As by the dead we love to sit –
Become so wondrous dear –
As for the lost we grapple
Tho’ all the rest are here –
In broken mathematics
We estimate our prize
Vast – in its fading ration
To our penurious eyes!
F78/J88/1859
Wat houden we ervan bij doden te zitten –
Ze worden zo wonderbaarlijk geliefd –
Wat klampen we ons vast aan de gestorvenen
Terwijl alle anderen er nog zijn –
Met gebrekkig rekenwerk
Taxeren we onze prijs
Enorm – naarmate het verlies
In onze nooddruftige ogen!
New feet within my garden go –
New fingers stir the sod –
A Troubadour upon the Elm
Betrays the solitude.
New Children play opon the green –
New Weary sleep below –
And still the pensive Spring returns –
And still the punctual snow!
F79/J99/1859
Nieuwe voeten gaan door mijn tuin –
Nieuwe vingers woelen de grond –
Een Troubadour op de Iep
Verraadt eenzaamheid.
Nieuwe Kinderen spelen op het groen –
Nieuwe Doden slapen hieronder –
En toch komt de zorgeloze Lente terug –
En toch de sneeuw precies op tijd!
I hide myself within my flower
That wearing on your breast –
You – unsuspecting, wear me too –
And angels know the rest!
F80/J903/1859
Ik verstop me in mijn bloem,
Draag je die op je borst –
Draag je – onbewust, mij mee –
En engelen weten meer!
Voor een kaartje bij een bloem. Emily Dickinson maakte in 1863 nog een andere versie:
I hide myself – within my flower
That fading from your Vase –
You – unsuspecting, feel for me –
Almost a loneliness.
Ik verstop me – in mijn bloem
Verwelkt die in jouw Vaas –
Voel jij – onbewust, voor mij –
Bijna de eenzaamheid.
She bore it till the simple veins
Traced azure on her hand –
Till pleading, round her quiet eyes
The purple Crayons stand.
Till Daffodils had come and gone
I cannot tell the sum,
And then she ceased to bear it –
And with the Saints sat down.
No more her patient figure
At twilight soft to meet –
No more her timid bonnet
Upon the village street –
But crowns instead, and courtiers –
And in the midst so fair,
Whose but her shy –
immortal face
Of whom we’re whispering here?
F81/J144/1859
Ze hield het vol tot de eenvoudige aderen
Azuurblauw op haar hand tekenden –
Tot door het smeken, rond haar stille ogen
Het paars van het Kleurkrijt stond.
Tot Narcissen waren gekomen en gegaan
Ik kan niet zeggen hoeveel,
En toen hield ze het niet langer vol –
En ging bij de Heiligen aanzitten.
Niet meer haar geduldige persoon
In de zwakke schemering tegenkomen –
Niet meer haar bescheiden hoedje
In de dorpsstraat –
Maar kronen daarvoor, en hovelingen –
Met in het midden staat zo prachtig,
Wie anders dan haar verlegen –
onsterfelijk gezicht
Waarover we hier zacht staan te praten?
We should not mind so small a flower
Except it quiet bring
Our little garden that we lost
Back to the Lawn again.
So spicy her Carnations nod –
So drunken, reel her Bees –
So silver steal a hundred flutes
From out a hundred trees –
That whoso sees this little flower
By faith may clear behold
The Bobolinks around the throne
And Dandelions gold.
F82/J81/1859
We zouden zo’n bloemetje niet erg vinden –
Als het niet stilletjes
Onze kleine verloren tuin weer
Teruggeeft aan het Weiland.
Zo geurig hangen haar Anjers –
Zo dronken, cirkelen haar Bijen –
Zo zilverkleurig schieten wel honderd fluiten
Tevoorschijn uit honderd bomen –
Dat ieder die dit bloempje ziet
Door geloof duidelijk aanschouwen mag
De Troepialen rond de troon
En gouden Paardenbloemen.
This heart that broke so long –
These feet that never flagged –
This faith that watched for star in vain,
Give gently to the dead –
Hound cannot overtake the Hare
That fluttered panting, here –
Nor any schoolboy rob the nest
Tenderness builded there.
F83/J145/1859
Dit hart dat zo lang brak –
Deze voeten, die nooit opgaven –
Dit geloof dat tevergeefs op een ster wacht,
Geef het zacht aan de doden –
Een Jachthond kan de Haas niet inhalen
Die hier hijgend voorbijflitste –
En geen schooljongen het nest roven
Dat tederheid er heeft opgebouwd.
On such a night, or such a night,
Would anybody care
If such a little figure
Slipped quiet from its chair,
So quiet – Oh how quiet,
That nobody might know
But that the little figure
Rocked softer – to and fro –
On such a dawn, or such a dawn –
Would anybody sigh
That such a little figure
Too sound asleep did lie
For Chanticleer to wake it –
Or stirring house below –
Or giddy bird in orchard –
Or early task to do?
There was a little figure plump
For every little knoll,
Busy needles, and spools of thread –
And trudging feet from school –
Playmates, and holidays, and nuts –
And visions vast and small –
Strange that the feet so precious charged
Should reach so small a goal!
F84/J146/1859
In zo’n nacht, of welke nacht ook,
Zou iemand het iets kunnen schelen
Dat zo’n klein figuurtje
Geruisloos van zijn stoel gleed,
Zo stil – Och hoe stil,
Als niemand het zou merken
Dat het kleine figuurtje echt
Rustiger schommelde – heen en weer –
Bij zo’n dageraad, of welke dageraad ook –
Zou iemand een zucht slaken
Dat zo’n klein figuurtje
Te diep in slaap lag
Voor de Haan om haar wakker te maken –
Of een bedrijvig huis beneden –
Of een verdwaasde vogel in de boomgaard –
Of een ochtendklusje?
Er stond een mollig figuurtje
Bij elke klein heuveltje,
Bezig met naalden, en klosjes garen –
Sjokkende voeten uit school –
Speelkameraadjes, vakanties, en gekkigheid –
En grote en kleine dromen –
Vreemd dat voeten met zo’n kostbare lading
Zo’n kleine bestemming moeten bereiken!