Tagarchief: Rouw

The distance that the dead have gone

Emily Dickinson

The distance that the dead have gone
Does not at first appear –
Their coming back seems possible
That first abandoned year.

And then, that we have followed them,
We more than half suspect,
So intimate have we become
With their dear retrospect.

J1742/F1781/?

De afstand die de doden hebben afgelegd
Is in eerste instantie niet zo zichtbaar;
Hun terugkeer lijkt nog mogelijk
In dat eerste verlaten jaar.

En later, wordt ons vermoeden deels sterker
Dat we achter hen zijn aangegaan
Zo innig zijn we verbonden geworden
Met hun dierbare herinnering.

[“Distance”: afstand, ook in de zin van verwijdering, distantie.
Regel vier heeft de volgende varianten:
“For many a fruitless year” (Voor velen een vruchteloos jaar)
“For many an ardent year” (Voor velen een heftig jaar)
“That first absconded year” (In dat eerste teruggetrokken jaar).]

Bereaved of all, I went abroad

Emily Dickinson

Bereaved of all, I went abroad –
No less bereaved was I
Upon a New Peninsula –
The Grave preceded me –

Obtained my Lodgings, ere myself –
And when I sought my Bed –
The Grave it was reposed upon
The Pillow for my Head –

I waked to find it first awake –
I rose – It followed me –
I tried to drop it in the Crowd –
To lose it in the Sea –

In Cups of artificial Drowse
To steep it’s shape away –
The Grave – was finished – but the Spade
Remained in Memory –

J784/F886/1863

Alles van me afgenomen, ging ik ver weg –
Niet minder in de rouw was ik
In een Nieuw Toevluchtsoord –
Het Graf was op mij vooruitgelopen –

Vond er mijn Onderkomen, voor mezelf –
En toen ik mijn Bed opzocht –
Was het Graf waarop het rustte
Het Kussen voor mijn Hoofd –

Ik werd wakker en ontdekte dat ze al wakker was –
Ik stond op – ze volgde mij –
Ik probeerde ze te laten vallen in de Massa –
Haar te verliezen in de Zee –

In Kopjes met kunstmatige Verdoving
Wilde ik haar vorm oplossen –
Het Graf – was klaar – maar de Schop
Bleef in Herinnering –

[“Bereaved”: beroofd, vaak gebruikt om het verlies aan te geven na de dood van een dierbare.
[“Peninsula”: toevluchtsoord, locatie, gebied.
“It” (regel 6) gebruikt Emily zowel voor het, hij of zij (gender neutraal!). Ik kies hier voor zij en haar, omdat het al zo vaak voor hij of hem gebruikt wordt.]

Where I have lost, I softer tread

Emily Dickinson

Where I have lost, I softer tread –
I sow sweet flower from garden bed –
I pause above that vanished head
—–And mourn.

Whom I have lost, I pious guard
From accent harsh, or ruthless word –
Feeling as if their pillow heard,
—–Though stone!

When I have lost, you’ll know by this –
A Bonnet black – A dusk surplice –
A little tremor in my voice
—–Like this!

Why, I have lost, the people know
Who dressed in flocks of purest snow
Went home a century ago
—–Next Bliss!

J104/F158/1859

Waar ik iemand verloren heb, loop ik voorzichtiger –
Ik strooi er heerlijke bloemen uit het tuinbed –
Ik sta stil boven dat verdwenen hoofd
—–En rouw.

Wie ik heb verloren, bescherm ik vroom
Voor kwade, of meedogenloze woorden –
Het voelt alsof hun kussen het hoorde
—–Hoewel van steen!

Wanneer ik iemand verloren heb, zie je dat aan –
Een zwarte Muts – een donkere jasomslag –
Een lichte trilling in mijn stem
—–Zoals nu!

Waarom, ik iemand verloren heb, zij weten het
Die gekleed in vlokken van de zuiverste sneeuw
Een eeuw geleden thuiskwamen
—–Bij de Gelukzaligheid!

