My Life had stood – a Loaded Gun

My Life had stood – a Loaded Gun –
In Corners – till a Day
The Owner passed – identified –
And carried Me away –

And now We roam in Sovereign Woods –
And now We hunt the Doe –
And every time I speak for Him –
The Mountains straight reply –

And do I smile, such cordial light
Upon the Valley glow –
It is as a Vesuvian face
Had let its pleasure through –

And when at Night – Our good Day done –
I guard My Master’s Head –
‘Tis better than the Eider–Duck’s
Deep Pillow – to have shared –

To foe of His – I’m deadly foe –
None stir the second time –
On whom I lay a Yellow Eye –
Or an emphatic Thumb –

Though I than He – may longer live
He longer must – than I –
For I have but the power to kill,
Without – the power to die –

J754/F764/1863

Mijn Leven had – als een Geladen Geweer –
In de Hoek gestaan – tot op een Dag
De Eigenaar kwam – het herkende –
En Mij met zich meenam –

Nu zwerven Wij door Machtige Bossen –
En jagen Wij op de Hinde –
En telkens wanneer ik voor Hem spreek –
Geven de Bergen gelijk antwoord –

En als ik glimlach, gloeit het Dal
Van zo’n hartverwarmend licht –
Het is alsof een Vulkaan haar vreugde
Laat doorbreken op mijn gezicht –

En ’s nachts – na onze mooie dag –
Als ik Mijn Meesters Hoofd bewaak –
Voelt het beter dan wat het Eenden Dons
Gevulde Kussen – te bieden heeft.

Voor zijn vijand – ben ik een dodelijke vijand –
Geen enkel verroert zich een tweede keer –
Op wie ik mijn Vizier richt –
Of het vernietigende Duimgebaar maak –

Zeker ik, niet hij – zal het langste leven
Laat Hem toch langer leven – dan Ik –
Want ik heb de kracht om te doden
Maar zeker niet – de kracht om dood te gaan –

[Het geladen jachtgeweer is de symboliek die als een rode draad door het gedicht loopt. Het geweer spreekt voor de eigenaar, als het afgeschoten wordt. Het geweer ligt naast het hoofd op wacht.
“Yellow Eye” is het gele vizier van een geweer.
“Emphathic Thumb” zou dan de beweging van de duim zijn, waarmee een geweer gespannen wordt. En niet het schieten zelf, want dat gebeurt met de wijsvinger. Het geweer overleeft ook de eigenaar, want een geweer kan niet sterven, wel doden. Toch zal de eigenaar langer leven, want het geweer leeft niet echt, omdat het niet kan doodgaan.

Zo schrijft Emily Dickinson en verbindt belangrijke thema’s aan elkaar. Maar welke precies? Waarschijnlijk is dit een van haar gedichten die het meest becommentarieerd is. De betekenis blijft een raadsel, wat Emily Dickinson helemaal niet erg zou vinden.

Want wie is de eigenaar van het geweer? Het kan God zijn, de schepper van haar leven. Zij houdt God ’s nachts onder haar hoede, vanuit haar bed. Zij wil zijn vijanden vernietigen, wie het ook zijn. De eigenaar kan ook een geliefde zijn, die haar hartstochtelijk wil beminnen. Of zou de geladenheid haar eigen poëtische kracht kunnen zijn die trefzekere schoten afvuurt? We kunnen het gedicht ook vanuit feministisch standpunt lezen. Zij is een dodelijke vijand voor de patriarchale macht. Het gedicht kan ook eenvoudig uitgelegd worden. Emily Dickinson beschrijft hier haar eigen ontwikkeling tot een sterke vrouw en volwassen dichter. Misschien speelt het allemaal wel een rol en nog veel meer.]