Emily Dickinson

An Everywhere of Silver
With Ropes of Sand
To keep it from effacing
The Track called Land –

F931/J884/1865

Allemaal Zilver Overal
Met Kabels van Zand
Dat het niet wordt uitgewist
Het Spoor genaamd Land –

Of Tolling Bell I ask the cause?
“A Soul has gone to Heaven”
I’m answered in a lonesome tone –
Is Heaven then a Prison?

That Bells should ring till all should know
A Soul had gone to Heaven
Would seem to me – the more the way
A Good News should be given –

F933/J947/1865

Waarom de Doodsklok luiden, vraag ik
“Een Ziel is naar de Hemel gegaan”
Krijg ik als antwoord op een desolate toon –
Is de Hemel dan een Gevangenis?

Laat de Klokken luiden zodat ieder weet dat
Een Ziel al naar de Hemel was gegaan
Lijkt mij – meer de manier
Om het Goede Nieuws te brengen –

As imperceptibly as Grief
The Summer lapsed away –
Too imperceptible at last
To seem like Perfidy –

A Quietness distilled
As Twilight long begun
Or Nature spending with herself
Sequestered Afternoon.

Sobriety inhered
Though gaudy influence
The Maple lent unto the Road
And graphic Consequence

Invested sombre place –
As suddenly be worn
By sober Individual
A Homogeneous Gown –

Departed was the Bird –
And scarcely had the Hill
A flower to help His straightened face
In stress of Burial –

The Winds came closer up –
The Cricket spoke so clear
Presumption was – His Ancestors
Inherited the Floor –

The Dusk drew earlier in –
The Morning foreign shone –
A courteous, yet harrowing Grace,
As Guest, that would be gone –

And thus, without a Wing
Or service of a Keel
Our Summer made her light escape
Unto the Beautiful.

F935/J1540/1865

Net zo onmerkbaar als Verdriet
Verstreek de Zomer –
Te onmerkbaar op ’t laatst
Om van Verraad te spreken –

Een Concentratie van Stilte
Zoals bij aanhoudende Schemer
Of wanneer de Natuur met zichzelf
Een rustige Middag doorbrengt.

Een ingetogen Rust heerste er
Ook al gaf de Esdoorn aan de Weg
Een bontgekleurd effect
En was in een sterk Reliëf

De donkere plek gestoken –
Alsof een eenvoudig individu
Plots een Uniform gewaad
Aan het dragen is ¬–

Vertrokken waren de Vogels –
En de Heuvel had nauwelijks een bloem
Om Zijn verstarde gezicht te verzachten
Bij de spanningen van de Begrafenis –

De Wind stak dichterbij op –
De Krekel sprak zo duidelijk
Vermoedelijk – hadden Zijn Voorouders
De Grond geërfd –

Het Donker kwam eerder –
De Ochtend kreeg een vreemd licht –
Een Hoffelijke, maar schrijnende Genade,
Als van een Gast, op het punt te vertrekken –

En dus, zonder een Zeil
Of een Kiel te gebruiken
Ontsnapte onze Zomer luchtig
De Schoonheid in.