Auteursarchieven: Lint

Talk not to me of Summer Trees

Emily Dickinson

Talk not to me of Summer Trees
The foliage of the mind
A Tabernacle is for Birds
Of no corporeal kind
And winds do go that way at noon
To their Etherial Homes
Whose Bugles call the least of us
To undepicted Realms

F1655/J1634/1884

Praat me niet van Zomerbomen
Het gebladerte van de geest
Is een Tabernakel voor Vogels
Van het onstoffelijke soort
En de wind gaat op het middaguur die kant op
Naar hun Hemelse Huizen
Hun Klaroenen roepen de minsten van ons
Naar ongeziene Rijken

Varianten:
– voor “noon” (regel 5): “times” (soms);
– voor “call” (regel 7): “bear” (dragen);
– voor “undepicted” (regel 8): “unreported” (onbeschrijflijke);
– voor regel 8: “Receipted with encores” (Ontvangen met toegiften).

The Sun in reining to the West

Emily Dickinson

The Sun in reining to the West
Makes not as much of sound
As Cart of man in road below
Adroitly turning round
That Whiffletree of Amethyst

F1656/J1636/1884

De Zon trekt haar teugels richting Westen
Ze maakt niet zoveel geluid
Als de Kar van de man in de straat beneden
En draait behendig rond
Met de Disselboom van Amethist

“Amethist”: een kristal met een paarse kleur; (figuurlijk) dieppaars.

Betrothed to Righteousness might be

Emily Dickinson

Betrothed to Righteousness might be
An Ecstasy discreet
But Nature relishes the Pinks
Which she was taught to eat –

F1657/J1641/1884

Verloofd met Deugdzaamheid kan
Een ingetogen Extase geven
Maar de Natuur houdt van Roze Koeken
Waarvan ze had geleerd te smullen –

“Pinks”: roze – het kunnen cakejes zijn of perziken. In een van haar brieven heeft Emily Dickinson het over haar lippen met die roze ervaringen van perziken. Voor haar is roze ook de kleur van de huid, van leven. Daarom ook: vleeskleurig, lichamelijk, levend, vitaal.

Show me Eternity

Emily Dickinson

Show me Eternity,
——–and I will show you Memory –
Both in one package lain
And lifted back again –

Be Sue, while I am Emily –
Be next, what you have ever been,
——–Infinity –

F1658/1884

Laat me Eeuwigheid zien,
——–en ik laat je Herinneringen zien –
Beide in één pakket gestopt
En weer teruggestuurd –

Wees Sue, terwijl ik Emily ben –
Wees daarnaast, wat je ooit bent geweest,
——–Oneindigheid –

Gestuurd in een brief aan Susan Dickinson, haar harstvriendin.

I held it so tight that I lost it

Emily Dickinson

I held it so tight that I lost it
Said the Child of the Butterfly
Of many a vaster Capture
That is the Elegy –

F1659/1884

Ik hield hem zo stevig vast dat ik hem verloor
Zei het Kind met de Vlinder
Van een veel grotere Vangst
Is dat de Klaagzang –

But that defeated accent

Emily Dickinson

But that defeated accent
is louder now than him
Eternity may imitate
The Affluence of time

F1660/1884

Maar dat verslagen accent
klinkt nu luider dan hijzelf
De Eeuwigheid imiteert wel
De Rijkdom van die tijd

Waarschijnlijk een fragment van een langer gedicht. Met nog een reeks aan varianten, maar de betekenis blijft raadselachtig.

Not Sickness stains the Brave

Emily Dickinson

Not Sickness stains the Brave,
Nor any Dart,
Nor Doubt of Scene to come,
But an adjourning Heart –

F1661/J1613/1884

Ziekte besmeurt de Dapperen niet,
Noch een Pijl,
Noch Twijfel aan wat gaat Gebeuren,
Maar een Hart dat aarzelt –

Het gedicht wordt ingeleid met een tekst over de doden van de slag bij Thermopylae. Daar werden in 480 v. Chr. de Spartanen verslagen. Op de gedenksteen stond: “Vreemdeling, ga de mensen van Sparta vertellen dat wij hier liggen, na hun opdracht te hebben uitgevoerd.”