I know a place where Summer strives
I know a place where Summer strives
With such a practised Frost –
She – each year – leads her Daisies back –
Recording briefly – “Lost” –
But when the South Wind stirs the Pools
And struggles in the lanes –
Her Heart misgives Her, for Her Vow –
And she pours soft Refrains
Into the lap of Adamant –
And spices – and the Dew –
That stiffens quietly to Quartz –
Upon her Amber Shoe –
F363/J337/1862
Ik weet een plek waar de Zomer
Met zo’n getrainde Vorst strijdt dat –
Hij – elk jaar – zijn Madeliefjes terughaalt –
Met de korte kennisgeving – “Verloren” –
Maar wanneer Zuidenwind de Poelen roert
En zich een weg baant over de Paden –
Gaat zijn Hart twijfelen, aan Zijn Gelofte –
En giet zachte, warme Briesjes
In de schoot van de Harde Grond –
En geuren – en Dauw –
Die stilletjes verstijft tot Kwarts –
Op haar Amberen Schoen –
“Refrains”: liedjes, maar (als uitdrukking) ook warme briesjes.
“Adamant” is een mythisch materiaal. Extreem stevig, harder dan diamant, sterker dan staal. Hier figuurlijk voor de keiharde grond na de eerste koude.
“Amber” is het oranjegeel van ons stoplicht. De kleur komt van Barnsteen, de geelrode hars van Naaldbomen.