By Chivalries as tiny,
A Blossom, or a Book,
The seeds of smiles are planted –
Which blossom in the dark.
F37/J55/1858
Door van die kleine Hoffelijkheden,
Een Bloem, of een Boek,
Worden zaadjes van een glimlach geplant –
Die in het donker gaan bloeien.
I never told the buried gold
Opon the hill – that lies –
I saw the sun – his plunder done
Crouch low to guard his prize.
He stood as near
As stood you here –
A pace had been between –
Did but a snake bisect the brake
My life had forfeit been.
That was a wondrous booty –
I hope ’twas honest gained.
Those were the fairest ingots
That ever kissed the spade!
Whether to keep the secret –
Whether to reveal –
Whether as I ponder
“Kidd” will sudden sail –
Could a shrewd advise me
We might e’en divide –
Should a shrewd betray me –
Atropos decide!
F38/J11/1858
Ik vertelde nooit van het begraven goud
Dat op de heuvel – ligt –
Ik zag de zon – en zijn overval gedaan
Dook hij ineen om zijn buit te bewaken.
Hij stond zo dichtbij
Waar jij nu stond.
Een stap breed tussen ons –
Had een slang het kreupelhout gespleten
Was mijn leven al verbeurd.
Dat was een wonderbaarlijke buit –
Hopelijk eerlijk verdiend.
Dat waren de mooiste goudstaven
Die een schop ooit kuste!
Of ik het geheim moet houden –
Of verklappen –
Als ik er even over nadenk
Had “Kidd” meteen de zeilen bijgezet –
Kan een slimmerik mij raad geven
We zouden evengoed kunnen delen –
Mocht die slimmerik me verraden –
Zal Atropos zijn vonnis wijzen!
I never lost as much but twice –
And that was in the sod.
Twice have I stood a beggar
Before the door of God!
Angels – twice descending,
Reimbursed my store –
Burglar! Banker – Father!
I am poor once more!
F39/J49/1858
Nog nooit heb ik zoveel verloren, pas twee keer –
En dat was onder de zoden.
Tweemaal stond ik als bedelaarster
Voor Gods deur!
Engelen – daalden tweemaal neer
En vulden mijn voorraad aan –
Inbreker! Bankier – Vader!
Nu ben ik nog een keer arm!
I hav’nt told my garden yet –
Lest that should conquer me.
I hav’nt quite the strength now
To break it to the Bee –
I will not name it in the street
For shops w’d stare at me –
That one so shy – so ignorant
Should have the face to die.
The hillsides must not know it –
Where I have rambled so –
Nor tell the loving forests
The day that I shall go –
Nor lisp it at the table –
Nor heedless by the way
Hint that within the Riddle
One will walk today –
F40/J50/1858
Ik heb het mijn tuin nog niet verteld –
Bang dat het mij te machtig werd.
Nu heb ik gewoon de kracht niet
Om het de Bij te vertellen –
Op straat spreek ik het niet uit
Want winkels zouden me aanstaren –
Dat iemand zo verlegen – zo onwetend
Het lef heeft om te sterven.
De heuvels mogen het niet weten –
Waar ik zo rondgezworven heb –
Vertel ook de liefdevolle bossen niet
De dag dat ik ga –
Fluister het niet aan tafel –
En geef ook niet onderweg achteloos
Een Hint dat er vandaag
Iemand het Raadsel binnen wandelt –
I often passed the Village
When going home from school –
And wondered what they did there –
And why it was so still –
I did not know the year then –
In which my call would come –
Earlier, by the Dial,
Than the rest have gone.
It’s stiller than the sundown.
It’s cooler than the dawn –
The Daisies dare to come here –
And birds can flutter down –
So when you are tired –
Or – perplexed – or cold –
Trust the loving promise
Underneath the mould,
Cry “it’s I,” “take Dollie,”
And I will enfold!
F41/J51/1858
Ik kwam vaak voorbij het Dorp
Op weg van school naar huis –
En vroeg me af wat ze daar deden –
Waarom het er zo stil was –
Toen wist ik het jaar nog niet –
Waarin mijn oproep zou komen –
Volgens de Klok, veel eerder
Dan de rest zou heengaan.
Het is er stiller dan zonsondergang.
Frisser dan de dageraad –
Madeliefjes durven hier komen –
En vogels kunnen er neerstrijken –
Dus als je moe bent –
Of – verward – of zwaarmoedig –
Vertrouw op de liefdevolle belofte
Van onder de grond,
Roep “ik ben ‘t,” “haal Dollie,”
En ik zal je omarmen!
There is a word
Which bears a sword
Can pierce an armed man –
It hurls its barbed syllables
And is mute again –
But where it fell
The Saved will tell
On patriotic day,
Some epauletted Brother
Gave his breath away.
Wherever runs the breathless sun –
Wherever roams the day –
There is its noiseless onset –
There is its victory!
Behold the keenest marksman!
The most accomplished shot!
Time’s sublimest target
Is a soul “forgot”!
F42/J8/1858
Er bestaat een woord
Dat met zijn zwaard
Een gewapend man kan doorboren –
Het stort zijn scherpe lettergrepen
En zwijgt dan weer –
Maar waar het neersloeg
Dat zullen Overlevenden pas zeggen
Op een nationale feestdag,
Hoe ’n krijgshaftige Broeder
Zijn laatste adem uitblies!
Waar de zon ook ademloos heengaat –
Waar de dag ook rondwaart –
Daar is zijn geruisloze aanval –
Daar is zijn overwinning!
Aanschouw de scherpste schutter!
Het knapste schot!
Het subliemste mikpunt van tijd
Is een “vergeten” ziel!
Through lane it lay – thro’ bramble –
Through clearing, and thro’ wood –
Banditti often passed us
Opon the lonely road.
The wolf came peering curious –
The Owl looked puzzled down –
The Serpent’s satin figure
Glid stealthily along.
The tempests touched our garments –
The lightning’s poinards gleamed –
Fierce from the Crag above us
The hungry Vulture screamed –
The Satyr’s fingers beckoned –
The Valley murmured “Come” –
These were the mates –
This was the road
These Children fluttered home.
F43/J9/1858
Langs paden liep het – door braamstuiken –
Langs open plekken, en door het bos –
Bandieten passeerden ons er vaak
Op die verlaten weg.
De wolf kwam nieuwsgierig kijken –
De Uil keek verbaasd naar beneden –
Het satijnen silhouet van de Slang
Glipte er stiekem langs.
De stormen schudden onze kleren –
De dolken van de bliksem flitsten –
Woest vanaf de steile Rots boven ons
Krijste de hongerig Gier –
De vingers van de Bosgod wenkten –
De Vallei mompelde “Kom” –
Zij waren de vrienden –
Dit was de weg
Waar Wij, Kinderen naar huis stoven.