I have a Bird in Spring
I have a Bird in Spring
Which for myself doth sing –
The spring decoys.
And as the summer nears –
And as the Rose appears,
Robin is gone.
Yet do I not repine
Knowing that Bird of mine
Though flown –
Learneth beyond the sea
Melody new for me
And will return.
Fast in safer hand
Held in a truer Land
Are mine –
And though they now depart,
Tell I my doubting heart
They’re thine.
In a serener Bright,
In a more golden light
I see
Each little doubt and fear,
Each little discord here
Removed.
Then will I not repine,
Knowing that Bird of mine
Though flown
Shall in distant tree
Bright melody for me
Return.
F4/J5/1854
Ik heb een Vogel in de Lente
Die alleen maar voor mij zingt –
Dat de lente lokt.
En als de zomer er aankomt
En de Roos opdaagt,
Is de Roodborst verdwenen.
Toch klaag ik niet,
Want ik weet dat die Vogel van mij,
Hoewel gevlogen –
Overzee een nieuwe Melodie
Leert voor mij
En zal terugkomen.
Stevig in veiliger handen
Worden op vertrouwder Grond
De mijne vastgehouden
En ondanks dat zij nu vertrekken,
Zeg ik mijn wankel hart
Dat zij de jouwe zijn.
Met meer serene Glans,
In een meer gouden licht
Zie ik dat
Elk beetje twijfel en angst,
Elke kleine wanklank van hier
Weggenomen zijn.
Dus klaag ik niet,
Want ik weet dat die Vogel van mij
Hoewel gevlogen
In een boom ergens ver weg
Levenslustige muziek voor mij
Terugbrengen zal.
“Robin” is de Amerikaanse roodborstlijster (Turdus migratorius). Het is een van de favoriete vogels van Emily Dickinson. De vogel staat bekend om zijn melodieuze zang. Het ligt voor de hand om te vertalen met ‘roodborstje’. Dat klinkt echter te schattig, want de Amerikaanse Roodborstlijster is groter en schichtiger. Hij gedraagt zich meer als een ekster of kauw. Daarom is bij de vertaling gekozen voor het stoere ‘roodborst’. Vaak verschijnen de eerste roodborstlijsters aan het einde van de winter. Emily Dickinson noemt hen de voorbode van de lente. Deze zangvogel legt blauwe eieren. De blauwe kleur voorkomt dat de zon het ei te snel opwarmt.
Uit een brief aan haar geliefde Susan Gilbert die met haar broer Austin. De brief eindigt met het gedicht, voorafgegaan door: “Weinigen zijn mij gegeven, en als ik ze zo liefheb, dat ze vanwege idolatrie van mij verwijderd worden – stik ik helemaal, en de golf sterft weg in het grenzeloze blauw, en niemand behalve ik weet, dat ik vandaag onderging. Wij hebben heel aangenaam samen opgetrokken – Misschien is dit het punt, waarop onze wegen uiteengaan – ga dan gaan zingend door, Sue, en op de verre heuvel reis ik verder.” Toch bleven ze elkaar zien en schrijven in hartstochtelijke gedichten en brieven.