Rearrange a “Wife’s” affection!
When they dislocate my Brain!
Amputate my freckled Bosom!
Make me bearded like a man!

Blush, my spirit, in thy Fastness –
Blush, my unacknowledged clay –
Seven years of troth have taught thee
More than Wifehood every may!

Love that never leaped its socket –
Trust entrenched in narrow pain –
Constancy thro’ fire – awarded –
Anguish – bare of anodyne!

Burden – borne so far triumphant –
None suspect me of the crown,
For I wear the “Thorns” till Sunset –
Then – my Diadem put on.

Big my Secret but it’s bandaged –
It will never get away
Till the Day its Weary Keeper
Leads it through the Grave to thee.

J1737/F267/1861

Ga anders om met de liefde van een “Vrouw”!
Waar zij mijn Geest ontwrichten!
Amputeer mijn sproeterige Borsten!
Geef me een baard als een man!

Bloos, mijn Geest, die zo Sterk is –
Bloos, mijn Lichaam dat afgewezen wordt –
Zeven jaar van trouw hebben je meer geleerd
Dan een Echtgenote ooit weten mag!

Liefde die nooit van haar voetstuk is gekomen –
Trouw verankerd in subtiele pijn –
Loyaal tot in het vuur – beloond met –
Pijn – niet te verdoven!

De Lasten – zo triomfantelijk gedragen tot nu –
Niemand verdenkt mij van de kroon,
Want ik draag de “Doornen” tot Zonsondergang –
En zet dan – mijn Diadeem pas op.

Groot is mijn Geheim, maar verhuld –
Nooit zal het wegraken
Tot op de Dag dat haar Vermoeide Bewaarder
Het vanuit het Graf overdraagt aan u.