The Winters are so short –
I’m hardly justified
In sending all the Birds away –
And moving into Pod –

Myself – for scarcely settled –
The Phebes have begun –
And then – it’s time to strike my Tent –
And open House – again –

It’s mostly, interruptions –
My Summer – is despoiled –
Because there was a Winter – once –
And al the Cattle – starved –

And so there was a Deluge –
And swept the World away –
But Ararat’s a Legend – now –
And no one credits Noah –

J403/F532/1862

De Winters zijn zo kort –
Ik heb amper reden
Om alle vogels weg te sturen –
En zelf mijn Nest op te zoeken –

Want nauwelijks geïnstalleerd –
Zijn de Phoebes weer gekomen –
En dus – is het tijd om mijn Tent af te breken –
En het Huis open te zetten – opnieuw –

Het is meer een onderbreking –
Mijn zomer – is verknoeid –
Want er was – ooit – een Winter
En al het Vee – stierf er van de honger –

En er was ook een Zondvloed –
En vaagde de wereld weg –
Maar Ararat is – nu – een Mythe
En niemand gelooft meer in Noah –