I felt my life with both my hands
To see if it was there —
I held my spirit to the Glass,
To prove it possibler —

I turned my Being round and round
And paused at every pound
To ask the Owner’s name —
For doubt, that I should know the Sound —

I judged my features —
—-jarred my hair —
I pushed my dimples by, and waited —
If they — twinkled back —
Conviction might, of me —

I told myself, “Take Courage, Friend —
That — was a former time —
But we might learn to like the Heaven,
As well as our Old Home!”

J351/F357/1862

Ik nam mijn leven in beide handen
Om te zien of het er nog was –
Ik hield mijn geest voor de Spiegel,
Om te bewijzen dat die mogelijk bestaat.

Ik draaide mijn Wezen om en om
En stopte bij elke draai
En vroeg de naam van de Eigenaar –
Bij twijfel, zou ik het Geluid wel kennen –

Ik onderzocht mijn gelaatstrekken –
—-streek door mijn haar –
Ik trok aan mijn kuiltjes, en wachtte –
Als ze – terug schoten –
Mocht ik mezelf overtuigen –

Ik zei tegen mezelf: “Houd Moed, Vriend –
Dat – was verleden tijd –
Maar we kunnen leren om de Hemel leuk te vinden,
Net als ons Oude Huis!”