Emily Dickinson – Pagina 263

2013 Choreograaf Kym De Los Reyes

Choreograaf en schilder Kym De Los Reyes komt uit Zuid-Californië. Op muziek van Ludovinco Einaudi (Due tramonti“) maakte zij in 2013 een ballet naar het gedicht “Hope Is the Thing with Feathers”.

Zij is een dubbeltalent. Als choreografe maakt ze dans- en ballet uitvoeringen en geeft ze al 30 jaar les aan studenten. Daarnaast zijn haar schilderijen al in verschillende musea tentoongesteld.

Op Youtube is het ballet te zien in een uitvoering met danseres Alexis Paige Gould:

“Hope” is the thing with feathers –
That perches in the soul –
And sings the tune without the words –
And never stops – at all –

And sweetest – in the Gale – is heard –
And sore must be the storm –
That could abash the little Bird
That kept so many warm –

I’ve heard it in the chillest land –
And on the strangest Sea –
Yet, never, in Extremity,
It asked a crumb – of Me.

F314/J254/1862

“Hoop” is het ding met veren –
Dat neerstrijkt in de ziel –
Een wijsje zingt zonder woorden –
En nooit helemaal – stopt –

Het lekkerste – klinkt zij – bij harde Wind –
En zwaar moet de storm zijn –
Die het Vogeltje het zwijgen oplegt
Dat zovelen warm hield –

Ik hoorde haar in de koudste streken –
En op de verste Zee –
Toch, nooit, ook niet in hoogste Nood,
Vroeg zij een kruimel – van Mij.

1992 Prentenboek Emily

Schrijver Michael Bedard en schilderes Barbara Cooney maakten in 1992 een prentenboek over de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson en het jonge meisje dat met haar bevriend raakt. Zoals veel kinderboeken is het ook voor volwassenen bedoeld. Het is een ontroerend verhaal geworden.
“Het is net een Dickinson gedicht, een stil juweeltje: op het eerste gezicht bescheiden, maar in feite zeer glanzend, met nieuwe facetten die duidelijk worden naarmate men langer kijkt.” (Publishers Weekly).

Stel je voor dat jouw buurvrouw de teruggetrokken dichteres Emily Dickinson is? En dat zij op een dag je moeder een brief zou sturen om haar uit te nodigen? Jij bent een klein meisje dat tegenover die mysterieuze mevrouw woont, en je krijgt de kans de dichteres te ontmoeten waar heel het dorp over spreekt. Die vreemde vrouw in het wit. Je moeder mag bij haar thuis op de piano spelen. En dan, terwijl je moeder muziek maakt, glip je stiekem weg de salon uit en de trap op. Op de overloop zit die mevrouw en je geeft haar stiekem twee kleine bloembolletjes. En in ruil daarvoor geeft Emily mij een een kostbaar geschenk van haarzelf – het geschenk van de poëzie.

Wat er tussen deze twee gebeurt op de laatste pagina’s van dit tedere en gevoelvolle boek is niets minder dan levende poëzie.

Michael Bedard (geboren 1949) is een Canadese schrijver van kinderboeken. Hij studeerde filosofie en Engels en begon met schrijven toen zijn leraar op de middelbare school hem werken van Emily Dickinson en T. S. Eliot liet zien.
Barbara Cooney (1917 – 2000) was een Amerikaanse schrijfster en illustratrice van 110 kinderboeken, gepubliceerd over een periode van zestig jaar. Ze ontving twee Caldecott Medals voor haar werk en een National Book Award. Haar boeken zijn vertaald in 10 talen. Barbara Cooney overleed in 2000 op tweeëntachtigjarige leeftijd.
Het prentenboek Emily is uitgegeven bij Dragonfly Books (ISBN: 9780385306973). De uitgeverij Dragonfly Books heeft veel boeken van en over Emily Dickinson.

2023 Anne Vanschothorst – That I did always love

Componiste en harpiste Anne Vanschothorst brengt “an ode to Emily Dickinson for harp in a soundscape”. Een album met meditatieve harpmuziek gecombineerd met natuurgeluiden en gesproken poëzie.

De Nederlandse autodidactische componiste Anne Vanschothorst houdt van ARTfusion, het mixen van muziek met andere kunstvormen: vloeiende, natuurlijk ademende muziek met pure harpklanken, natuurklanken en gesproken woord. Muziek en poëzie bereiken een organische synthese.

Voor Anne Vanschothorst is Emily Dickinson een belangrijke muze voor haar werk en persoon. Naast instrumentale muziek selecteerde Vanschothorst zeven gedichten die haar in de ziel raakten. Deze prachtige gedichten worden gezongen door de Amerikaanse actrice en stemkunstenaar Annie Einan.

