The farthest Thunder that I heard
Was nearer than the Sky
And rumbles still – though Torrid Noons
Have lain their Missiles by –
The Lightning that preceded it
Struck no one but myself
But I would not exchange the Bolt
For all the rest of Life –

Indebtedness to Oxygen
The Chemist can repay –
But not the obligation
To Electricity –
It founds the Homes
And decks the Days
And every clamor bright
Is but the gleam concomitant
Of that waylaying Light –

The Thought is quiet as a Flake –
A Crash without a sound,
How Life’s reverberation
It’s explanation found –

J1581/F1665/1881

De verste Donder die ik ooit hoorde
Was dichterbij dan de Hemel
En rommelt nog wat – hoewel Broeierige Middagen
Zijn Schichten hebben opgevangen –
De bliksem die eraan voorafging
Trof niemand anders dan mij
Maar ik zou de Bliksemflits niet willen ruilen
Met de hele rest van het Leven –

Tekorten aan Zuurstof
Kan de Chemicus inlossen –
Maar verplichtingen
Voor Elektriciteit niet –
Zij verlicht de Huizen
En siert de Dagen
En elke lichtgevende kreet
Is slechts de gloed die gepaard gaat
Met dat aangrijpende Licht –

Het Denken verstilt als een Sneeuwvlok –
Een inslag zonder geluid,
Hoe de echo van het Leven
Haar verklaring vond –