[Emily Dickinson heeft twee versies gemaakt van dit gedicht. In de ene versie schrijft ze uitroeptekens in de eerste en zevende zin.De andere versie geeft vraagtekens.
In dit gedicht trekt Emily Dickinson van leer tegen de apostel Paulus. Zij kan zijn leer van de opstanding, waarbij het aardse leven verderfelijk is, niet rijmen met de pracht die zij in leven en natuur ervaart. Ze moet veel lef gehad hebben om als vrouw in een Puriteinse gemeenschap deze kritiek te leveren.
Het gedicht verwijst naar de eerste brief van Paulus aan de Korintiërs, waar hij schrijft: “Alzo zal ook de opstanding der doden zijn. Het lichaam wordt gezaaid in verderfelijkheid, het wordt opgewekt in onverderfelijkheid. Het wordt gezaaid in oneer, het wordt opgewekt in heerlijkheid; het wordt gezaaid in zwakheid, het wordt opgewekt in kracht (15, 42-43 – Statenvertaling 1977).
En 1 Korintiërs 15, 40 zegt: “En er zijn hemelse lichamen, en er zijn aardse lichamen; maar een andere is de heerlijkheid der hemelse, en een andere der aardse.”(Statenvetaling 1977)]