‘Tis not that Dying hurts us so –
‘Tis Living – hurts us more –
But Dying – is a different way –
A Kind behind the Door –

The Southern Custom – of the Bird –
That ere the Frosts are due –
Accepts a better Latitude –
We – are the Birds – that stay.

The Shiverers round Farmers’ doors –
For whose reluctant Crumb –
We stipulate – till pitying Snows
Persuade our Feathers Home.

F528/J335/1863

Het is niet dat Sterven ons zo’n pijn doet –
Het is Leven – dat ons meer pijn doet –
Maar Sterven – is anders –
Van een Soort achter de Deur –

De Zuidelijke Gewoonte – van de Vogel –
Dat hij eer de Vorst inzet –
Een betere Breedtegraad opzoekt –
Wij – zijn de Vogels – die achterblijven.

De Bedelaars aan de deur van de Boer –
Op wiens zuinige Kruimel –
Wij aandringen – tot Meelevende Sneeuw
Ons Verenhuis overtuigt.

To know just how He suffered –
———would be dear –
To know if any Human eyes were near
To whom He could entrust
———His wavering gaze –
Until it settled broad – on Paradise –

To know if He was patient – part content –
Was Dying as He thought –
———or different –
Was it a pleasant Day to die –
And did the Sunshine face His way –

What was His furthest mind –
———of Home – or God –
Or What the Distant say –
At News that He ceased
———Human Nature
Such a Day –

And Wishes – Had He any –
Just His Sigh – accented –
Had been legible – to Me –
And was He Confident until
Ill fluttered out –
———in Everlasting Well –

And if He spoke – What name was Best –
What last
What One broke off with
At the Drowsiest –

Was He afraid – or tranquil –
Might He know
How Conscious Consciousness – could grow –
Till Love that was –
———and Love too best to be –
Meet – and the Junction be Eternity

F688/J622/1863

Echt weten hoe Hij geleden heeft –
———zou dierbaar zijn –
Weten of er ogen van Mensen nabij waren
Aan wie Hij Zijn vervagende blik
———kon toevertrouwen –
Totdat het zich volledig vestigde – op de Hemel –

Weten of Hij geduldig was – deels vredig –
Was Sterven zoals hij zich had voorgesteld –
———of anders –
Was het een fijne Dag om te sterven –
En scheen het Zonlicht op Zijn pad –

Wat was zijn laatste gedachte –
———over Thuis – of God –
Of wat zouden de Afwezigen zeggen –
Op het Bericht dat Hij de Menselijke Natuur
———had verlaten
Op zo’n Dag als die –

Wensen – Had hij er nog –
Alleen Zijn Zucht – zo diep –
Was te herkennen – voor Mij –
En was Hij vol Vertrouwen tot
De Pijn uit fladderde –
———naar de Eeuwige Gezondheid –

En als Hij sprak – Welke naam was zijn Favoriet –
Welke de laatste
Waar Iemand mee brak
Op het moment van inslapen –

Was Hij bang – of rustig –
Zou Hij geweten hebben
Hoe het Diepe Bewustzijn – kon groeien –
Tot Liefde die er was –
———en Liefde te perfect om te bestaan –
Bij elkaar komen – en hun Kruispunt is Eeuwigheid

The last Night that She lived
It was a Common Night
Except the Dying – this to Us
Made Nature different

We noticed smallest things –
Things overlooked before
By this great light upon our Minds
Italicized – as ’twere.

As We went out and in
Between Her final Room
And Rooms where Those to be alive
Tomorrow were, a Blame

That Others could exist
While She must finish quite
A Jealousy for Her arose
So nearly infinite –

We waited while She passed –
It was a narrow time –
Too jostled were Our Souls to speak
At length the notice came.

She mentioned, and forgot –
Then lightly as a Reed
Bent to the Water, struggled scarce –
Consented, and was dead –

And We – We placed the Hair –
And drew the Head erect –
And then an awful leisure was
Belief to regulate.

F1100/J1100/1865

De Laatste Nacht dat Ze leefde
Was een Gewone Nacht
Behalve het Sterven dan – voor ons
Gaf dit de Natuur een ander gezicht

We merkten de kleinste dingen op –
Die eerder over het hoofd werden gezien
Door dit grote licht in onze Geest
Cursief gedrukt – als het ware.

Zoals we naar buiten en binnen gingen
Tussen Haar allerlaatste Kamer
En Die waar degenen waren die Morgen nog
In Leven zijn, het voelt Schuldig aan

Dat Anderen mogen leven
Terwijl Zij toch snel aan haar einde komt
Riep Jaloezie jegens haar op
Al zo dicht bij Oneindigheid –

We wachtten tot Zij heenging –
Het duurde een krappe tijd –
Te verward waren Onze Zielen om te spreken
Tenslotte kondigde het zich aan.

Zij kwam bij kennis, en vergat –
Dan zachtjes als een Riet
Gebogen naar het Water, nauwelijks streed –
Was zij er klaar voor, en stierf –

En Wij – Wij legden het Haar goed –
Trokken het hoofd rechtop –
En toen kwam er een vreselijke leegte
Geloof om het op orde te brengen.