Than Heaven more remote
Than Heaven more remote,
For Heaven is the Root,
But these the flitted Seed,
More flown indeed,
Than Ones that never were,
Or those that hide, and are –
What madness, by their side,
A Vision to provide
Of future Days
They cannot praise –
My Soul – to find them – come –
They cannot call – they’re dumb –
Nor prove – nor Woo –
But that they have Abode –
Is absolute as God –
And instant – too –
F1460/J1436/1878
Verder verwijderd dan de Hemel,
Want de Hemel is de Grond,
Maar zij zijn het verspreide Zaad,
Eerder vervlogen inderdaad,
Verder dan wie niet bestaan hebben,
Of zij die leven, en zichzelf verbergen –
Wat een waanzin om, van hun kant,
Zich een Voorstelling te maken
Van de Toekomst
Die zij niet kunnen vieren –
Kom – mijn Ziel – om ze te vinden –
Zij kunnen niet roepen – ze zijn verstomd –
Of ons overtuigen – of liefde vragen –
Maar dat ze een Plek om te wonen krijgen –
Is even absoluut waar als God –
En ook – meteen –
Emily Dickinson stuurt het gedicht aan Maria Whitney na de dood van Samuel Bowles (Harvard, 16 januari 1878). Beide vrouwen zijn daar diep door getroffen.