Where I have lost, I softer tread –
I sow sweet flower from garden bed –
I pause above that vanished head
—–And mourn.

Whom I have lost, I pious guard
From accent harsh, or ruthless word –
Feeling as if their pillow heard,
—–Though stone!

When I have lost, you’ll know by this –
A Bonnet black – A dusk surplice –
A little tremor in my voice
—–Like this!

Why, I have lost, the people know
Who dressed in flocks of purest snow
Went home a century ago
—–Next Bliss!

F158/J104/1860

Waar ik verloren heb, ga ik met zachter tred –
Ik strooi heerlijke bloemen uit het tuinbed –
Ik sta stil boven dat verdwenen hoofd
—–En rouw.

Wie ik heb verloren, bescherm ik devoot
Voor kwade, of meedogenloze woorden –
Het voelt alsof hun kussen het hoorde
—–Hoewel van steen!

Wanneer ik verloren heb, zie je dat aan –
Een zwarte Muts – een donkere jasomslag –
Een lichte trilling in mijn stem
—–Zoals nu!

Waarom, ik verloren heb, weten zij die
Gekleed in vlokken van de zuiverste sneeuw
Een tijd geleden thuiskwamen
—–Bij de Gelukzaligheid!

If anybody’s friend be dead
It’s sharpest of the theme
The thinking how they walked alive –
At such and such a time –

Their costume, of a Sunday,
Some manner of the Hair –
A prank nobody knew but them
Lost, in the Sepulchre –

How warm, they were, on such a day,
You almost feel the date –
So short way off it seems –
And now – they’re Centuries from that –

How pleased they were, at what you said –
You try to touch the smile
And dip your fingers in the frost –
When was it – Can you tell –

You asked the Company to tea –
Acquaintance – just a few –
And chatted close with this Grand Thing
That don’t remember you –

Past Bows, and Invitations –
Past Interview, and Vow –
Past what Ourself can estimate –
That – makes the Quick of Woe!

F354/J509/1862

Als iemands vriend gestorven is
Is het pijnlijkste deel
Denken hoe zij door het leven gingen –
In die en die tijd –

Hun Zondagse kleding,
Een bepaalde Kapsel –
Een geintje dat niemand anders uithaalde
Nu vervlogen, in het Graf –

Hoeveel warmte ze brachten, op die dag,
Je voelt haast de datum nog –
Zo kortgeleden lijkt het –
En nu – zijn ze Eeuwen daarvandaan –

Hoe blij ze waren, met wat je zei –
Je wilt de glimlach nog aanraken
En doopt je vingers in de vorst –
Wanneer was het? – Weet je het nog –

Je vroeg het Gezelschap op de thee –
De Goede Vrienden – slechts een paar –
En praatte intiem met dit Geweldige Wezen
Dat geen weet meer heeft van jou –

Voorbij het Groeten, en Uitnodigingen –
Voorbij een Gesprek, en afspraken –
Voorbij wat Wijzelf kunnen bepalen –
Dat – is de Kern van Verdriet!

Bereaved of all, I went abroad –
No less bereaved was I
Upon a New Peninsula –
The Grave preceded me –

Obtained my Lodgings, ere myself –
And when I sought my Bed –
The Grave it was reposed upon
The Pillow for my Head –

I waked to find it first awake –
I rose – It followed me –
I tried to drop it in the Crowd –
To lose it in the Sea –

In Cups of artificial Drowse
To steep it’s shape away –
The Grave – was finished – but the Spade
Remained in Memory –

F886/J784/1864

Van alles beroofd, ging ik ver weg –
Voelde me niet minder beroofd
In een Nieuw Toevluchtsoord –
Het Graf was op mij vooruitgelopen –

Nog voor ikzelf, mijn Onderkomen vond –
En als ik mijn Bed opzocht –
Was het Graf waarop het rustte
Het Kussen voor mijn Hoofd –

Ik werd wakker, zag dat het al wakker was –
Ik stond op – het volgde mij –
Ik wilde het laten vallen in de Massa –
Het verliezen in de Zee –

In Kopjes met kunstmatige Verdoving
Wilde ik zijn vorm oplossen –
Het Graf – was klaar – maar de Spade
Bleef in mijn Herinnering –

Each that we lose takes part of us;
A crescent still abides,
Which like the moon, some turbid night,
Is summoned by the tides.

F1634/J1605/1884

Ieder die we verliezen deelt met ons;
Een maansikkel blijft ons nog nabij,
Die net als de maan, op ‘n bewolkte nacht,
Ontboden wordt door het getij.