The Sun kept stooping – stooping – low!
The Sun kept stooping – stooping – low!
The Hills to meet him rose!
On his side, what Transaction!
On their side, what Repose!
Deeper and deeper grew the stain
Upon the window pane –
Thicker and thicker stood the feet
Until the Tyrian
Was crowded dense with Armies –
So gay, so Brigadier –
That I felt martial stirrings
Who once the Cockade wore –
Charged from my chimney corner –
But Nobody was there!
J152/F182/1860
De Zon bleef bukken – bukken – zo laag!
De Heuvels kwamen overeind om hem te zien!
Van zijn kant, wat een Exercitie!
Van hun kant, wat een Rust!
Dieper en dieper werd de vlek
Op het vensterglas –
Dichter en dichter stonden de voeten op elkaar
Tot tegen het Donker Paars.
Het was drukbezet met Legers –
Zo vrolijk, zo Kleurrijk –
Dat ik me strijdlustig voelde
Die ooit de Kokarde droeg –
Opgeladen vanuit mijn schoorsteenhoekje –
Maar er was Niemand!
[Emily’s slaapkamer met grote ramen op het zuiden en westen heeft een perfect uitzicht op het ondergaan van de zon. Zij kijkt vanuit het hoekje van de schoorsteen. Zij vergelijkt de kleuren van de zonsondergang met legers die in divisies staan opgesteld.
Tyrus staat bekend om zijn dieppaarse kleurstof.
“Brigadier” gebruikt Emily Dickinson vaak voor “kleurrijk”; blijkbaar was zij onder de indruk van de soldaten met hun vele kleuren.
Kokarde is een militair lintje dat ze vroeger gedragen moet hebben.]