Where I have lost, I softer tread –
I sow sweet flower from garden bed –
I pause above that vanished head
—–And mourn.

Whom I have lost, I pious guard
From accent harsh, or ruthless word –
Feeling as if their pillow heard,
—–Though stone!

When I have lost, you’ll know by this –
A Bonnet black – A dusk surplice –
A little tremor in my voice
—–Like this!

Why, I have lost, the people know
Who dressed in flocks of purest snow
Went home a century ago
—–Next Bliss!

J104/F158/1859

Waar ik iemand verloren heb, loop ik voorzichtiger –
Ik strooi er heerlijke bloemen uit het tuinbed –
Ik sta stil boven dat verdwenen hoofd
—–En rouw.

Wie ik heb verloren, bescherm ik vroom
Voor kwade, of meedogenloze woorden –
Het voelt alsof hun kussen het hoorde
—–Hoewel van steen!

Wanneer ik iemand verloren heb, zie je dat aan –
Een zwarte Muts – een donkere jasomslag –
Een lichte trilling in mijn stem
—–Zoals nu!

Waarom, ik iemand verloren heb, zij weten het
Die gekleed in vlokken van de zuiverste sneeuw
Een eeuw geleden thuiskwamen
—–Bij de Gelukzaligheid!

If anybody’s friend be dead
It’s sharpest of the theme
The thinking how they walked alive –
At such and such a time –

Their costume, of a Sunday,
Some manner of the Hair –
A prank nobody knew but them
Lost, in the Sepulchre –

How warm, they were, on such a day,
You almost feel the date –
So short way off it seems –
And now – they’re Centuries from that –

How pleased they were, at what you said –
You try to touch the smile
And dip your fingers in the frost –
When was it – Can you tell –

You asked the Company to tea –
Acquaintance – just a few –
And chatted close with this Grand Thing
That don’t remember you –

Past Bows, and Invitations –
Past Interview, and Vow –
Past what Ourself can estimate –
That – makes the Quick of Woe!

J509/F354/1862

Als iemands vriend gestorven
Doet het scherpste zeer
Als je terugdenkt hoe hij in zijn leven liep
Op dat en dat moment –

Zijn kleding, op zondag,
Hoe zijn kapsel was –
Een gewoonte die niemand anders had
Verloren, in het Graf –

Wat was hij vol warmte, op zo’n dag,
Je kunt het moment bijna voelen –
Het lijkt zo kortgeleden –
En nu – is hij Eeuwen daarvandaan –

Hoe blij hij was met wat je zei –
Je wil de glimlach nog aanraken
En doopt je vingers in de vorst –
Wanneer was het? – Kunt u het zeggen –

Je vroeg gezelschap op de thee –
De Intimi – slechts een paar –
En praatte met Iets Groots heel nabij
Die zich niet meer van jou bewust is –

Voorbij de lieve Gebaren, en de Uitnodigingen –
Voorbij het praten, en de afspraken –
Voorbij wat Wijzelf kunnen waarderen –
Dat – geeft de Ergste Pijn!

The distance that the dead have gone
Does not at first appear –
Their coming back seems possible
That first abandoned year.

And then, that we have followed them,
We more than half suspect,
So intimate have we become
With their dear retrospect.

J1742/F1781/Onbekend

De afstand die de doden hebben afgelegd
Wordt niet meteen zichtbaar –
Hun terugkeer lijkt nog mogelijk
In dat eerste verlaten jaar.

En pas, als we hen hebben gevolgd
Krijgen we een sterker vermoeden
Zo innig zijn we verbonden
Met hun dierbare herinnering.