The Skies can’t keep their secret!

Emily Dickinson

The Skies can’t keep their secret!
They tell it to the Hills –
The Hills just tell the Orchards –
And they – the Daffodils!

A Bird – by chance – that goes that way –
Soft overhears the whole –
If I should bribe the little Bird –
Who knows but she would tell?

I think I won’t – however –
It’s finer – not to know –
If Summer were an Axiom –
What sorcery had Snow?

So keep your secret – Father!
I would not – if I could,
Know what the Sapphire Fellows, do,
In your new–fashioned world!

J191/F213/1861

De Hemel kan haar geheim niet bewaren!
Ze vertelt het aan de Heuvels –
De Heuvels vertellen het aan de Boomgaarden –
En zij – aan de Narcissen!

Een Vogel – die toevallig – die kant opgaat –
Aanhoort stilletjes het geheel –
Als ik de kleine Vogel zou omkopen –
Wie weet, maar zou ze het verklappen?

Ik denk dat ik het – toch – maar niet zal doen,
Het is toch fijner – om het niet te weten –
Als de Zomer een Axioma was –
Wat voor magie had Sneeuw dan nog?

Dus bewaar je geheim – Vader!
Al zou ik het kunnen – Ik wil niet weten
Wat Blauwe Gaaien doen
In uw nieuwe wereld!

Judy Chicago: The Dinner Party

Emily Dickinson

In de zeventiger jaren maakte de Amerikaanse kunstenares Judy Chicago een iconisch werk: The Dinner Party. Het feministische werk behoort tot de vaste collectie van het Brooklyn Museum in New York. Voor Judy Chicago (1939) zijn de gedichten van Emily Dickinson een belangrijke inspiratiebron geweest. Zij heeft zelf een boek uitgebracht met tekeningen bij haar geliefde gedichten.

The Dinner Party bestaat uit een groots gedekte banket, opgesteld op een driehoekige tafel met in totaal negenendertig couverts. Elk couvert verwijst naar een belangrijke vrouw uit de geschiedenis. De vormgeving van het couvert met lopers, kelken, bestek en beschilderd porselein past bij de stijl van de individuele vrouwen die worden geëerd. Eén van deze 39 historische vrouwen is Emily Dickinson. De namen van nog eens 999 vrouwen zijn in goud gegraveerd op de witte tegelvloer onder de driehoekige tafel.

Lees verder →

Comedyserie Dickinson

Emily Dickinson

Apple TV+ bracht in 2019 de comedyserie Dickinson uit. De serie werd al snel erg populair.

Het verhaal vertaalt de knellende banden van de samenleving, genderrollen en gezin door de ogen van de dichteres, die op briljante wijze gespeeld wordt door Hailee Steinfeld. De serie schetst een luchtig en vrolijk beeld van de wonderlijke creativiteit van Emily Dickinson. De afleveringen geven natuurlijk geen accuraat beeld van haar leven als jonge vrouw. Al is de serie mede gebaseerd op historische feiten en op haar gedichten, het blijft fictie en vermakelijk.

Lees verder →

I felt my life with both my hands

Emily Dickinson

I felt my life with both my hands
To see if it was there —
I held my spirit to the Glass,
To prove it possibler —

I turned my Being round and round
And paused at every pound
To ask the Owner’s name —
For doubt, that I should know the Sound —

I judged my features —
—-jarred my hair —
I pushed my dimples by, and waited —
If they — twinkled back —
Conviction might, of me —

I told myself, “Take Courage, Friend —
That — was a former time —
But we might learn to like the Heaven,
As well as our Old Home!”

J351/F357/1862

Ik nam mijn leven in beide handen
Om te zien of het er nog was –
Ik hield mijn geest voor de Spiegel,
Om te bewijzen dat die mogelijk bestaat.

Ik draaide mijn Wezen om en om
En stopte bij elke draai
En vroeg de naam van de Eigenaar –
Bij twijfel, zou ik het Geluid wel kennen –

Ik onderzocht mijn gelaatstrekken –
—-streek door mijn haar –
Ik trok aan mijn kuiltjes, en wachtte –
Als ze – terug schoten –
Mocht ik mezelf overtuigen –

Ik zei tegen mezelf: “Houd Moed, Vriend –
Dat – was verleden tijd –
Maar we kunnen leren om de Hemel leuk te vinden,
Net als ons Oude Huis!”

The Gentian weaves her fringes

Emily Dickinson

The Gentian weaves her fringes –
The Maple’s loom is red –
My departing blossoms
Obviate parade.

