It was not Death, for I stood up,
And all the Dead, lie down –
It was not Night, for all the Bells
Put out their Tongues, for Noon.

It was not Frost, for on my Flesh
I felt Siroccos – crawl –
Nor Fire
——–– for just my Marble feet
Could keep a Chancel, cool –

And yet, it tasted, like them all,
The Figures I have seen
Set orderly, for Burial,
Reminded me, of mine –

As if my life were shaven,
And fitted to a frame,
And could not breathe without a key,
And ’twas like Midnight, some –

When everything that ticked – has stopped –
And Space stares all around –
Or Grisly frosts
——–– first Autumn morns,
Repeal the Beating Ground –

But, most, like Chaos
——–– Stopless – cool –
Without a Chance, or Spar –
Or even a Report of Land –
To justify – Despair.

J510/F355/1862

Het was niet de Dood, want ik stond rechtop,
En alle Doden, liggen neer –
Het was niet de Nacht, want alle Klokken
Staken hun tong uit, voor het Middaguur.

Het was niet de Vorst, want op mijn Vlees
Voelde Ik Sirocco winden – strijken –
Ook niet het Vuur
——–– want alleen mijn Marmeren voeten
Zouden een Sacristie koud kunnen houden –

En toch smaakte het naar hetzelfde,
De gedaanten die ik zag
Keurig op een rijtje gezet, voor een Begrafenis,
Deden mij denken, aan de mijne –

Alsof mijn leven afgeschoren was,
En opgesloten in een kader,
En niet kon ademen zonder een sleutel,
Leek het wel een soort Middernacht –

Als alles wat tikte – is gestopt –
En Ruimte overal om zich heen staart –
Of griezelige vorst
——–– de eerste ochtenden van de herfst,
De kloppende Grond intrekt.

Maar bovenal is het als Chaos
——–– Niet te stoppen – koud –
Zonder een Schijn van Kans, of Mast –
Of zelfs een roep van Land in Zicht –
Om Wanhoop – te rechtvaardigen.