‘Tis not that Dying hurts us so –
‘Tis Living – hurts us more –
But Dying – is a different way –
A kind behind the Door –

The Southern Custom – of the Bird –
That ere the Frosts are due –
Accepts a better Latitude –
We – are the Birds – that stay.

The Shiverers round Farmers’ doors –
For whose reluctant Crumb –
We stipulate – till pitying Snows
Persuade our Feathers Home.

F528/J335/1863

‘t Is niet dat Sterven ons zo pijn doet –
Leven – doet ons het meeste pijn –
Maar Sterven – is een andere route –
Van het soort achter de Deur –

De Zuidelijke Gewoonte – van Vogels –
Om voor de Vorst inzet –
Een betere Breedtegraad op te zoeken –
Wij – zijn de Vogels – die achterblijven.

Die Bevend aan de deur van de Boer staan –
Op wiens zuinige Kruimel –
We aandringen – tot Meelevende Sneeuw
Ons Verenhuis overhaalt.

To know just how He suffered –
———would be dear –
To know if any Human eyes were near
To whom He could entrust
———His wavering gaze –
Until it settled broad –
———on Paradise –

To know if He was patient – part content –
Was Dying as He thought –
———or different –
Was it a pleasant Day to die –
And did the Sunshine face His way –

What was His furthest mind –
———of Home – or God –
Or What the Distant say –
At News that He ceased
———Human Nature
Such a Day –

And Wishes – Had He any –
Just His Sigh – accented –
Had been legible – to Me –
And was He Confident until
Ill fluttered out –
———in Everlasting Well –

And if He spoke –
———What name was Best –
What last
What One broke off with
At the Drowsiest –

Was He afraid – or tranquil –
Might He know
How Conscious Consciousness – could grow –
Till Love that was –
———and Love too best to be –
Meet –
———and the Junction be Eternity

F688/J622/1863

Om echt te weten hoe Hij leed –
———zou dierbaar zijn –
Weten of er ogen van Mensen nabij waren
Aan wie Hij Zijn onzekere blik
———kon toevertrouwen –
Totdat het helemaal verhuisde –
———naar het Paradijs –

Weten of Hij geduldig was – deels vredig –
Was Sterven zoals hij het
———zich had voorgesteld – of anders –
Was het een fijne Dag om te sterven –
En scheen het Zonlicht op Zijn pad –

Wat was zijn Laatste gedachte –
———over Thuis – of God –
Of wat zouden de Afwezigen zeggen –
Op het Nieuws dat Hij
———de Menselijke Natuur had verlaten
Op zo’n Dag als die –

En Wensen – Had Hij die nog –
Alleen Zijn Zucht – zo diep –
Was te herkennen – voor Mij –
En was Hij vol Vertrouwen tot
De Pijn wegfladderde –
———naar de Eeuwige Bron –

En als Hij sprak –
———Welke naam was zijn Favoriet –
Welke achternaam
Welke brak hij af
Op het moment van inslapen –

Was Hij bang – of rustig –
Zou Hij geweten hebben
Hoe het Diepe Bewustzijn – kon groeien –
Tot Liefde die er was –
———en Liefde te perfect om te bestaan –
Bij elkaar komen –
———en hun Verbinding moet Eeuwigheid zijn

The last Night that She lived
It was a Common Night
Except the Dying – this to Us
Made Nature different

We noticed smallest things –
Things overlooked before
By this great light upon our minds
Italicized – as ’twere.

As We went out and in
Between Her final Room
And Rooms where Those to be alive
Tomorrow, were, a Blame

That Others could exist
While She must finish quite
A Jealousy for Her arose
So nearly infinite –

We waited while She passed –
It was a narrow time –
Too jostled were Our Souls to speak
At length the notice came.

She mentioned, and forgot –
Then lightly as a Reed
Bent to the Water, struggled scarce –
Consented, and was dead –

And We – We placed the Hair –
And drew the Head erect –
And then an awful leisure was
Belief to regulate.

F1100/J1100/1865

Haar Laatste Levensavond
Was een Gewone Avond
Behalve het Sterven – dit maakte
Voor Ons de Natuur anders

We merkten de kleinste dingen op –
Die eerder over het hoofd waren gezien
Vanuit dit grote licht op onze geest
Vetgedrukt – als het ware.

Zoals Wij in- en uitliepen
Tussen Haar laatste Vertrek
En Kamers waar Wie morgen
In leven zou blijven, gaf een Schuldgevoel

Dat Anderen mochten leven
Terwijl Haar einde snel moest komen
Jaloezie kwam boven naar Haar
Zo dichtbij het oneindige was ze –

We wachtten tot Zij heenging –
Het duurde een krappe tijd –
Onze Zielen, te geschokt om iets te zeggen
Eindelijk kondigde het zich aan.

Zij zei wat, en vergat –
Dan zoals een Riet lichtjes gebogen
Naar het Water, voerde ze amper strijd –
Was er klaar voor, en stierf –

En Wij – Wij deden het Haar –
Trokken het hoofd recht –
En toen kwam een ontzettende leegte
Voor het op orde brengen van het geloof.