‘Twas like a Maelstrom, with a notch,
That nearer, every Day,
Kept narrowing its boiling Wheel
Until the Agony

Toyed coolly with the final inch
Of your delirious Hem –
And you dropt, lost,
When something broke –
And let you from a Dream –

As if a Goblin with a Gauge –
Kept measuring the Hours –
Until you felt your Second
Weigh, helpless, in his Paws –

And not a Sinew – stirred – could help,
And sense was setting numb –
When God – remembered – and the Fiend
Let go, then, Overcome –

As if your Sentence stood – pronounced –
And you were frozen led
From Dungeon’s luxury of Doubt
To Gibbets, and the Dead –

And when the Film had stitched your eyes
A Creature gasped “Reprieve”!
Which Anguish was the utterest – then –
To perish, or to live?

F425/J414/1862

Een Draaikolk leek het wel, met een gat,
Die elke Dag, dichterbij,
Haar kokend Wiel bleef vernauwen
Tot de Doodsangst

Koel speelde met het laatste eindje
Van jouw uiterste Waanzin –
En je viel, verloren,
Toen brak iets –
En hielp jou uit de Droom –

Alsof een Enge Geest met een Meetlat –
Steeds de Tijd bleef meten –
Tot jij aanvoelde hoe jouw Seconde
Hulpeloos, in zijn Klauwen, woog –

Geen Zenuw – gespannen – kon helpen,
En Zintuigen werden verdoofd –
Toen het God – heugde – en de Duivel
Liet los, op dat moment, Overwonnen –

Alsof je Vonnis was – vastgesteld –
En je ijskoud geleid werd
Van de luxueuze Kerker van de Twijfel
Naar de Galg, en de Dood –

En toen de Sluier je ogen had dichtgestikt
Snakte een Schepsel naar adem: “Genade”!
Welke angst was – toen – het allergrootste –
Voor omkomen, of voor leven?