The most important population
Unnoticed dwell.
They have a heaven each instant
Not any hell.
Their names, unless you know them,
‘Twere useless tell.
Of bumble bees and other nations
The grass is full.
F1764/J1746/Jaartal onbekend
De belangrijkste bevolking
Woont anoniem.
Ze hebben op elk moment een hemel
En nooit een hel.
Hun namen, tenzij je ze kent,
Nergens goed voor om ze te vertellen.
Van hommels en andere volkjes
Is het gras vol.
The parasol is the umbrella’s daughter,
And associates with a fan
While her father abuts the tempest
And abridges the rain.
The former assists a siren
In her serene display;
But her father is borne and honored,
And borrowed to this day.
F1765/J1747/Jaartal onbekend
De parasol is de dochter van de paraplu,
Ze is familie van een waaier
Terwijl haar vader de storm trotseert
En de regen beteugelt.
Eerstgenoemde komt een verleidster te hulp
Bij haar doorluchtige vertoon;
Maar haar vader wordt met ere gedragen
En tot op de dag van vandaag uitgeleend.
The waters chased him as he fled,
Not daring look behind;
A billow whispered in his Ear,
“Come home with me, my friend;
My parlor is of shriven glass,
My pantry has a fish
For every palate in the Year,” –
To this revolting bliss
The object floating at his side
Made no distinct reply.
F1766/J1749/Jaartal onbekend
De wateren joegen hem op de vlucht,
Hij durfde niet achterom te kijken;
Een Golf fluisterde in zijn Oor,
“Kom met mij mee naar huis, mijn vriend;
Mijn woonkamer is van zuiver glas,
Mijn voorraadkast bevat vis
Voor elke smaak het hele Jaar door,” –
Op deze weerzinwekkende zaligheid
Had het object dat naast hem dreef
Geen duidelijk antwoord.
The words the happy say
Are paltry melody
But those the silent feel
Are beautiful –
F1767/J1750/Jaartal onbekend
De woorden die de gelukkige uitspreekt
Zijn povere melodie
Maar die de zwijgzame voelt
Zijn prachtig –
There comes an hour when begging stops,
When the long interceding lips
Perceive their prayer is vain.
“Thou shalt not” is a kinder sword
Than from a disappointing God
“Disciple, call again.”
F1768/J1751/Jaartal onbekend
Het uur komt dat bidden ophoudt,
Wanneer de alsmaar smekende lippen
Merken dat hun gebed vergeefs is.
“Gij zult niet” is een vriendelijker zwaard
Dan van een God die teleurstelt met
“Leerling, vraag opnieuw.”
This docile one inter
While we who dare to live
Arraign the sunny brevity
That sparkles to the Grave.
On her departing span
No wilderness remain
As dauntless in the House of Death
As if it were her own –
F1769/J1752/Jaartal onbekend
Deze zachtmoedige persoon begraven
Terwijl wij die het lef hebben te leven
De zonnige kortstondigheid aanklagen
Die sprankelt op het graf.
Op de plek vanwaar ze heengaat
Blijft geen verlatenheid achter
Zo onbevreesd in het Huis van de Dood
Als was het van haar eigen –
Through those old grounds of memory,
The sauntering alone
Is a divine intemperance
A prudent man would shun.
Of liquors that are vended
‘Tis easy to beware
But statutes do not meddle
With the internal bar.
Pernicious as the sunset
Permitting to pursue
But impotent to gather,
The tranquil perfidy
Alloys our firmer moments
With that severest gold
Convenient to the longing
But otherwise withheld.
F1770/J1753/Jaartal onbekend
Door de oude droesem van het geheugen,
Wandelen in je eentje
Is een goddelijke uitspatting
Die een verstandig mens moet vermijden.
Voor sterke drank die verkocht wordt
Is het gemakkelijk oppassen
Maar vergunningen bemoeien zich niet
Met het innerlijke café.
Zo schadelijk als het toestaan
Om de zonsondergang te achtervolgen
Maar niet bij machte om het te vangen
Vermengt het stille bedrog
Onze sterkere momenten
Met dat zuiverste goud
Prettig om naar te hunkeren
Maar verder buiten ons bereik.