A Dew sufficed itself –
And satisfied a Leaf –
And thought “How vast a Destiny”!
“How trivial is Life!”

The Sun went out to work –
The Day went out to play
But not again that Dew be seen
By Physiognomy –

Whether by Day abducted –
Or emptied by the Sun
Into the Sea – in passing –
Eternally unknown.

Attested to this Day
That awful Tragedy
By Transport’s instability
And Doom’s celerity.

F1372/J1437/1875

Een Dauwdruppel was zichzelf genoeg –
Verzadigde een Blad –
En dacht “Zo weids is een Roeping”!
“Zo onbeduidend het Leven!”

De Zon ging aan het werk –
De Dag ging buiten spelen
Maar die Dauwdruppel niet meer gezien
Door enig Wezen –

Of hij door de Dag ontvoerd werd –
Of door de Zon geloosd
In de Zee – in het voorbijgaan –
Blijft eeuwig onbekend.

Die vreselijke Tragedie
Wordt tot op Vandaag bevestigd
Door de vergankelijkheid van Vervoering
En de spoed van het Lot.