Zie en luister: Anne Vanschothorst.

Het laatste nummer van de CD: If I shouldn’t be alive

If I shouldn’t be alive
When the Robins come,
Give the one in Red Cravat
A Memorial crumb –

If I couldn’t thank you,
Being fast asleep,
You will know I’m trying
With my Granite lip!

Mocht ik niet meer in leven zijn
En de Roodborsten komen,
Geef die met de Rode Bef
Een Kruimel ter Nagedachtenis aan mij –

En kan ik je niet meer bedanken
Is mijn slaap al te te diep,
Weet dat ik mijn best blijf doen
Met mijn lippen van Graniet!

2019 Emmy Lau: Seven Dickinson Songs

De Amerikaanse componiste Emily Lau is de oprichter van The Broken Consort, een vernieuwend kamerensemble in Portland. De Dickinson Songs gingen in 2019 in première. De originele versie met vijf nummers was grotendeels a capella. Later voegde Emily Lau instrumentale begeleiding toe. De uitvoering door het Broken Consort volgde Emily Lau’s methode voor het maken van residentiële projecten: de artiesten leven, koken, spelen en verkennen als een samenhangende eenheid gedurende de hele duur van het project.

Emily Lau: “In mijn gedachten was Emily Dickinson een eenzaam meisje dat in een eenzaam huis zat en zich een wereld vol mogelijkheden voorstelde. Haar poëzie was niet bedoeld om te delen, maar eerder voor haar eigen vermaak (of misschien voor een paar van haar naaste relaties). Vandaar de kale en onschuldige zetting van de a capella stukken. Later gaf mezzosopraan Maren Brehm me de opdracht om harp- en vioolbegeleidingen bij deze delen te schrijven. Tijdens het ontwikkelen van deze uitgebreide versie ontstond er een magische klankwereld…

Zoals altijd begrijpen de muzikanten van The Broken Consort de geluiden die ik in mijn hoofd hoorde, en hebben ze alles gegeven zodat iedereen het ook kan horen. Elke muzikant voegde nieuwe textuur, ideeën en harmonieën toe aan het opnameproces. Ik heb melodieën, harmonieën en ideeën gebruikt die de historische achtergrond weerspiegelen waarin deze gedichten tot stand kwamen, en probeer de gedichten van Dickinson te eren door al haar poëtische meters in de muziek te behouden. Als Dickinson nu uit haar graf zou rollen en deze muziek zou horen, hoop ik dat ze het zou goedkeuren!”

Lau’s Seven Dickinson Songs komen van het album Isle of Majesty uit 2019. Het nummer “I Never Saw a Moor” klinkt mysterieus en dat is misschien teveel voor de tekst van Emily Dickinson.

I never saw a Moor –
I never saw the Sea –
Yet know I how the Heather looks
And what a Billow be.

I never spoke with God,
Nor visited in Heaven –
Yet certain am I of the spot
As if the Checks were given –

F800/J1052/1864

Nog nooit zag Ik een Heideveld –
Nog nooit zag ik de Zee –
En toch weet ik hoe Hei eruitziet
En wat Golven zijn.

Nog nooit sprak ik God
Of bracht ik de Hemel een bezoek –
Toch ben ik zeker van het oord
Als waren de Kaartjes al verstrekt –

2020 Rockband Anaïs speelt Emily Dickinson

Anaïs is een Italiaanse undergroundband die al meer dan dertig jaar bestaat, zij het onder andere namen. De groep bestaat momenteel uit Francesca Pongiluppi (zang), Franco Zaio, Mauro Ghirlanda en Guido Zanone. De band is vernoemd naar de schrijfster Anaïs Nin. De link met literatuur klinkt door in de muziek. In 2020 brachten ze het album Emily Dickinson, because i could not stop for death en in 2022 het album The Belle of Amherst. Beide albums zijn muzikale bewerkingen van gedichten van Emily Dickinson, die ook door Francesca Pongiluppi gezongen worden.

In Italië is de groep vrij bekend. De band werkt graag samen met andere podiumkunsten. Exposities en maatschappelijke activiteiten worden muzikaal begeleid. De ontmoeting tussen muziek en literatuur is een bewuste keuze van de groep. Ook andere schrijvers zijn als inspiratiebron gebruikt (onder andere van de dichters Wystan Hugh Auden, Cesare Pavese en William Blake).

Het eerste album Emily Dickinson, because i could not stop for death werd zo goed ontvangen dat er diverse versies van zijn uitgegeven. Samen met andere mediakunstenaars werd een breed project rond Emily Dickinson opgezet (videokunst, exposities, t-shirts, tassen, collages). In 2022 zette de groep het project voort met The Belle of Amherst.

