The Winters are so short
The Winters are so short –
I’m hardly justified
In sending all the Birds away –
And moving into Pod –
Myself – for scarcely settled –
The Phebes have begun –
And then – it’s time to strike my Tent –
And open House – again –
It’s mostly, interruptions –
My Summer – is despoiled –
Because there was a Winter – once –
And al the Cattle – starved –
And so there was a Deluge –
And swept the World away –
But Ararat’s a Legend – now –
And no one credits Noah –
J403/F532/1862
De Winters zijn zo kort –
Ik heb amper reden
Om alle vogels weg te sturen –
En zelf mijn Nest op te zoeken –
Want nauwelijks geïnstalleerd –
Zijn de Phoebes weer gekomen –
En dus – is het tijd om mijn Tent af te breken –
En het Huis open te zetten – opnieuw –
Het is meer een onderbreking –
Mijn zomer – is verknoeid –
Want er was – ooit – een Winter
En al het Vee – stierf er van de honger –
En er was ook een Zondvloed –
En vaagde de wereld weg –
Maar Ararat is – nu – een Mythe
En niemand gelooft meer in Noah –
“Ararat” is de hoogste berg in Oost-Turkije, aan de grens van Azerbeidsjan. Voor joden, christenen en moslims is het een bijzondere berg, omdat de ark van Noach op de berg van Ararat strandde, na het zakken van het water van de zondvloed.]