The Heart asks Pleasure – first –
And then – Excuse from Pain –
And then – those little Anodynes
That deaden suffering –
And then – to go to sleep –
And then – if it should be
The will of its Inquisitor,
The privilege to die.
J536/F588/1862
Het Hart vraagt eerst om – Geluk –
Dan – Vrij zijn van Pijn –
En dan – die kleine Middeltjes
Om het lijden te verzachten –
Dan – te mogen slapen –
En dan – als dat de wil
Van zijn Inquisiteur mag zijn
Het voorrecht om te sterven.
If you were coming in the Fall,
I’d brush the Summer by
With half a smile and half a spurn,
As Housewives do a Fly.
If I could see you in a year,
I’d wind the months in balls –
And put them each in separate Drawers,
Until their time befalls –
If only Centuries delayed,
I’d count them on my Hand,
Subtracting till my fingers dropped
Into Van Diemen’s land.
If certain, when this life was out –
That yours and mine should be,
I’d toss it yonder like a Rind,
And taste Eternity –
But now, all ignorant of the length
Of time’s uncertain wing,
It goads me, like the Goblin Bee –
That will not state – its sting.
J511/F536/1862
Als je in de Herfst zou komen,
Poetste ik de Zomer weg,
Met een halve glimlach en een beetje spot,
Zoals Huisvrouwen doen met een Vlieg
Als ik je kon zien over een jaar,
Zou ik de maanden in kluwen winden –
En stopte ze elk in aparte Laden,
Tot hun tijd gekomen is –
Al had je maar Eeuwen vertraging,
Ik telde ze op mijn handen af,
Tot tot mijn vingers uitkwamen
Helemaal in Tasmanië.
Als het zeker was dat na dit leven –
Dat van ons samen zou beginnen,
Gooide ik het ver weg als een Schil
En proefde Eeuwigheid.
Maar nu, helemaal onwetend van de duur
Van de onzekere vlucht van de tijd,
Word ik gek, net als van een irritante Bij –
Die niet zegt – waar hij gaat steken.
He touched me, so I live to know
That such a day, permitted so,
I groped upon his breast –
It was a boundless place to me
And silenced, as the awful sea
Puts minor streams to rest.
And now, I’m different from before,
As if I breathed superior air –
Or brushed a Royal Gown –
My feet, too, that had wandered so –
My Gypsy face – transfigured now –
To tenderer Renown –
Into this Port, if I might come,
Rebecca, to Jerusalem,
Would not so ravished turn –
Nor Persian, baffled at her shrine
Lift such a Crucifixial sign
To her imperial Sun.
J506/F349/1862
Hij raakte me aan, dus leef ik nu met het idee
Dat op zo’n dag, met toestemming,
Ik zijn borst mag betasten –
Het was een grenzeloos gebied voor mij
En verstild, zoals de imposante zee
Kleine stroompjes rustig maakt.
En nu, ben ik niet meer dezelfde
Alsof ik schonere lucht inademde –
Of in een Koninklijk Gewaad schreed –
Mijn voeten, ook, die zo rondgedoold hadden –
Mijn Zigeunergezicht – nu omgevormd –
Naar een zachtere uitstraling –
Mocht ik in deze Haven aankomen,
Rebecca die naar Jeruzalem voer
Zou zich niet zo blij omdraaien.
Of die Perzische Vrouw die verbijsterd voor haar altaar
Zo’n kruisbeeld omhooghoudt
Naar haar vorstelijke Zon.
There is another sky,
ever serene and fair,
And there is another sunshine,
Though it be darkness there –
Never mind faded forests, Austin,
Never mind silent fields –
Here is a little forest,
Whose leaf is ever green;
Here is a brighter garden,
Where not a frost has been;
In its unfading flowers
I hear the bright bee hum;
Prithee, my brother,
Into my garden come!
J2/F13-2/1851
Er is een andere lucht,
altijd sereen en open,
En er schijnt een ander zonlicht,
Ook als het daar donker is –
Vergeet de verdorde bossen, Austin,
En vergeet de rimpelloze velden –
Hier is een klein bos,
Waar het blad altijdgroen blijft;
Hier ligt een zonniger tuin,
Waar geen vorst is geweest;
In haar altijd frisse bloemen
Hoor ik de vrolijke bij zoemen;
Alsjeblieft, mijn broer,
Kom mijn tuin binnen!
