I rose – because He sank –
I thought it would be opposite –
But when his power dropped –
My Soul grew straight.

I cheered my fainting Prince –
I sang firm – even – Chants –
I helped his Film – with Hymn –

And when the Dews drew off
That held his Forehead stiff –
I met him –
Balm to Balm –

I told him Best – must pass
Through this low Arch of Flesh –
No Casque so brave
It spurn the Grave –

I told him Worlds I knew
Where Emperors grew –
Who recollected us
If we were true –

And so with Thews of Hymn –
And Sinew from within –
And ways I knew not that I knew – till then –
I lifted Him –

J616/F454/1862

Ik kwam overeind – omdat hij ineenzakte –
Ik dacht dat het andersom zou zijn –
Maar toen zijn kracht wegviel –
Werd mijn ziel meteen sterker.

Ik vrolijkte mijn flauwgevallen Prins op –
Ik zong luid – zelfs – Kerkliederen –
Ik hielp zijn wazig Gevoel – met Psalmen –

En toen de Dauw verdween
Die het Voorhoofd verstrakte –
Voegde ik me bij hem –
Balsem op Balsem –

Ik zei hem dat ook de Beste – door deze
Nauwe Poort van het Lichaam moet gaan –
Geen Helm hoe dapper ook
Ontloopt het Graf –

Ik vertelde hem over Werelden mij bekend
Waar volop Keizers leven
Die ons niet vergaten
Als wij oprecht bleven –

En dus met de Pezen van Gezang –
En Spierkracht van binnenuit – en op manieren
Waarvan ik niet wist dat ik ze had – tot dan toe –
Tilde ik Hem op –

A Light exists in Spring
Not present on the Year
At any other period –
When March is scarcely here

A Color stands abroad
On Solitary Fields
That Science cannot overtake
But Human Nature feels.

It waits upon the Lawn,
It shows the furthest Tree
Upon the furthest Slope you know
It almost speaks to you.

Then as Horizons step
Or Noons report away
Without the Formula of sound
It passes and we stay –

A quality of loss
Affecting our Content
As Trade had suddenly encroached
Upon a Sacrament.

J812/F962/1864

De Lente kent een Licht
Dat in het Jaar
Op geen andere Tijd te zien is –
Als Maart hier net verschijnt

Staat buiten op Stille Velden
Overal een Kleur
Waar Wetenschap geen raad mee weet
Slechts te voelen met het Mensenhart

Ze wacht op het Grasveld
Toont de verste Boom
Op de verste Heuvel die je kent
Is het haast of zij met je praat

Dan, als de Horizon opstapt
Of het Middaguur meldt zich af
Gaat zij zonder enige Vorm van Geluid
Voorbij en blijven wij –

Wat een sterk verlies
tast ons welbevinden aan
Alsof Commercie opeens
Een heilig Sacrament had verkracht.