What mystery pervades a well!
That water lives so far –
A neighbor from another world
Residing in a jar

Whose limit none have ever seen,
But just his lid of glass –
Like looking every time you please
In an abyss’s face!

The grass does not appear afraid,
I often wonder he
Can stand so close and look so bold
At what is awe to me.

Related somehow they may be,
The sedge stands next the sea –
Where he is floorless
And does no timidity betray

But nature is a stranger yet;
The ones that cite her most
Have never passed her haunted house,
Nor simplified her ghost.

To pity those that know her not
Is helped by the regret
That those who know her, know her less
The nearer her they get.

J1400/F1433/1877

Wat voor mysterie vult een bron!
Het water komt van zo diep –
Een buurman uit een andere wereld
Verblijft in een kruik

Wiens einde niemand ooit heeft gezien,
Maar alleen zijn glazen stop –
Alsof je elke keer als je wilt
In het gezicht van een afgrond kijkt!

Het gras lijkt niet bang,
Ik vraag me vaak af hoe het
Zo dichtbij durft staan en stoer kan doen
Bij wat mij ontzag inboezemt.

Ergens moeten ze met elkaar verwant zijn,
Zegge staat vlak bij de zee –
Waar hij geen vaste grond heeft
En angst niet laat merken

Toch blijft de natuur altijd een vreemde;
Degenen die haar het meest aanhalen
Kwamen nooit langs haar spookhuis,
Of begrepen haar wezen.

Medeleven voor wie haar niet kennen
Is gebaat met de trieste gedachte
Dat wie haar kennen, minder van haar weten
Hoe dichter ze bij haar komen.