Emily Dickinson

As Watchers hang upon the East,
As Beggars revel at a feast
By savory Fancy spread –
As brooks in deserts babble sweet
On ear too far for the delight,
Heaven beguiles the tired.

As that same watcher, when the East
Opens the lid of Amethyst
And lets the morning go –
That Beggar, when an honored Guest,
Those thirsty lips to flagons pressed,
Heaven to us, if true.

F120/J121/1859

Zoals wie Waken het Oosten afspeuren,
Zoals Bedelaars zich verheugen op een feest
Aangevuld met smakelijke Verbeelding –
Zoals beekjes in de woestijn heerlijk kabbelen
Voor het gehoor te ver om ervan te genieten,
Zo verleidt de hemel wie vermoeid zijn.

Net als voor die Wakers, wanneer het Oosten
Het deksel van Amethist opent
En de ochtend eruit laat –
Of voor die Bedelaar, als een Eregast,
Zijn dorstige lippen tegen de fles drukt,
Zo is de Hemel voor ons, als die bestaat.

These are the days when Birds come back –
A very few – a Bird or two –
To take a backward look.

These are the days when skies resume
The old – old sophistries of June –
A blue and gold mistake.

Oh fraud that cannot cheat the Bee –
Almost thy plausibility
Induces my belief,

Till ranks of seeds their witness bear –
And softly thro’ the altered air
Hurries a timid leaf.

Oh sacrament of summer days,
Oh Last Communion in the Haze –
Permit a child to join –

Thy sacred emblems to partake –
Thy consecrated bread to take
And thine immortal wine!

F122/J130/1859

Dit zijn de dagen dat Vogels terugkomen –
Heel weinig maar – een Vogel of twee –
Om even terug te kijken.

Dit zijn de dagen dat de lucht opnieuw
De oude – oude illusie oppakt –
Een blauwe en gouden vergissing.

Och bedrog, je kunt geen Bij misleiden –
Je bent zo geloofwaardig
Dat ik er bijna in ga geloven,

Tot rijen zaden ervan getuigen
En zachtjes door de veranderde lucht
Een bedeesd blad zich haast.

Och sacrament van de zomertijd,
Och Laatste Avondmaal in de Nevel –
Sta een kind toe mee te doen –

Uw heilige emblemen te delen –
Uw geconsacreerde brood te nemen
En uw onsterfelijke wijn!

Safe in their Alabaster Chambers –
Untouched by Morning
And untouched by Noon –
Sleep the meek members
———of the Resurrection –
Rafter of satin,
And Roof of stone.

Light laughs the breeze
In her Castle above them –
Babbles the Bee in a stolid Ear,
Pipe the Sweet Birds in ignorant cadence –
Ah, what sagacity perished here!

F124/J216/1859

Veilig in hun Albasten Kamers –
Zonder dat de Ochtend hen raakt –
Noch het Middaguur –
Slapen de leden
———van de Wederopstanding gedwee –
Onder een Satijnen Overdek,
En Dak van steen.

Zacht lacht de bries
In haar Kasteel daarboven –
Brabbelt de Bij aan dovemans Oor,
Piepen de Lieve Vogels in een onbekend ritme –
O, wat een wijsheid ging hier verloren!

Safe in their Alabaster Chambers –
Untouched by Morning –
And untouched by Noon –
Lie the meek members
———of the Resurrection –
Rafter of Satin – And Roof of Stone!

Grand go the Years –
———in the Crescent – above them–
Worlds scoop their Arcs –
And firmaments – row –
Diadems – drop – and – Doges – surrender –
Soundless as dots – on a Disc of Snow –

Veilig in hun Albasten Kamers –
Zonder dat de Ochtend hen raakt –
Noch het Middaguur –
Liggen de leden
———van de Wederopstanding gedwee –
Onder een Satijnen Overdek – En Dak van Steen!

Geweldig gaan de Jaren voort –
———in de Halve Maan – boven hen –
Werelden scheppen hun Bogen –
En Firmamenten – dwalen voorbij –
Diademen – vallen – en – Vorsten – doen afstand –
Geluidloos als stippen – op een Veld van Sneeuw –

Springs – shake the sills –
But – the Echoes – stiffen –
Hoar – is the window –
And – numb – the door –
Tribes – of Eclipse – in Tents – of Marble –
Staples – of Ages –
———have buckled – there –

–

Springs – shake the seals –
But the silence – stiffens –
Frosts unhook – in the Northern Zones –
Icicles – crawl from polar Caverns –
Midnight in Marble –
Refutes – the Suns –

Lentes – schokken de fundamenten –
Maar – de Echo’s – sterven uit –
IJzig – is het raam –
En de deur – gevoelloos –
Familiegraven – in Tenten – van Marmer –
Krammen – van Eeuwen –
———zijn daar – vastgezet –

–

Lentes – schokken de verzegeling –
Maar stilte – laat het wegsterven –
Vrieskou komt los – in het Noorden –
Ijspegels – kruipen uit Arctische Grotten –
De Middernacht van Marmer –
Doet de Zonnen – teniet –

I bring an unaccustomed wine
To lips long parching,
Next to mine,
And summon them to drink.

Crackling with fever, they essay,
I turn my brimming eyes away,
And come next hour to look.

The hands still hug the tardy glass –
The lips I w’d have cooled, alas,
Are so superfluous Cold –

I w’d as soon attempt to warm
The bosoms where the frost has lain
Ages beneath the mould –

Some other thirsty there may be
To whom this would have pointed me
Had it remained to speak –

And so I always bear the cup
If, haply, mine may be the drop
Some pilgrim thirst to slake –

If, haply, any say to me,
“Unto the little, unto me,”
When I at last awake –

F126/J132/1859

Ik breng een ongewone wijn
Naar lippen die al lang droog zijn,
Dicht bij de mijne,
En dring aan te drinken.

Tintelend van de koorts, proberen ze,
Ik wend mijn betraande ogen af,
En kom het volgend uur kijken.

Handen omarmen nog het te late glas –
Lippen die ik wilde verfrissen, helaas,
Ze zijn zo extreem koud –

Ik kon net zo goed proberen de boezems
Op te warmen waar de vorst is neergedaald
Eeuwenlang onder de grond –

Misschien zijn er nog anderen die dorstig zijn
Naar wie dit mij gebracht zou hebben,
Als ze het spreken niet ontnomen was –

En daarom draag ik altijd de beker mee
Misschien, dat van mij de druppel mag komen
Om de dorst van ‘n pelgrim te lessen –

Misschien, dat iemand tegen mij zegt,
“Tot de kleinen, tot mij.”
Toen ik eindelijk wakker werd –