De video van een van de nummers uit het eerste album, I Am Nobody, werd geselecteerd door het Emily Dickinson Museum in Amherst om de viering van de 190e verjaardag van de geboorte van de dichteres te openen:

I’m Nobody! Who are you?
Are you – Nobody – too?
Then there’s a pair of us!
Don’t tell!
———they’d banish us – you know.

How dreary – to be – Somebody!
How public – like a Frog –
To tell your name – the livelong Day –
To an admiring Bog!

F260/J288/1861

Ik ben Niemand! Wie ben jij?
En jij – ben je ook – Niemand?
Dan zijn wij een stel –
Niet verder vertellen!
———anders verjagen ze ons – snap je.

Hoe saai – om Iemand – te zijn!
Overal bekend moet je – als een Kikker –
Jezelf dag in dag uit voorstellen
Aan een Moeras van bewonderaars!

2016 Componist Ezio Bosso

Ezio Bosso (1971 – 2020) was een Italiaanse componist, pianist, contrabassist en dirigent. Hij schreef balletmuziek, muziek voor theater, opera’s, filmmuziek, symfonieën, concerten en kamermuziek. Hij componeerde onder andere voor films en balletten. Als pianist bracht hij een soloalbum uit dat in de Italiaanse hitlijsten terechtkwam. Nadat hij in 2011 geopereerd was aan een hersentumor, begon Ezio Bosso te lijden aan een neurodegeneratief syndroom, waardoor hij steeds minder kon spelen en componeren. In 2016 maakte hij een dubbel-cd met de titel And The Things That Remain. Een van de werken is geïnspireerd door Emily Dickinson.

Enzio Bosso zegt zelf: “And The Things That Remain is de titel van een trio voor viool, cello en piano dat ik onlangs schreef. Het gaat om die gedachte, die vraag die we ons op een gegeven moment onvermijdelijk stellen: wat blijft er uiteindelijk van alles over, wat blijft er daarna over? Wat blijft er van ons over en wat blijft ons over? Het is een trio dat ik nog steeds bescheiden laat horen, omdat het in de meest absolute stilte is geboren. En in die stilte stelde ik, zoals gewoonlijk, die vragen aan iedereen die om me heen was en aan wie ik ze kon stellen. Ik begon ook feiten over anderen te verzamelen. Ik heb woorden verzameld en verzamel nog steeds woorden en zelfs getuigenissen, alles – zelfs voorwerpen – dat de betekenis van een antwoord had voor de mensen die ik toesprak: foto’s, gedichten, brieven, geluiden, schilderijen. Misschien wel de meest ontroerende dingen zijn de oude foto’s die de ouders portretteren en ik herinner me een zin: “Ik kom van die glimlach en ik heb dezelfde glimlach van hen”… Niet eens met opzet ontdekte ik dat deze zin in overeenstemming is met enkele gedichten van onze Emily (Dickinson). Hier is er een:

Sommige dingen die daar vliegen zijn–
Vogels, uren de hommel–
Van deze geen Elegy.

Sommige dingen die daar blijven, zijn–
Verdriet– heuvels–eeuwigheid–
Dit past mij ook niet.

Er zijn, dat rusten, lachen.
Kan ik de lucht uiteenzetten?
Hoe stil ligt het Raadsel!”

Ezio Bosso, Emily Dickinson, Who Cares About the Bluebird Sing? (Sony 2016):

1941 Mary Howe: Three Pieces after Emily Dickinson

Mary Howe componeerde in 1941 werken, geïnspireerd door Emily Dickinson. Mary Howe (1882-1964) was een Amerikaanse componiste en pianiste. Ze woonde en werkte in Washington en speelde een belangrijke rol in het leven van de stad. Ze hielp bij de oprichting van het in Washington gevestigde National Symphony Orchestra. Ze was ook een van de oprichters van de Society of Women Composers. Ze bracht verschillende zomers door in de MacDowell kolonie, een toevluchtsoord voor kunstenaars. Daar componeerde ze veel van haar werken.

De drie werken zijn:
1. De Zomer van Hesperides
2. Vogels, in de Sneeuw
3. God aan de Grens.
Elk werk is gekoppeld aan de laatste regel van een gedicht van Emily Dickinson. Zoals Mary Howe uitlegde: “Om de een of andere mij onbekende reden riep de laatste regel van elk gedicht in mijn gedachten niet een muzikaal thema op, maar het soort muziek dat ik wilde schrijven.”

Uitgevoerd door leden van The Chamber Arts Society of the Catholic University of America:
Werner Lywen, George Steiner en Norman Lamb en John Martin.