You’ll know Her – by Her Foot –
The smallest Gamboge Hand
With Fingers – where the Toes should be –
Would more affront the Sand –

Than this Quaint Creature’s Boot –
Adjusted by a Stern –
Without a Button – I could vouch –
Unto a Velvet Limb –

You’ll know Her – by Her Vest –
Tight fitting – Orange – Brown –
Inside a Jacket duller –
She wore when she was born –

Her Cap is small – and snug –
Constructed for the Winds –
She’d pass for Barehead – short way off –
But as She Closer stands –

So finer ’tis than Wool –
You cannot feel the Seam –
Nor is it Clasped unto of Band –
Nor held upon – of Brim –

You’ll know Her – by Her Voice –
At first – a doubtful Tone –
A sweet endeavor – but as March
To April – hurries on –

She squanders on your Ear
Such Threnodies of Pearl –
You beg the Robin in your Brain
To keep the other – still –

F604/J634/1863

Je kunt Haar kennen – aan Haar Voet –
Het kleinste Goudgele Handje
Met Vingers – waar Tenen moeten zitten –
Zou het Zand meer schofferen

Dan deze Vreemde Laars van het Schepsel –
Aan de achterkant bevestigd –
Zonder Knop – kan ik garanderen –
Aan een Fluwelen Ledemaat –

Je kunt Haar kennen – aan haar Vest –
Strakzittend – Oranje – Bruin –
Daaronder een saaier Jasje –
Dat ze droeg toen ze geboren werd –

Haar Pet is klein – sluit nauw aan –
Gemaakt voor de Wind –
Op afstand – gaat ze door voor een Kaalkop –
Maar zodra Zij Dichterbij komt –

Is die zoveel fijner dan Wol –
Je kunt de Naad niet voelen –
En het is niet Vastgezet met een Lint –
En niet vastgehouden – aan de Boord –

Je kunt haar kennen – aan Haar Stem –
In het begin – een onzekere Klank –
Een zoete poging – maar als Maart
Naar April – opschiet –

Smijt ze in je Oor
Zulke Parelschone Treurzangen –
Dat je de Roodborst in je Hoofd smeekt
Om de andere – stil – te houden –

The Robin is a Gabriel
In humble circumstances –
His Dress denotes him socially,
Of Transport’s Working Classes –
He has the punctuality
Of the New England Farmer –
The same oblique integrity,
A Vista vastly warmer –
A small but sturdy Residence,
A Self denying Household,
The Guests of Perspicacity
Are all that cross his Threshold –
As covert as a Fugitive,
Cajoling Consternation
By Ditties to the Enemy
And Sylvan Punctuation –

F1520/J1483/1880

De Roodborst is een Gabriël
Verkeert in eenvoudige omstandigheden –
Zijn Kleding kenmerkt hem sociaal gezien,
Onder de Arbeidersklasse van het Vervoer –
Hij heeft de stiptheid
Van de Boer uit New England –
Dezelfde indirecte eerlijkheid,
Een veel warmer Voorkomen –
Een kleine maar stevige Woning,
Onttrekt zich aan het Huishouden,
Gasten die hij meteen in het oog krijgt
Zijn ieder die zijn Drempel overschrijdt –
Voorzichtig als een voortvluchtige,
Verschalkt hij de Opwinding
Met Deuntjes voor de Vijand
En Rustpauzes in het Bos –

I dreaded that first Robin, so,
But He is mastered, now,
I’m some accustomed to Him grown,
He hurts a little, though –

I thought If I could only live
Till that first Shout got by –
Not all Pianos in the Woods
Had power to mangle me –

I dared not meet the Daffodils –
For fear their Yellow Gown
Would pierce me with a fashion
So foreign to my own –

I wished the Grass would hurry –
So – when ’twas time to see –
He’d be too tall, the tallest one
Could stretch – to look at me –

I could not bear the Bees should come,
I wished they’d stay away
In those dim countries where they go,
What word had they, for me?

They’re here, though; not a creature failed –
No Blossom stayed away
In gentle deference to me –
The Queen of Calvary –

Each one salutes me, as he goes,
And I, my childish Plumes,
Lift, in bereaved acknowledgment
Of their unthinking Drums –

J348/F347/1862

Ik was zo bang voor die eerste Roodborst,
Maar Hij is overmeesterd, nu,
Ik ben er al iets aan gewend dat Hij gegroeid is
Hij doet me nog wel een beetje zeer –

Ik dacht als ik maar blijf leven
Tot die eerste Kreet voorbij is –
Geen van de Piano’s in het Bos
Had zo’n kracht om mij te verpletteren –

Narcissen ging ik uit de weg –
Uit angst dat hun Gele Jurken
Mij een mode zouden opdringen
Die zo vreemd was aan mijn eigen –

Ik wenste dat het Gras zich zou haasten –
Zo – dat als het tijd was om te kijken –
Het te lang zou zijn en zo’n langerd
Zich moest uitrekken om mij te zien –

Ik kon het niet hebben dat de Bijen zouden komen,
Ik wou dat ze wegbleven
In die schemerige landen waar ze naartoe gaan,
Welk woord zouden ze daar hebben voor mij?

Ze zijn echter allemaal hier; niemand ontbreekt –
Geen Bloesem bleef weg
Uit diep respect voor mij –
De Koningin van de Kruisweg –

Ieder begroet mij, als hij komt,
En ik verhef kinderlijk mijn Pluimen,
Diepbedroefd
Voor hun onbezonnen Geroffel –