This Chasm, Sweet, opon my life
I mention it to you,
When Sunrise through a fissure drop
The Day must follow too.

If we demur, its gaping sides
Disclose as ’twere a Tomb
Ourself am lying straight wherein
The Favorite of Doom.

When it has just contained a Life
Then, Darling, it will close
And yet so bolder every Day
So turbulent it grows

I’m tempted half to stitch it up
With a remaining Breath
I should not miss in yielding, though
To Him, it would be Death –

And so I bear it big about
My Burial – before
A Life quite ready to depart
Can harass me no more –

F1061/J858/1865

Lieverd, deze Afgrond in mijn leven
Daarover wil ik je vertellen,
Als het eerste Zonlicht door een scheur valt
Zal ook de Dag volgen.

Deinzen we ervoor terug, dan ontvouwen
Haar gapende kanten alsof ‘t een Graf was
Waarin wij zelf languit liggen:
De Favoriet van het Onheil.

Zodra het Leven heeft gekregen
Dan, Schat, gaat het weer dicht
En toch groeit het elke dag
Even sterk als onstuimig op

Ik ben geneigd om het dicht te naaien.
Met mijn laatste Adem
Zou geen spijt hebben van mijn overgave, al
Betekende dat, voor Hem de Dood –

En dus draag ik het groots mee
Naar mijn begrafenis – voordat
Een leven dat helemaal klaar is om te gaan
Mij niet meer kan lastigvallen –