It ceased to hurt me, though so slow
I could not feel the Anguish go –
But only knew by looking back –
That something – had benumbed the Track –

Nor when it altered, I could say,
For I had worn it, every day,
As constant as the Childish frock –
I hung upon the Peg, at night.

But not the Grief – that nestled close
As needles – ladies softly press
To Cushions Cheeks –
To keep their place –

Nor what consoled it, I could trace –
Except, whereas ’twas Wilderness –
It’s better – almost Peace –

J584/F421/1862

Het deed me geen pijn meer, maar het ging zo traag
Dat ik de Angst niet voelde verdwijnen –
Door om te kijken wist ik pas –
Dat iets – de Afdruk had verdoofd –

Ook kon ik niet zeggen wanneer het veranderde
Want ik moest het dagelijks verdragen
Onafgebroken als de Kinderkleren –
Die ik ’s nachts aan het Haakje hing.

Maar niet het Verdriet – dat tegen me aankroop
Als Naalden – die Dames zachtjes drukken
Op het Speldenkussen –
Om ze op hun plaats te houden –

Noch kon ik bespeuren wat troost bood –
Behalve dat in plaats van Wildernis –
Het beter is – bijna Vrede –