De gentiaan is een klein rotsplantje met vele blauwpaarse bloemetjes. Een “Bobolink” is een Troepiaal, maar de Nederlandse naam van deze zangvogel wekt op de lachspieren. Een Serafijn is een engel die in rang het dichtst bij God staat.

Voor de puriteinse protestanten waartoe de familie van Emily Dickinson behoorde was het belangrijk dat een zieke in de laatste levensfase bereid was om te sterven. De mate van bereidheid bepaalde mede zijn of haar kans op de hemel. De laatste drie regels verwijzen naar de christelijke gebedsformule “In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.”

Emily Dickinson dicht met scherpe toon. Bijna spottend, met de bejaarde bij en een zangvogel die de uitvaart verzorgen. De Drie-eenheid van zomer, zuster en serafijn. En de zegen in de naam van de bij, de vlinder en het briesje. Mede gezien haar vele andere gedichten, lees ik het niet als een spotdicht. Met confronterende beelden dicht zij over de spirituele relatie die zij heeft met de natuur: hoe zij een diepe verbondenheid ervaart van haarzelf (mens), natuur en god.]