Emily Dickinson – Pagina 154

Could I but ride indefinite

Could I but ride indefinite
As doth the Meadow Bee
And visit only where I liked
And No one visit me

And flirt all Day with Buttercups
And marry whom I may
And dwell a little everywhere
Or better, run away

With no Police to follow
Or chase Him if He do
Till He should jump Peninsulas
To get away from me –

I said “But just to be a Bee”
Upon a Raft of Air
And row in Nowhere all Day long
And anchor “off the Bar”

What Liberty! So Captives deem
Who tight in Dungeons are.

F1056/J661/1865

Kon ik maar eindeloos vliegen
Zoals de Weidebij dat doet
En alleen op bezoek waar ik graag wil
En Niemand die mij komt opzoeken

En de hele Dag flirten met Boterbloemen
En trouwen met wie ik mag
En overal een beetje rondhangen
Of beter nog, wegrennen

Zonder Politieagent achter me aan
Of als hij dat doet Hem opjagen
Hij zou over Landerijen moeten springen
Om van me af te komen –

Ik zei: “Was ik maar gewoon een Bij.”
Die op een Luchtvlot
Heel de dag in Niemandsland peddelde
En “Onbezonnen” het anker uitgooide.

Wat een Vrijheid! Zo dromen Gevangenen
Die opgesloten in Kerkers zitten.

“Peninsulas”: schiereilanden. Emily Dickinson gebruikt het vaak synoniem voor vaste grond onder de voeten, het beloofde land, toevluchtsoord (Emily Dickinson Lexicon).
“Off the Bar” komt van ‘buiten de kustbanken’ (onafhankelijk) of “buiten de regels” (tegendraads). De vertaling probeert beiden te verwoorden.

Embarrassment of one another

Embarrassment of one another
And God
Is Revelation’s limit,
Aloud
Is nothing that is chief,
But still,
Divinity dwells under Seal –

F1057/J662/1865

Gêne voor elkaar
En God
Beperkt de Openbaring,
In woorden
Is niets belangrijk,
Maar in stilte,
Woont God onder het Zegel –

“Revelation’s limit” – schaamte belemmert wat naar elkaar uitgesproken wordt en met God.
“Seal”: zegel. In het boek Openbaringen dragen de volgelingen van Christus een zegel op hun voorhoofd (Openbaringen 9).
Variant voor “limit” (regel 3): “caution” (zet aan tot voorzichtigheid of waarschuwt voor).

To One denied the drink

To One denied the drink
To tell what Water is
Would be acuter, would it not
Than letting Him surmise?

To lead Him to the Well
And let Him hear it drip
Remind Him, would it not, somewhat
Of His condemned lip?

F1058/J490/1865

Aan Wie drinken wordt onthouden
Verklappen wat Water is
Dat zou pijnlijker zijn, nietwaar
Dan Hem maar laten raden?

Hem bij de Bron brengen
En die laten horen druppen
Doet hem, zou het niet, een beetje denken
Aan Zijn verdoemde lip?

Uncertain lease – develops lustre

Uncertain lease – develops lustre
On Time
Uncertain Grasp, appreciation
Of Sum –

The shorter Fate – is oftener the chiefest
Because
Inheritors upon a tenure
Prize –

F1059/J857/1865

Onzekere Contractduur – geeft glans
Aan Tijd
Onzeker Gewin, waardering
Voor Geld –

Het korter Bestaan – is vaker het belangrijkste
Omdat
Erfgenamen een nalatenschap
Kunnen waarderen –

“Lease”: contract, contractduur – van het leven bijvoorbeeld.
“Grasp”: greep, graai – waarschijnlijk financieel, vandaar deze inkleuring.

Noon – is the Hinge of Day

Noon – is the Hinge of Day –
Evening – the Tissue Door –
Morning – the East compelling the Sill
Till all the World is ajar –

F1060/J931/1865

Het Middaguur – is het Scharnier van de Dag –
De Avond – de Hordeur –
De Ochtend – het Oosten drukt op de Dorpel
Tot de hele Wereld op een kier staat –

Variant voor “Tissue Door” (regel 2): “Folding Door” (Vouwdeur).

This Chasm, Sweet, opon my life

This Chasm, Sweet, opon my life
I mention it to you,
When Sunrise through a fissure drop
The Day must follow too.

If we demur, its gaping sides
Disclose as ’twere a Tomb
Ourself am lying straight wherein
The Favorite of Doom.

When it has just contained a Life
Then, Darling, it will close
And yet so bolder every Day
So turbulent it grows

I’m tempted half to stitch it up
With a remaining Breath
I should not miss in yielding, though
To Him, it would be Death –

And so I bear it big about
My Burial – before
A Life quite ready to depart
Can harass me no more –

F1061/J858/1865

Deze Kloof, Liefje, in mijn leven
Ik wijs je erop dat,
Als het eerste Zonlicht door een spleet valt
Ook de Dag moet volgen.

Als we aarzelen, openen
Haar gapende kanten zich als een Graf
Waarin Wijzelf languit liggen:
De Lieveling van het Noodlot.

Zodra het een Leven bevat
Dan, Schat, zal ze sluiten
Maar elke Dag zo steiler
Zo heftiger wordt ze dat

Ik bijna in de verleiding kom haar dicht te naaien.
Met mijn laatste Adem
Ik zou het niet missen die te geven, hoewel
Voor Hem, zou het de Dood zijn –

Daarom draag ik haar groots mee tot bij
Mijn Begrafenis – voor
Een Leven dat helemaal klaar is om heen te gaan
Mij niet langer kan lastigvallen –

“When Sunrise…” – zo moet ook de afgrond tot het ergste leiden.
“Him” – verwijst naar adem.
Waarschijnlijk geschreven voor Susan Dickinson, haar geliefde die met haar broer is getrouwd. De kloof of afgrond is mogelijk de dreiging van de dood die eigen is aan het leven.

My best Acquaintances are those

My best Acquaintances are those
With Whom I spoke no Word –
The Stars that stated come to Town
Esteemed Me never rude
Although to their Celestial Call
I failed to make reply –
My constant – reverential Face
Sufficient Courtesy.

F1062/J932/1865

Mijn beste Kennissen zijn zij
Met Wie ik geen Woord sprak –
De Sterren die steevast de Stad aandoen
Vonden Mij nooit onbeleefd
Hoewel ik op hun Hemelse Oproep
Vergat te antwoorden –
Mijn altijd – respectabel Gezicht
Welgemanierd genoeg.

Variant voor regel 5 – 6:
“Though their repeated Grace (Hoewel hun frequente Schoonheid)
Elicit no reply.” (Geen reactie uitlokt).