She bore it till the simple veins
Traced azure on her hand –
Til pleading, round her quiet eyes
The purple Crayons stand.

Till Daffodils had come and gone
I cannot tell the sum,
And then she ceased to bear it –
And with the Saints sat down.

No more her patient figure
At twilight soft to meet –
No more her timid bonnet
Upon the village street –

But Crowns instead, and Courtiers –
And in the midst so fair,
Whose but her shy – immortal face
Of whom we’re whispering here?

J144/F81/1859

Ze hield het vol tot de onopvallende aderen
Azuurblauw op haar hand tekenden –
Tot smekend, rond haar stille ogen
Het paarse Kleurkrijt staat.

Tot Narcissen waren gekomen en gegaan
Ik weet wel niet hoeveel,
En toen gaf zij haar verzet op –
En ging zij bij de Heiligen aanzitten.

Niet meer haar geduldige figuur
In de zwakke schemering ontmoeten –
Niet meer haar bescheiden hoedje
In de dorpsstraat –

Maar in plaats daarvan Kronen, en Hovelingen –
En in het midden zo schoon,
Wie anders dan haar verlegen – onsterfelijk gezicht
Over wie we hier zo fluisteren?