(concept-versie!)

Emily Dickinson liet bij haar dood 1776 gedichten na. Zij noemde die haar bloemen. Slechts een handvol zijn tijdens haar leven gepubliceerd. Haar taal was het Engels in de Noord-Amerikaanse versie van Massachusetts rond 1850. De gedichten vertalen is een bijna onmogelijke opgave. Toch zijn er, die het willen proberen, om het in haar woorden te zeggen.

Waarom is het zo lastig? Allereerst, zo is mijn inschatting, omdat zij de taal van de ziel spreekt. Haar metaforen zijn mysterieus, want dat is eigen aan de ziel. Haar woordkeuze is eigenzinnig, soms zelfs bizar. De zinnen komen er hortend en stotend uit met een staccato cadans. Veel (overbodige) woorden worden daarbij weggelaten. Soms wordt de betekenis bijna een raadsel. Met al deze ingrediënten maakt Emily Dickinson een persoonlijk, zij het geniaal veldboeket. Dat maakt haar gedichten ook minder toegankelijk.

Het onmogelijke daagt ook uit. Blijven zoeken naar een vertaling die precies past, kan ook verslavend werken. Geen vertaling is de uiteindelijke, ook omdat er in haar gedichten zoveel verschillende betekenislagen liggen. Een vertaler interpreteert altijd. Daarom is het nodig om de originele tekst te blijven lezen. Die is het beslissende referentiepunt. Gelukkig staat het origineel voorafgaand aan de vertaling.

Wijze