Sweet hours have perished here,
This is a timid room;
Within its precincts hopes have played –
Now fallow in the tomb.
F1785/J1767/Jaartal onbekend
Fijne tijden zijn hier verstreken,
Dit is een bescheiden kamer;
Binnen zijn muren voltrok zich hoop –
Nu onbebouwd in het graf.
Which misses most –
The hand that tends
Or heart so gently borne,
‘Tis twice as heavy as it was
Because the hand is gone?
Which blesses most
The lip that can,
Or that that went to sleep
With “if I could” endeavoring
Without the strength to shape?
F1786/J1759/Jaartal onbekend
Wat wordt het meest gemist –
De hand die zorgt
Of het hart dat zoveel liefde draagt,
Twee keer zo zwaar als het was
Sinds de hand weg is?
Wat zegent het meest
De lippen die dat kunnen,
Of die gingen slapen
En “als ik kon” probeerde te zeggen
Zonder de kracht het uit te spreken?
Were nature mortal lady
Who had so little time
To pack her trunk and order
The great exchange of clime –
How rapid, how momentous –
What exigencies were –
But nature will be ready
And have an hour to spare.
To make some trifle fairer
That was too fair before –
Enchanting by remaining,
And by departure more.
F1787/J1762/Jaartal onbekend
Als de natuur een wereldse dame was
Die zo weinig tijd had
Om haar koffer te pakken en op te ruimen
De grote wisseling van de seizoenen –
Zo snel, zo ingrijpend –
Wat voor dringends moet er niet zijn –
Maar de natuur zal klaar staan
En zelfs een uur over hebben.
Om ’n kleinigheidje nog mooier te maken
Dat vroeger al zo mooi was –
Zij betovert door te blijven,
En nog meer bij het weggaan.
Fame is a bee.
It has a song –
It has a sting –
Ah, too, it has a wing.
F1788/J1763/Jaartal onbekend
Roem is een bij.
Ze kan zingen –
Ze kan steken –
En ja, ze heeft ook vleugels.
The saddest noise, the sweetest noise,
The maddest noise that grows, –
The birds, they make it in the spring,
At night’s delicious close,
Between the March and April line –
That magical frontier
Beyond which summer hesitates,
Almost too heavenly near.
It makes us think of all the dead
That sauntered with us here,
By separation’s sorcery
Made cruelly more dear.
It makes us think of what we had,
And what we now deplore.
We almost wish those siren throats
Would go and sing no more.
An ear can break a human heart
As quickly as a spear.
We wish the ear had not a heart
So dangerously near.
F1789/J1764/Jaartal onbekend
Het droevigste geluid, het zoetste geluid,
Het gekste geluid dat opkomt, –
Vogels, zij maken het in de lente,
Bij de verrukkelijke afsluiting van de nacht,
Op de scheidslijn van Maart en April –
Die magische grens
Waarachter de zomer aarzelt,
Bijna te hemels dichtbij.
Het doet ons denken aan alle doden
Die hier met ons meeliepen,
Door de tovenarij van de scheiding
Op wrede wijze nog dierbaarder gemaakt.
Het doet ons denken aan wat we hadden,
En waar we nu verdrietig om zijn.
We willen bijna dat die bekoorlijke keeltjes
Zouden verdwijnen en niet meer zingen.
Het gehoor kan een mensenhart breken
Net zo eenvoudig als een speer.
We willen dat het gehoor geen hart had
Zo gevaarlijk in de buurt.
The competitions of the sky
Corrodeless ply.
J1494/1880
De wedstrijden in de lucht
Gaan onverminderd door.
Oh Shadow on the Grass!
Art thou a step or not?
Go make thee fair, my Candidate –
My nominated Heart!
Oh Shadow on the Grass!
While I delayed to dress
Some other thou did’st consecrate –
Oh unelected Face!
J1187/F1237/1871
O, Schaduw op het Gras!
Ben je van een voetstap of niet?
Kom, maak je mooi, mijn Kandidaat –
Mijn uitverkoren Hart!
O, Schaduw op het Gras!
Terwijl ik wachtte met aankleden
Heb jij ‘n ander verkozen –
O, Iemand die niet de voorkeur had!