It ceased to hurt me, though so slow
I could not see the trouble go –
But only knew by looking back –
That something – had obscured the Track –

Nor when it altered, I could say,
For I had worn it, every day,
As constant as the Childish frock –
I hung upon the Peg, at night.

But not the Grief – that nestled close
As needles – ladies softly press
To Cushions Cheeks –
To keep their place –

Nor what consoled it, I could trace –
Except, whereas ’twas Wilderness –
It’s better – almost Peace –

F421/J584/1862

De pijn werd minder, maar zo traag
Dat ik de ellende niet voelde verdwijnen –
Ik wist het pas door achterom te kijken –
Dat iets – het Spoor had vervaagd –

Evenmin kon ik zeggen, waar het anders werd
Want ik moest het dagelijks verdragen
Ononderbroken zoals het Kinderjurkje –
Dat ik ’s nachts aan het Haakje hing.

Maar het Verdriet niet – dicht tegen me aangekropen
Als Naalden – die Dames zachtjes prikken
In de Wangen van het Speldenkussen –
Om ze op orde te houden –

Noch kon ik achterhalen wat troost bood –
Behalve, dat waar het Wildernis was –
Het beter is – welhaast Vrede –