Emily Dickinson – Pagina 243

The going from a world we know

The going from a world we know
To one a wonder still
Is like the child’s adversity
Whose vista is a hill,
Behind the hill is sorcery
And everything unknown,
But will the secret compensate
For climbing it alone?

F1662/J1603/1884

Weggaan uit een wereld die we kennen
Naar een die nog een wonder is
Lijkt op de angst van een kind
Dat kijkt naar een heuvel
Waarachter toverij is
En alles onbekend,
Maar zal het geheim opwegen
Tegen de eenzame klim?

Upon his Saddle sprung a Bird

Upon his Saddle sprung a Bird
And crossed a thousand Trees
Before a Fence without a Fare
His Fantasy did please
And then he lifted up his Throat
And squandered such a Note
A Universe that overheard
Is stricken by it yet –

F1663/J1600/1884

Een Vogel sprong in het Zadel
En doorkruiste duizend Bomen
Voordat een gratis Hek
Zijn fantasie blij maakte
En toen zette hij een Keel op
En joeg er zo’n Noot door
Het Universum dat haar opving
Wordt er nog steeds door geteisterd –

Variant voor regel 7 en 8:
“A Universe’s utter Art (De ultieme Kunst van het Universum)
Could not it imitatie (Kon het niet nadoen)”.

In other Motes

In other Motes,
Of other Myths
Your requisition be.
The Prism never held the Hues,
It only heard them play –

F1664/J1602/1884

Tot andere Lichtdeeltjes,
Van andere Mythen
Moge jouw verlangen zich richten.
Het Prisma hield Kleuren nooit vast,
Het had alleen aandacht voor hun spel –

Het gedicht is het slot van een brief aan Helen Hunt Jackson, voorafgegaan door: “De zomer is groots en intens geweest, en een nog intensere herfst is slechts de gloed die samenvalt met het sluimerende licht van de zomer.” Dan volgt een losse regel: “Pursueing you in your transitions” (Jou volgend in je veranderingen). Deze regel wordt ook wel als het eerste vers van het gedicht beschouwd.

The farthest Thunder that I heard

The farthest Thunder that I heard
Was nearer than the Sky
And rumbles still –
———though Torrid Noons
Have lain their Missiles by –
The Lightning that preceded it
Struck no one but myself
But I would not exchange the Bolt
For all the rest of Life –

Indebtedness to Oxygen
The Chemist can repay –
But not the obligation
To Electricity –
It founds the Homes
And decks the Days
And every clamor bright
Is but the gleam concomitant
Of that waylaying Light –

The Thought is quiet as a Flake –
A Crash without a sound,
How Life’s reverberation
It’s explanation found –

F1665/J1581/1884

De verste Donder die ik heb gehoord
Was dichterbij dan de Hemel
En rommelt nog steeds –
———al hebben Verzengende Middagen
Zijn Schichten opgevangen –
De Bliksem die eraan voorafging
Trof niemand anders dan mij
Maar ik zou de Bliksem niet willen ruilen
Voor heel de rest van het Leven –

De Schuld aan Zuurstof
Kan de Gelukkige terugbetalen –
Maar niet de verplichting
Aan Elektriciteit –
Zij sticht de Huizen
En siert de Dagen
En elke luide kreet
Is slechts de gloed die gepaard gaat
Met dat aangrijpende Licht –

Het Denken verstilt als een Sneeuwvlok –
Een inslag zonder het minste geluid,
Hoe de echo van het Leven
Haar verklaring vond –

“Lightning” – welke bliksem heeft Emily Dickinson getroffen? Een flitsend contact met Susan Dickinson? De eerste strofe is naar haar gestuurd met de toevoeging: “Zeg tegen Susan die altijd zo subtiel is, dat elke Flits geteld is.” Of gaat het om de eerste ontmoeting van beiden? Of Een mystieke ervaring?
“Indebtedness” – de zuurstof die nodig is om te leven kan een tevreden mens terugbetalen (bijvoorbeeld door rechtschapen te zijn). Maar de elektrische schichten die de mens treffen zijn te overweldigend.
Varianten:
– voor “The Happy” (regel 10): “The Chemist” (De Chemicus), “The ransomed” (De Geredde) en “A Lover” (Een Geliefde);
– voor “can” (regel 10): “may” (mag);
– voor “The Thought is” (regel 18): “The Scene was –“ (Het Schouwspel verstilde –).

Some Arrows slay but whom they strike

Some Arrows slay but whom they strike,
But this slew all but him,
Who so appareled his Escape,
Too trackless for a Tomb –

F1666/J1565/1884

Sommige Pijlen doden alleen wie ze raken,
Maar deze velde ieder behalve hem,
Die zijn Ontsnapping zo goed vermomde,
Dat hij geen spoor achterliet voor een Graf –

“Escape”: ontsnapping, vlucht, ook bevrijding (naar het eeuwig leven).
In een kort briefje aan Susan Dickinson, precies een jaar na de dood van haar zoon Gilbert, waar Emily Dickinson een bijzondere band mee heeft. Ze schrijft: “Tweemaal, toen ik buiten rode bloemen had, klopte Gilbert, hief zijn lieve hoed op en vroeg of hij ze mocht aanraken. Ja, en ze ook meenemen, zei ik, maar beleefdheid verbood het hem. Bovendien, hij verzamelde harten, geen bloemen.”

Parting with Thee reluctantly

Parting with Thee reluctantly,
That we have never met,
A Heart sometimes a Foreigner,
Remembers it forgot –

F1667/J1614/1884

Met tegenzin afscheid van U nemen,
Aangezien we elkaar nooit hebben ontmoet,
Een Hart dat soms een Vreemde is,
Onthoudt dat het wat vergeten is –

Geschreven op een kaartje voor de ouders van vriendin Mabel Todd, die bij huize Dickinson op bezoek kwamen. Maar Emily heeft ze niet gezien. De kaart eindigt met een bijbelcitaat: “In de hele Ruimte werden die argeloze woorden van Adam en Eva nooit overtroffen, “Ik was bang en verborg Mezelf –“ (Genesis 3,10).

Apparently with no surprise

Apparently with no surprise
To any happy Flower
The Frost beheads it at its play –
In accidental power –
The blonde Assassin passes on –
The Sun proceeds unmoved
To measure off another Day
For an Approving God.

F1668/J1624/1884

Kennelijk verrast het
Elke blije Bloem niet
Dat de Vorst haar in zijn spel onthoofdt –
Met onvoorziene kracht –
Komt de blonde Moordenaar langs –
En de Zon gaat onverstoord voort
Om er nog een dag uit te halen
Voor een God die het prima vindt.