A brief, but patient illness –
An hour to prepare,
And one below, this morning
Is where the angels are –
It was a short procession,
The Bobolink was there –
An aged Bee addressed us –
And then we knelt in prayer –
We trust that she was willing –
We ask that we may be.
Summer – Sister – Seraph!
Let us go with thee!

In the name of the Bee –
And of the Butterfly –
And of the Breeze – Amen!

J18/F21/F22/F23/1858

De Gentiaan weeft haar franjes –
Het weefgetouw van de Esdoorn is rood –
Mijn bloesems vertrekken en
Staan een begrafenisstoet in de weg.

Een kort, maar geduldig ziekbed –
Eén uur om er klaar voor te zijn,
En een hier beneden, vanmorgen
Is waar de engelen gaan –
Het was een korte stoet,
De Troepiaal was erbij –
Een bejaarde Bij sprak ons toe –
En dan knielen wij in gebed –
We vertrouwen erop dat ze bereid was –
We vragen dat te mogen zijn.
Zomer – Zuster – Serafijn!
Laat ons met u meegaan!

In de naam van de Bij –
De Vlinder –
En het Briesje – Amen!

“Gentian”: de gentiaan is een klein rotsplantje met vele blauwpaarse bloemetjes.
“Bobolink”: Troepiaal, Een minder bekende zangvogel. Voor Emily Dickinson is zij bijzonder en wordt wel dertien keer vernoemd in haar gedichten.
“Seraph”: Serafijn is een engel die in rang het dichtst bij God staat.

Voor de puriteinse protestanten waartoe de familie van Emily Dickinson behoorde was het belangrijk dat een zieke in de laatste levensfase bereid was om te sterven. De mate van bereidheid bepaalde mede zijn of haar kans op de hemel. De laatste drie regels verwijzen naar de christelijke gebedsformule “In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.”

Emily Dickinson dicht met scherpe toon. Bijna spottend, met de bejaarde bij en een zangvogel die de uitvaart verzorgen. De Drie-eenheid van zomer, zuster en serafijn. En de zegen in de naam van de bij, de vlinder en het briesje. Mede gezien haar vele andere gedichten, lees ik het niet als een spotdicht. Met confronterende beelden dicht zij over de spirituele relatie die zij heeft met de natuur: hoe zij een diepe verbondenheid ervaart van haarzelf (mens), natuur en god.

There’s a certain Slant of light

Emily Dickinson

There’s a certain Slant of light,
Winter Afternoons –
That oppresses, like the Heft
Of Cathedral Tunes –

Heavenly Hurt, it gives us –
We can find no scar,
But internal difference
Where the Meanings, are –

None may teach it – Any –
‘T is the Seal Despair –
An imperial affliction
Sent us of the Air –

When it comes, the Landscape listens –
Shadows – hold their breath –
When it goes, ’tis like the Distance
On the look of Death –

J258/F320/1861

Er is een bepaalde lichtinval
Op Wintermiddagen –
Die drukkend is, als de Zwaarte
Van Kerkgezang –

Hemelse Pijn, geeft het ons –
Een litteken geeft het niet,
Maar wel een verschil van binnen
Waar het Betekenis krijgt –

Niemand kan je het leren – Niet één –
‘T is het zegel Wanhoop –
Een oppermachtige kwelling
Uit de Lucht naar ons gestuurd –

Als het aankomt, luistert het landschap –
Schaduwen – houden de adem in –
Als het wegtrekt, is het als de Afstand
In de blik van de Dood –

Make me a picture of the sun

Emily Dickinson

Make me a picture of the sun —
So I can hang it in my room —
And make believe I’m getting warm
When others call it “Day”!

Draw me a Robin — on a stem —
So I am hearing him, I’ll dream,
And when the Orchards stop their tune —
Put my pretense — away —

Say if it’s really — warm at noon —
Whether it’s Buttercups — that “skim” —
Or Butterflies — that “bloom”?
Then — skip — the frost — upon the lea —
And skip the Russet — on the tree —
Let’s play those — never come!

J188/F239/1860

Maak voor mij een schilderij van de zon –
Om in mijn kamer te hangen –
En laat mij geloven dat ik het warm krijg
Als anderen het “Dag” noemen!

Teken me een Roodborst – op een stengel –
Als ik hem hoor, zal ik dromen,
En als de Boomgaarden hun deuntje stoppen –
Geef ik – mijn inbeelding op –

Zeg me of het echt – warm is rond de middag –
Of het nu Boterbloemen zijn – die “oplichten” –
Of Vlinders – die “uitkomen”?
Vergeet – dan – de vorst – op het gazon –
En vergeet het Roestbruin – aan de boom –
Laten we ermee spelen – dat ze nooit komen!