Tho’ I get home how late – how late

Emily Dickinson

Tho’ I get home how late – how late –
So I get home – ’twill compensate –
Better will be the Ecstasy
That they have done expecting me –
When Night – descending – dumb – and dark –
They hear my unexpected knock –
Transporting must the moment be –
Brewed from decades of Agony!

To think just how the fire will burn –
Just how long-cheated eyes will turn –
To wonder what myself will say,
And what itself, will say to me –
Beguiles the Centuries of way!

F199/J207/1861

Hoe laat ik toch thuiskom – hoe laat ook –
Als ik maar thuiskom – dat maakt het goed –
De Opwinding zal groter zijn
Als ze me niet meer verwacht hebben –
Als de Nacht – zwijgend – en donker – valt –
En ze mijn onverwachte aankloppen horen –
Opwindend moet het moment zijn –
Angst in tientallen jaren opgebouwd!

Me voorstellen hoe het vuur gaat branden –
Hoe lang verblinde ogen zullen omkijken –
Me verwonderen over wat ik zal zeggen,
En wat hij, tegen mij zal zeggen –
Dat verdrijft de lange Tijd onderweg!

“Decades” – suggereert dat het om een thuiskomen gaat over de dood heen. Emily Dickinson neemt bewust afstand van de kerkelijke gemeenschap en legt als enige in haar familie niet de christelijke doopbelofte af. Wat zullen die zeggen als ze thuiskomt in de hemel en wat zal God zeggen?

The Rose did caper on her cheek

Emily Dickinson

The Rose did caper on her cheek –
Her Bodice rose and fell –
Her pretty speech – like drunken men –
Did stagger pitiful –

Her fingers fumbled at her work –
Her needle would not go –
What ailed so smart a little Maid –
It puzzled me to know –

Till opposite – I spied a cheek
That bore another Rose –
Just opposite – Another speech
That like the Drunkard goes –

A Vest that like her Bodice, danced –
To the immortal tune –
Till those two troubled – little Clocks
Ticked softly into one.

F200/J208/1861

De Roos sprong van vreugde over haar wang –
Haar Topje ging op en neer –
Haar schattige stem – als bij een zatlap –
Begon hopeloos te haperen –

Haar vingers friemelden aan haar werk –
Haar naald wilde niet verder –
Wat scheelde zo’n slimme, kleine Meid –
Ik wilde het graag weten –

Tot tegenover haar – ik een wang ontdekte
Met nog een Roos –
En precies tegenover haar – Nog een stem
Of er een Dronkaard loopt –

Een Hemd dat net als haar Topje, danste –
Op onsterfelijke muziek –
Tot deze twee nerveuze – Klokjes
Zachtjes klopten als één.

“Clock”: klok, uurwerk, maar ook hartslag, hart
Emily Dickinson gebruikt makkelijk de namen van bloemen om kleuren te beschrijven. Het gaat hier om de rode blos op twee wangen.

With thee, in the Desert

Emily Dickinson

With thee, in the Desert –
With thee in the thirst –
With thee in the Tamarind wood –
Leopard breathes – at last!

F201/J209/1861

Met jou, in de Woestijn –
Met jou smachten –
Met jou in het Tamarindebos –
Krijgt Luipaard lucht – eindelijk!

“Faith” is a fine invention

Emily Dickinson

“Faith” is a fine invention
For Gentlemen who see –
But Microscopes are prudent
In an Emergency!

F202/J185/1861

“Geloof” is een prachtige uitvinding
Voor Heren die het zien –
Maar Microscopen krijgen de voorkeur
Bij een Noodgeval!

Variant voor regel 2: “When Gentlemen can see –” (Als Heren het kunnen zien –).

The thought beneath so slight a film

Emily Dickinson

The thought beneath so slight a film –
Is more distinctly seen –
As laces just reveal the surge –
Or mists – the Apennine –

F203/J210/1861

Gedachten verborgen achter ’n dunne waas –
Zijn veel duidelijker te zien –
Zoals kantwerk juist de welving onthult –
Of nevel – de Apennijnen –

“Surge”: golf, welving (van de borsten).
“Apennine”: Apennijnen, gebergte in Italië.

I’ll tell you how the Sun rose

Emily Dickinson

I’ll tell you how the Sun rose –
A Ribbon at a time –
The Steeples swam in Amethyst –
The news, like Squirrels, ran –

The Hills untied their Bonnets –
The Bobolinks – begun –
Then I said softly to myself –
“That must have been the Sun”!

But how he set – I know not –
There seemed a purple stile
That little Yellow boys and girls
Were climbing all the while –

Till when they reached the other side,
A Dominie in Gray –
Put gently up the evening Bars –
And led the flock away –

F204/J318/1861

Ik zal je verklappen hoe de Zon opkwam –
Strook voor Strook –
De Torenspitsen zwommen in het Paars –
Het nieuws kwam, als Eekhoorns zo snel –

De Heuvels maakten hun Hoeden los –
De Troepialen – zetten in –
Toen zei ik zachtjes tegen mijzelf –
“Dat moet de Zon geweest zijn!”

Maar hoe ze onderging – weet ik niet –
Het zag eruit als een paarse trap
Waarop kleine Gele jongens en meisjes
De hele tijd aan het klimmen waren –

Tot ze de andere kant hadden bereikt,
En een Dominee in ‘t Grijs –
Vriendelijk het hek van de avond sloot –
En de kudde wegleidde –

“Amethyst”: een kristal met een paarse kleur; (figuurlijk) dieppaars.
“Bobolink”: Troepiaal, een Noord-Amerikaanse zangvogel (Dolichonyx oryzvorus). Het is een trekvogel die elk jaar zo’n 20.000 kilometer van en naar de Zuidelijke streken van Zuid-Amerika aflegt. De zang moet klinken als ‘bob-o-link’. Het is een van de geliefde vogels van Emily Dickinson. Zij vindt het een zanger van klaagliederen.

Come slowly – Eden!

Emily Dickinson

Come slowly – Eden!
Lips unused to Thee –
Bashful – sip they Jessamines –
As the fainting Bee –

Reaching late his flower,
Round her chamber hums –
Counts his nectars –
Enters – and is lost in Balms.

F205/J211/1861

Kom langzaam – Hof van Eden!
Lippen niet gewend aan Jou –
Nippen verlegen – aan jouw Jasmijn –
Gelijk de Bij die in zwijm valt –

Pas laat zijn bloem bereikt,
Rond haar kamer zoemt –
Zijn godendranken telt –
Binnengaat – en zich verliest in de Geuren.

“Eden”: hof van Eden, het aardse paradijs. Emily Dickinson bedoelt echter meestal het hemels paradijs. Of beter nog: de hemel op aarde, het hemelse geluk dat ook op aarde te ervaren is. Een plaats vol bloemen, zonneschijn en vogels. Het paradijs kan zowel een staat van gelukzaligheid zijn, van vroeger, vandaag en in het hiernamaals.