“Hope” is the thing with feathers

“Hope” is the thing with feathers –
That perches in the soul –
And sings the tune without the words –
And never stops – at all –

And sweetest – in the Gale – is heard –
And sore must be the storm –
That could abash the little Bird
That kept so many warm –

I’ve heard it in the chillest land –
And on the strangest Sea –
Yet, never, in Extremity,
It asked a crumb – of Me.

F314/J254/1862

“Hoop” is het ding met veren –
Dat neerstrijkt in de ziel –
En er het wijsje zonder woorden zingt –
En nooit – helemaal ophoudt –

En het liefst – klinkt – bij harde Wind –
Zwaar moet de storm zijn –
Die het Vogeltje het zwijgen oplegt
Dat zovelen warm hield –

Ik hoorde het in de koudste streken –
En op de verste Zee –
Toch, nooit, ook niet in hoogste Nood,
Vroeg het een kruimel – van Mij.

“Hope”: hoop, geloof, vertrouwen – in de context van de puriteinse gemeenschap waarin Emily Dickinson opgroeit heeft het een specifieke betekenis. Het is de hoop dat Christus zich persoonlijk in het hart van de gelovige zal openbaren. Als jongvolwassene heeft Emily Dickinson hiernaar verlangd. Wanneer die existentiële hoop niet vervuld wordt, besluit ze een ‘rebel’ te worden (in haar eigen woorden). Ze maakt zich los van de kerkgemeenschap, zonder de basale waarden van het christelijk geloof af te leggen. Ze blijft in de eeuwige god geloven, de hemel, christelijke waarden, bijbelse metaforen, maar de natuur wordt haar kerk, de roodborst haar voorzanger en God zelf de beste predikant die kort van stof is.