They say that “Time assuages” –
Time never did assuage –
An actual suffering strengthens
As Sinew do, with age –
Time is a Test of Trouble –
But not a Remedy –
If such it prove, it prove too
There was no Malady –
F861/J686/1864
Ze zeggen dat “Tijd heelt” –
Tijd heeft nog nooit geheeld –
Echt lijden wordt sterker
Gelijk Pezen taaier worden, mettertijd –
Tijd is een Test hoe Erg het is –
Maar geen Remedie –
Zou het werken, dan bewijst het ook
Dat er geen Lijden was –
Bereaved of all, I went abroad –
No less bereaved was I
Upon a New Peninsula –
The Grave preceded me –
Obtained my Lodgings, ere myself –
And when I sought my Bed –
The Grave it was reposed upon
The Pillow for my Head –
I waked to find it first awake –
I rose – It followed me –
I tried to drop it in the Crowd –
To lose it in the Sea –
In Cups of artificial Drowse
To steep it’s shape away –
The Grave – was finished – but the Spade
Remained in Memory –
F886/J784/1864
Van alles beroofd, ging ik ver weg –
Voelde me niet minder beroofd
In een Nieuw Toevluchtsoord –
Het Graf was op mij vooruitgelopen –
Nog voor ikzelf, mijn Onderkomen vond –
En als ik mijn Bed opzocht –
Was het Graf waarop het rustte
Het Kussen voor mijn Hoofd –
Ik werd wakker, zag dat het al wakker was –
Ik stond op – het volgde mij –
Ik wilde het laten vallen in de Massa –
Het verliezen in de Zee –
In Kopjes met kunstmatige Verdoving
Wilde ik zijn vorm oplossen –
Het Graf – was klaar – maar de Spade
Bleef in mijn Herinnering –
The Bustle in a House
The Morning after Death
Is solemnest of industries
Enacted upon Earth –
The Sweeping up the Heart,
And putting Love away
We shall not want to use again
Until Eternity.
F1108/J1078/1865
De Hectiek in een Huis
De ochtend na een overlijden
Is de meest ingetogene van de ondernemingen
Die op aarde worden uitgevoerd –
Het aanvegen van het Hart
En het opbergen van de Liefde
Die we pas weer willen gebruiken
In de Eeuwigheid.
Each that we lose takes part of us;
A crescent still abides,
Which like the moon, some turbid night,
Is summoned by the tides.
F1634/J1605/1884
Ieder die we verliezen deelt met ons;
Een maansikkel blijft ons nog nabij,
Die net als de maan, op ‘n bewolkte nacht,
Ontboden wordt door het getij.
That Love is all there is
Is all we know of Love
It is enough, the freight should be
Proportioned to the groove.
F1747/J1765/Jaartal onbekend
Dat Liefde alles is
is al wat wij van Liefde weten
Dat is genoeg, de lading hoort
Te passen bij het getrokken spoor.
Op de grafsteen van Annemiek, mijn levensmaatje, staat een korte tekst gegraveerd: Liefde is alles. Het past helemaal bij haar. Het is ook een verwijzing naar de mystica Hadewijch (‘Minne is al’). Een gevoelige uitdrukking voor mij die in dit gedicht nog een dieper spoor krijgt.
The distance that the dead have gone
Does not at first appear –
Their coming back seems possible
That first abandoned year.
And then, that we have followed them,
We more than half suspect,
So intimate have we become
With their dear retrospect.
F1781/J1742/Jaartal onbekend
De afstand die de doden hebben afgelegd
Is de eerste tijd niet zo zichtbaar;
Hun terugkeer lijkt nog mogelijk
In dat eerste verlaten jaar.
En later, gaan we goeddeels vermoeden
Dat we achter hen zijn aangegaan
Zo innig zijn we verbonden geworden
Met hun dierbare herinnering.
“Distance”: afstand, ook in de zin van verwijdering, distantie.
Regel 4 heeft de volgende varianten:
“For many a fruitless year” (Voor velen een vruchteloos jaar);
“For many an ardent year” (Voor velen een heftig jaar);
“That first absconded year” (In dat eerste teruggetrokken jaar).
Where I have lost, I softer tread –
I sow sweet flower from garden bed –
I pause above that vanished head
—–And mourn.
Whom I have lost, I pious guard
From accent harsh, or ruthless word –
Feeling as if their pillow heard,
—–Though stone!
When I have lost, you’ll know by this –
A Bonnet black – A dusk surplice –
A little tremor in my voice
—–Like this!
Why, I have lost, the people know
Who dressed in flocks of purest snow
Went home a century ago
—–Next Bliss!
J104/F158/1859
Waar ik iemand verloren heb, loop ik voorzichtiger –
Ik strooi er heerlijke bloemen uit het tuinbed –
Ik sta stil boven dat verdwenen hoofd
—–En rouw.
Wie ik heb verloren, bescherm ik vroom
Voor kwade, of meedogenloze woorden –
Het voelt alsof hun kussen het hoorde
—–Hoewel van steen!
Wanneer ik iemand verloren heb, zie je dat aan –
Een zwarte Muts – een donkere jasomslag –
Een lichte trilling in mijn stem
—–Zoals nu!
Waarom, ik iemand verloren heb, zij weten het
Die gekleed in vlokken van de zuiverste sneeuw
Een eeuw geleden thuiskwamen
—–Bij de Gelukzaligheid!