I got so I could take his name

Emily Dickinson

I got so I could take his name –
Without – Tremendous gain –
That Stop-sensation – on my Soul –
And Thunder – in the Room –

I got so I could walk across
That Angle in the floor,
Where he turned so, and I turned – how –
And all our Sinew tore –

I got so I could stir the Box –
In which his letters grew
Without that forcing, in my breath –
As Staples – driven through –

Could dimly recollect a Grace –
I think, they call it “God” –
Renowned to ease Extremity –
When Formula, had failed –

And shape my Hands –
Petition’s way,
Tho’ ignorant of a word
That Ordination – utters –

My Business, with the Cloud,
If any Power behind it, be,
Not subject to Despair –
It care, in some remoter way,
For so minute affair
As Misery –
Itself, too vast, for interrupting – more –

J293/F292/1861

Ik wilde zo graag dat ik zijn naam kon horen –
Wat een Enorme Opsteker zou zijn – Zonder –
Dat Gevoel van Blokkade – in mijn Ziel –
En Gedonder – van Binnenskamers –

Ik wilde zo graag lopen om
Die Hoek van de Vloer,
Waar hij zich omdraaide, en hoe ik – draaide –
En al onze Pezen scheurden –

Ik wilde zo graag in de Doos rommelen –
Waar zijn brieven zich opstapelden
Zonder mijn ademhaling te moeten forceren –
Als Krammen – die doorgeslagen worden –

Vaag nog kon ik me de Genade herinneren –
Ik geloof dat ze het “God” noemen –
Bekend van het lenigen van de Grootste Nood –
Wanneer het Recept mislukt is.

En vouw mijn Handen –
De manier om te bidden,
Al kende ik de woorden niet
Die deze Vroomheid – vereisen –

Mijn probleem – met de Wolk is,
Dat als er ook maar enige Macht achter zit,
Die niet onderhevig is aan wanhoop –
Zij, meer afstandelijker, zorgt,
Voor zo’n onbeduidende zaak
Als Ellende –
Zijzelf, te groot – om nog meer
—————-– tussenbeide te komen –

[“Staples”: krammen om hout vast te klinken.
“Ordination”: wijding, maar ook in algemene zin van vrome daad, toewijding.]

If anybody’s friend be dead

Emily Dickinson

If anybody’s friend be dead
It’s sharpest of the theme
The thinking how they walked alive –
At such and such a time –

Their costume, of a Sunday,
Some manner of the Hair –
A prank nobody knew but them
Lost, in the Sepulchre –

How warm, they were, on such a day,
You almost feel the date –
So short way off it seems –
And now – they’re Centuries from that –

How pleased they were, at what you said –
You try to touch the smile
And dip your fingers in the frost –
When was it – Can you tell –

You asked the Company to tea –
Acquaintance – just a few –
And chatted close with this Grand Thing
That don’t remember you –

Past Bows, and Invitations –
Past Interview, and Vow –
Past what Ourself can estimate –
That – makes the Quick of Woe!

J509/F354/1862

Als iemands vriend gestorven
Doet het scherpste zeer
Als je terugdenkt hoe hij in zijn leven liep
Op dat en dat moment –

Zijn kleding, op zondag,
Hoe zijn kapsel was –
Een gewoonte die niemand anders had
Verloren, in het Graf –

Wat was hij vol warmte, op zo’n dag,
Je kunt het moment bijna voelen –
Het lijkt zo kortgeleden –
En nu – is hij Eeuwen daarvandaan –

Hoe blij hij was met wat je zei –
Je wil de glimlach nog aanraken
En doopt je vingers in de vorst –
Wanneer was het? – Kunt u het zeggen –

Je vroeg gezelschap op de thee –
De Intimi – slechts een paar –
En praatte met Iets Groots heel nabij
Die zich niet meer van jou bewust is –

Voorbij de lieve Gebaren, en de Uitnodigingen –
Voorbij het praten, en de afspraken –
Voorbij wat Wijzelf kunnen waarderen –
Dat – geeft de Ergste Pijn!

Each that we lose takes part of us

Emily Dickinson

Each that we lose takes part of us;
A crescent still abides,
Which like the moon, some turbid night,
Is summoned by the tides.

J1605/F1634/1884

Ieder die we verliezen neemt een deel van ons mee;
Een maansikkel blijft ons nog nabij,
Die net als de maan, op ‘n bewolkte nacht,
Ontboden wordt door het getij.

That Love is all there is

Emily Dickinson

That Love is all there is
Is all we know of Love
It is enough, the freight should be
Proportioned to the groove

J1765/F1747/?

Dat Liefde alles is
is al wat wij van Liefde weten
Dat is genoeg, de lading hoort
Te passen op het spoor

[Mogelijk vergelijkt Emily Dickinson het met een wagon die een spoor achterlaat in een mijngang. De lading van liefde moet passen bij het spoor dat liefde getrokken heeft.]

Op de grafsteen van Annemiek, mijn levensmaatje, staat een korte tekst gegraveerd: Liefde is alles. Het past helemaal bij haar. Het is ook een verwijzing naar de mystica Hadewijch (‘Minne is al’). Een gevoelige uitdrukking voor mij die in dit gedicht nog een dieper spoor krijgt.]