[Dit gedicht schreef Emily Dickinson in een brief aan haar broer Austin. Austin was gaan werken en wonen in de grote stad Boston, ver van het ouderlijke huis in het landelijke Amhurst. Emily vroeg hem geregeld om haar te komen opzoeken, maar kreeg vaak nul op het rekest.
De uitdrukking ‘prithee’ is een ouderwetse samentrekking van ‘I pray thee’ en wordt vaak gebruikt voor ‘alsjeblieft’.]
The Sun kept stooping – stooping – low!
The Hills to meet him rose!
On his side, what Transaction!
On their side, what Repose!
Deeper and deeper grew the stain
Upon the window pane –
Thicker and thicker stood the feet
Until the Tyrian
Was crowded dense with Armies –
So gay, so Brigadier –
That I felt martial stirrings
Who once the Cockade wore –
Charged from my chimney corner –
But Nobody was there!
J152/F182/1860
De Zon bleef bukken – bukken – zo laag!
De Heuvels kwamen overeind om hem te zien!
Van zijn kant, wat een Exercitie!
Van hun kant, wat een Rust!
Dieper en dieper werd de vlek
Op het vensterglas –
Dichter en dichter stonden de voeten op elkaar
Tot tegen het Donker Paars.
Het was drukbezet met Legers –
Zo vrolijk, zo Kleurrijk –
Dat ik me strijdlustig voelde
Die ooit de Kokarde droeg –
Opgeladen vanuit mijn schoorsteenhoekje –
Maar er was Niemand!
[Emily’s slaapkamer met grote ramen op het zuiden en westen heeft een perfect uitzicht op het ondergaan van de zon. Zij kijkt vanuit het hoekje van de schoorsteen. Zij vergelijkt de kleuren van de zonsondergang met legers die in divisies staan opgesteld.
Tyrus staat bekend om zijn dieppaarse kleurstof.
“Brigadier” gebruikt Emily Dickinson vaak voor “kleurrijk”; blijkbaar was zij onder de indruk van de soldaten met hun vele kleuren.
Kokarde is een militair lintje dat ze vroeger gedragen moet hebben.]
Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality.
We slowly drove – He knew no haste,
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility –
We passed the School, where Children strove
At recess – in the ring –
We passed the Fields of Gazing Grain –
We passed the Setting Sun –
Or rather – He passed Us –
The Dews drew quivering and chill –
For only Gossamer, my Gown –
My Tippet – only Tulle –
We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground –
The Roof was scarcely visible –
The Cornice –in the Ground –
Since then – ’tis centuries – and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses’ Heads
Were toward Eternity –
J712/F479/1863
Omdat ik niet stoppen kon voor Dood –
Was hij zo vriendelijk om voor mij te stoppen –
De Koets was net groot genoeg voor Ons –
En voor Onsterfelijkheid
We reden traag – Hij had geen haast
En ik had opzij gelegd
Mijn werk en ook mijn vrije tijd,
Uit Beleefdheid –
We gingen langs de School waar kinderen stoeiden
Het was Pauze – op het Strijdtoneel –
Gingen langs Velden vol met Starend Graan –
En langs de Ondergaande Zon –
Of liever – Die ging langs ons –
De Dauw gaf rillingen en Kou –
Want mijn Jurk was enkel van fijn Spinrag –
Mijn Schoudermantel – slechts van Tule –
We hielden stil voor een Huis dat leek
Op een Zwelling in de Grond –
Het Dak was nauwelijks te zien –
De Daklijst zat in de Grond –
Dat is al weer – Eeuwen geleden en toch
Voelt het nog maar kort dat
Ik voor ‘t eerst doorkreeg dat die Paardenhoofden
Richting Eeuwigheid opgingen –
Blazing in Gold – and
Quenching – in Purple!
Leaping – like Leopards to the Sky –
Then – at the feet of the old Horizon –
Laying her spotted Face – to die!
Stooping as low as the kitchen window –
Touching the Roof –
And tinting the Barn
Kissing her Bonnet to the Meadow –
And the Juggler of Day – is gone!
J228/F321/1861
Oplaaiend in Goud – en
Uitdovend – in Purper!
Springend – als luipaarden door de lucht –
Legt dan – aan de voet van de oude Horizon –
Haar gevlekte Gezicht te ruste – om te sterven!
Bukkend zo laag als het keukenraam –
Rakend aan het Dak –
Geeft ze de Schuur een kleur
En kust haar Hoed als groet aan het Weiland –
En de jongleur van de dag – is ervandoor!