Just lost, when I was saved!

Just lost, when I was saved!
Just felt the world go by!
Just girt me for the onset with Eternity,
When breath blew back,
And on the other side
I heard recede the disappointed tide!

Therefore, as One returned, I feel
Odd secrets of the line to tell!
Some Sailor, skirting foreign shores —
Some pale Reporter, from the awful doors
Before the Seal!

Next time, to stay!
Next time, the things to see
By Ear unheard,
Unscrutinized by Eye —

Next time, to tarry,
While the Ages steal —
Slow tramp the Centuries,
And the Cycles wheel!

J160/F132/1860

Net verloren, en toen gered!
Voelde de wereld gewoon voorbijgaan!
En mezelf omgord voor het begin van de Eeuwigheid,
Toen de adem terugblies,
En ik aan de andere kant
Het teleurgestelde tij hoorde keren!

Daarom voel ik me als Een die terugkeert
Heb vreemde geheimen van de grens te vertellen!
Als een Zeeman die langs vreemde kusten scheert –
Of ‘n bleke Verslaggever, van de vreselijke deuren
Vóór het Zegel!

Volgende keer, blijven!
Volgende keer, waarnemen
Wat niet door het Oor kan gehoord,
Niet Gecontroleerd door het Oog –

Volgende keer, wachten!
Terwijl Jaren verdwijnen –
Eeuwen langzaam rondwaren,
En Kringlopen voortrollen!

[Ik lees het gedicht tegen de achtergrond van het religieuze milieu van 1860. Puriteinse protestanten kregen een religieuze ervaring dat ze zich gered wisten van de eeuwige verdoemenis. Na zo’n religieuze ‘bekering’ hoorde je er echt bij. Emily Dickinson was ervan overtuigd dat zij een dergelijke ervaring niet meegemaakt had. Zij besloot rond haar dertigste om niet meer naar de kerk te gaan. Voor de kleine religieuze gemeenschap van Amhurst, was dat ongehoord! Zij voelt zich een verslaggever die vertelt over “de vreselijke hemeldeuren” die “het zegel” tussen leven en dood bewaken.]