Heart! We will forget him!
You and I – tonight!
You may forget the warmth he gave –
I will forget the light!
When you have done, pray tell me
That I may straight begin!
Haste! lest while you’re lagging
I remember him!
F64/J47/1859
Hart! We gaan hem vergeten!
Jij en ik – vannacht!
Jij mag de warmte vergeten die hij gaf –
Ik zal zijn licht vergeten!
Zodra je klaar bent, zeg het me alsjeblieft
Dan ga ik direct aan de slag!
Schiet op! Want zolang je treuzelt
Denk ik nog aan hem!
Once more, my now bewildered Dove
Bestirs her puzzled wings.
Once more her mistress, on the deep
Her troubled question flings –
Thrice to the floating casement
The Patriarch’s bird returned,
Courage! My brave Columba!
There may yet be Land!
F65/J48/1859
Nogmaals, klapt mijn nu beduusde Duif
Verward met haar vleugels.
Nogmaals gooit haar minnares,
Haar gevoelige vraag in het diepe –
Drie keer kwam de vogel van de Aartsvader
Terug naar de drijvende ark –
Hou Moed! Mijn dappere Columba!
Er kan nog steeds Land zijn!
Baffled for just a day or two –
Embarrassed – not afraid –
Encounter in my garden
An unexpected Maid.
She beckons, and the woods start –
She nods, and all begin –
Surely, such a country
I was never in!
F66/J17/1859
Verbijsterd voor slechts een dag of twee –
Van mijn stuk gebracht – niet bang –
De ontmoeting in mijn tuin
Met een onverwachte Griet.
Ze wenkt, en het bos gaat los –
Ze knikt, en alles begint –
Echt, in zo’n land
Was ik nog nooit!
Delayed till she had ceased to know –
Delayed till in it’s vest of snow
Her loving bosom lay –
An hour behind the fleeting breath –
Later by just an hour than Death –
Oh lagging Yesterday!
Could she have guessed
———that it w’d be –
Could but a crier of the joy
Have climbed the distant hill –
Had not the bliss so slow a pace
Who knows but this surrendered face
Were undefeated still?
Oh if there may departing be
Any forgot by Victory
In her imperial round –
Show them this meek appareled thing
That could not stop to be a king –
Doubtful if it be crowned!
F67/J58/1859
Te laat, ze was niet meer bij kennis –
Te laat, in haar hemd van sneeuw –
Lag haar liefdevolle boezem al –
Een uur na de vluchtige ademhaling –
Slechts een uur later dan de Dood –
Och, het getreuzel van Gisteren!
Had ze maar een vermoeden gehad
———dat het ging gebeuren –
Had maar een vreugdebode –
De verre heuvel beklommen –
Had de zaligheid niet zo’n traag tempo
Misschien zou haar gezicht dat zich overgaf
Nog niet verslagen zijn?
Och, als er iemand gaat sterven
En zich vergeten weet door de Victorie
Op haar vorstelijke reis –
Laat ze dit eenvoudig geklede wezen zien
Dat niet ophield koninklijk te zijn –
Vol twijfels of het gekroond zou worden!
Some things that fly there be –
Birds – Hours – the Bumblebee –
Of these no Elegy.
Some things that stay there be –
Grief – Hills – Eternity –
Nor this behooveth me.
There are that resting, rise.
Can I expound the skies?
How still the Riddle lies!
F68/J89/1859
Er zijn van die dingen die voorbijvliegen –
Vogels – Uren – de Hommels –
Voor hen geen Treurzang.
Er zijn van die dingen die blijven –
Verdriet – Grafheuvels – Eeuwigheid –
Ook die passen niet bij mij.
Er zijn er die al rustend, weer opstaan.
Kan ik de hemel uitleggen?
Hoe stil blijft het Raadsel liggen!
Within my reach!
I could have touched!
I might have chanced that way!
Soft sauntered through the village –
Sauntered as soft away!
So unsuspected Violets
Within the meadows go –
Too late for striving fingers
That passed, an hour ago.
F69/J90/1859
Binnen mijn handbereik!
Ik had ze kunnen aanraken!
Ik had het zo kunnen proberen!
Zacht slenterden ze door het dorp –
Slenterden zo zacht weg!
Zo onverwachts gaan Violetjes
De weilanden in –
Te laat voor gretige vingers
Dat is voorbij, een uur geleden.
So bashful when I spied her!
So pretty – so ashamed!
So hidden in her leaflets
Lest anybody find –
So breathless till I passed her –
So helpless when I turned
And bore her struggling, blushing,
Her simple haunts beyond!
For whom I robbed the Dingle –
For whom betrayed the Dell –
Many will doubtless ask me –
But I shall never tell!
F70/J91/1859
Zo verlegen toen ik haar zag!
Zo mooi – zo bedeesd!
Zo verscholen in haar blad
Dat niemand haar vindt –
Zo ademloos tot ik voorbijkwam –
Zo weerloos toen ik me omdraaide
En haar worstelend, blozend, oppakte
Van achter haar eenvoudige schuilplaats!
Voor wie beroofde ik de Vallei –
Voor wie verried ik het kleine Dal –
Zullen velen mij ongetwijfeld vragen –
Maar dat zal ik nooit zeggen!