Me – come! My dazzled face

Me – come! My dazzled face
In such a shining place!
Me – hear! My foreign Ear
The sounds of Welcome – there!

The Saints forget
Our bashful feet –

My Holiday, shall be
That They – remember me –
My Paradise – the fame
That They – pronounce my name –

F389/J431/1862

Ik – kom! Mijn verblinde gezicht
Op zo’n stralende plek!
Ik – hoor! Voor Mijn vreemde Oor
Klinkt het Welkom – daar!

De Heiligen vergeten
Onze aarzelende stappen –

Mijn Feest, zal het zijn
Dat Zij – mij nog herinneren –
Mijn Paradijs – de roem
Dat Zij – mijn naam nog uitspreken –

“Come!” – de eerste strofe is een antwoord op een gedachte uit de Openbaring: “De Geest en de bruid zeggen: ‘Kom!’ Laat wie luistert zeggen: ‘Kom!’ Laat wie dorst heeft komen; laat wie dat wil vrij drinken van het water dat leven geeft. (22,17 – NBV).
“Forget”: vergeten, maar ook “in de vergetelheid brengen”, “uit het geheugen verwijderen”, “verwaarlozen”. Emily Dickinson verlangde een dichter te zijn, die later herinnerd en beroemd zou worden.