Tagarchief: Sterven

‘Tis not that Dying hurts us so

Emily Dickinson

‘Tis not that Dying hurts us so –
‘Tis Living – hurts us more –
But Dying – is a different way –
A Kind behind the Door –

The Southern Custom – of the Bird –
That ere the Frosts are due –
Accepts a better Latitude –
We – are the Birds – that stay.

The Shiverers round Farmers’ doors –
For whose reluctant Crumb –
We stipulate – till pitying Snows
Persuade our Feathers Home.

J335/F528/1862

’t Is niet dat Sterven ons zo’n pijn doet –
Leven – doet ons meer pijn –
Maar Sterven – is een andere Gang –
Een Soort achter de Deur –

Het is Gewoonte in het Zuiden – dat een Vogel –
Vóór de Vorst inzet –
Een betere Breedtegraad opzoekt –
Wij – zijn de Vogels – die blijven.

Wij bibberen rond de deuren van de Boer –
Op wiens aarzelende Kruimels –
Wij aandringen – tot Meelevende Sneeuw
Ons Verenhuis overtuigt.

The Dying need but little, Dear

Emily Dickinson

The Dying need but little, Dear,
A Glass of Water’s all,
A Flower’s unobtrusive Face
To punctuate the Wall,

A Fan, perhaps, a Friend’s Regret
And Certainty that one
No color in the Rainbow
Perceive, when you are gone.

J1026/F1037/1865

De Stervenden hebben maar weinig nodig, Lieverd,
Een Glas Water is alles,
Het onopvallende Aanzicht van een Bloem
Om het vlak van de Muur te breken

Een Waaier misschien, de Spijt van een Vriend
En Zeker Weten dat er één is
Die geen kleur in de Regenboog
Ontwaart, als jij bent heengegaan.

I heard a Fly buzz – when I died

Emily Dickinson

I heard a Fly buzz – when I died –
The Stillness in the Room
Was like the Stillness in the Air –
Between the Heaves of Storm –

The Eyes around – had wrung them dry –
And Breaths were gathering firm
For that last Onset – when the King
Be witnessed – in the Room –

I willed my Keepsakes – Signed away
What portion of me be
Assignable – and then it was
There interposed a Fly –

With Blue – uncertain stumbling Buzz –
Between the light – and me –
And then the Windows failed – and then
I could not see to see–

J465/F591/1863

Ik hoorde een Vlieg zoemen – toen ik stierf –
De Stilte in de Kamer
Was als de Stilte in de Lucht –
Tussen Stormvlagen door –

De Ogen rondom – al drooggewreven –
En Adem verzamelde haar kracht
Voor het laatste Optreden – wanneer de Vorst
Zich meldt – in de Kamer –

Ik liet mijn Herinneringen na – Vermaakte
Dat deel van mij dat
Van waarde was – en toen was ‘t dat
Er een Vlieg tussenbeide kwam –

Met Blauw – onzeker stamelend Gezoem –
Tussen het licht – en mij –
En toen vielen Vensters dicht – en toen
Kon ik het zien niet meer zien –

The last Night that She lived

Emily Dickinson

The last Night that She lived
It was a Common Night
Except the Dying – this to Us
Made Nature different

We noticed smallest things –
Things overlooked before
By this great light upon our Minds
Italicized – as ’twere.

As We went out and in
Between Her final Room
And Rooms where Those to be alive
Tomorrow were, a Blame

That Others could exist
While She must finish quite
A Jealousy for Her arose
So nearly infinite –

We waited while She passed –
It was a narrow time –
Too jostled were Our Souls to speak
At length the notice came.

She mentioned, and forgot –
Then lightly as a Reed
Bent to the Water, struggled scarce –
Consented, and was dead –

And We – We placed the Hair –
And drew the Head erect –
And then an awful leisure was
Belief to regulate.

J1100/F1100/1866

De Laatste Nacht dat Ze leefde
Was een Gewone Nacht
Behalve het Sterven – voor ons
Kreeg de Natuur een ander gezicht

We merkten de kleinste dingen op –
Die eerder over het hoofd werden gezien
Door het grote licht op onze Geest
Cursief gedrukt – als het ware.

Zoals we naar buiten en binnen gingen
Tussen Haar allerlaatste Kamer
En Die waar degenen waren die Morgen nog
In Leven zijn, voelt Schuldig aan

Dat Anderen mogen leven
Terwijl Zij toch snel moet afsluiten
Riep Jaloezie jegens haar op
Al zo dicht bij Oneindigheid –

We wachtten tot Zij heenging –
Het duurde een krappe tijd –
Te verward konden Onze Zielen niet spreken
Tenslotte kondigde het zich aan.

Zij kwam bij kennis, en vergat –
Dan zachtjes als een Riet
Gebogen naar het Water, nauwelijks strijd –
Was zij er klaar voor, en stierf –

En Wij – Wij legden het Haar goed –
Trokken het hoofd rechtop –
En toen kwam er een vreselijke leegte
Om het Geloof op orde te brengen.

[De laatste twee regels zijn weer van die heerlijke raadsels die Emily Dickinson ons voorlegt. De zinnen kunnen zeker ook anders vertaald en uitgelegd worden.]