I think just how my shape will rise –
When I shall be “forgiven” –
Till Hair – and Eyes – and timid Head –
Are out of sight – in Heaven –

I think just how my lips will weigh –
With shapeless – quivering – prayer –
That you – so late – “Consider” me –
The “Sparrow” of your Care –

I mind me that of Anguish – sent –
Some drifts were moved away –
Before my simple bosom – broke –
And why not this – if they?

And so I con that thing – “forgiven” –
Until – delirious – borne –
By my long bright – and longer – trust –
I drop my Heart – unshriven!

J237/F252/1861

Ik denk hoe mijn lichaam zal opstaan –
Wanneer mij “vergiffenis geschonken” wordt –
Zodra Haar – en Ogen – en timide Hoofd –
Uit het zicht zijn – in de Hemel –

Ik denk hoe zwaar mijn lippen zullen zijn –
Als ze zonder lichaam – trillend – bidden –
Dat u – zo laat – “Bezorgd om mij bent” –
De “Mus” van uw Zorg –

Ik denk aan de Doodsangst – die op me afkwam –
Wat wolkenmassa’s trokken weg –
Voor mijn naïeve boezem – brak –
En als zij – waarom dit dan ook niet?

En dus herzie ik dat idee van “vergiffenis krijgen” –
Wat je meedraagt – tot – je er gek van wordt –
Door mijn langdurig stralend – en blijvend – vertrouwen –
Laat ik mijn Hart los – zonder absolutie!