In 1950 voltooide de Amerikaanse componist Aaron Copland (1900-1990) het muzikale werk Twelve Poems of Emily Dickinson. Al duurt het nog geen half uur, het is zijn langste werk voor solozang, geschreven voor sopraan en piano.

Aaron Copland begon met het gedicht Because I could not stop for Death. Hij zegt zelf dat hij verliefd werd op dat nummer en van daaruit nog meer gedichten begon te bewerken.

Tussen het componeren door verslond hij boeken van en over Dickinson en maakte zelfs een pelgrimstocht naar haar huis in Amherst, Massachusetts. Zelf beschrijft hij haar poëzie als “taal die fris, nauwkeurig, volkomen uniek en zeer Amerikaans was”. En: “Ik heb dit nooit bedoeld als een liederencyclus.Elk nummer is bedoeld om op zichzelf compleet te zijn, maar ik geef er de voorkeur aan dat ze als een cyclus worden gezongen. Ze lijken een cumulatief effect te hebben.

Twelve Poems is geschreven op het hoogtepunt van Copland’s roem en status, slechts enkele jaren voor zijn ontmoeting met de politieke repressie van het McCarthyisme, toen hij door de FBI zou worden onderzocht en op de zwarte lijst zou worden gezet vanwege zijn linkse politieke opvattingen.Geestig en lyrisch, de liedjes tonen weinig spoor van de storm en stress van de naoorlogse periode die Copland’s latere muziek zou beroeren.

De eerste uitvoering vond plaats met de zangeres Alice Howland. Op Youtube zijn diverse uitvoeringen te zien en te beluisteren. Bijvoorbeeld een uitvoering uit 1952 van Aaron Copland zelf aan de piano en Martha Lipton als sopraan (Youtube). Of onderstaande versie van Barbara Bonney (zang) en André Previn (piano):

Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality.

We slowly drove – He knew no haste,
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility –

We passed the School, where Children strove
At recess – in the ring –
We passed the Fields of Gazing Grain –
We passed the Setting Sun –

Or rather – He passed Us –
The Dews drew quivering and chill –
For only Gossamer, my Gown –
My Tippet – only Tulle –

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground –
The Roof was scarcely visible –
The Cornice – in the Ground –

Since then – ’tis centuries – and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses’ Heads
Were toward Eternity –

F479J712/1862