Emily Dickinson – Pagina 50

The only Ghost I ever saw

The only Ghost I ever saw
Was dressed in Mechlin – so –
He had no sandal on his foot –
And stepped like flakes of snow –

His Mien, was soundless, like the Bird –
But rapid – like the Roe –
His fashions, quaint, Mosaic –
Or haply, Mistletoe –

His conversation – seldom –
His laughter, like the Breeze –
That dies away in Dimples
Among the pensive Trees –

Our interview – was transient –
Of me, himself was shy –
And God forbid I look behind –
Since that appalling Day!

F331/J274/1862

De enige Geest die ik ooit heb gezien
Ging in Vlaams Kant gekleed – zo –
Droeg Hij geen sandalen aan zijn voeten –
Hij zette zijn stappen als vokkken sneeuw –

Zijn Tred – geruisloos, als een Vogel –
Maar snel – als een Ree –
Zijn stijl, ouderwets, zoals van Mozes –
Of mogelijk, van Maretak –

Zijn spreken – bijna nooit –
Zijn lachen, als een lichte Bries –
Die wegsterft in Rimpelingen
Tussen de dromerige Bomen –

Ons onderhoud – was van korte duur –
Tegen mij, was hij verlegen –
En God verhoede dat ik omkijk –
Sinds die vreselijke dag!

“Mechlin”: Mechelen, Vlaamse kant.
“Mistletoe”: maretak en verwijst naar de cultuur van de Druïden.
Varianten:
– voor “Mien” (regel 5): “Gait” (Tred);
– voor “pensive” (regel 12): “smiling” (lachende).

Doubt Me! My Dim Companion!

Doubt Me! My Dim Companion!
Why, God, would be content
With but a fraction of the Life –
Poured thee, without a stint –
The whole of me – forever –
What more the Woman can,
Say quick, that I may dower thee
With last Delight I own!

It cannot be my Spirit –
For that was thine, before –
I ceded all of Dust I knew –
What Opulence the more
Had I – a freckled Maiden,
Whose farthest of Degree,
Was – that she might –
Some distant Heaven,
Dwell timidly, with thee!

Sift her, from Brow to Barefoot!
Strain till your last Surmise –
Drop, like a Tapestry, away,
Before the Fire’s Eyes –
Winnow her finest fondness –
But hallow just the snow
Intact, in Everlasting flake –
Oh, Caviler, for you!

F332/J275/1862

Twijfel aan Mij! Mijn Onzekere Vriend!
Hoezo, God, zou al tevreden zijn
Met slechts een fractie van het Leven –
Jou geschonken, zonder enig voorbehoud –
Met heel mijn wezen – voor altijd –
Wat kan een Vrouw nog meer,
Gauw zeg het, en ik zal het je geven
Met de laatste Vreugde die ik heb!

Mijn Geest kan het niet wezen –
Want die was al van jou, vóór –
Ik al het Stof dat ik zag afsloeg –
Hoeveel Rijkdom meer
Bezat ik – een meisje met sproeten,
Wiens hoogste Ambitie
Was – dat ze misschien –
In een of andere verre hemel
Bescheiden kon wonen, met jou!

Ontleed haar, van Top tot Teen!
Pluis haar uit tot je laatste Twijfel –
Wegvalt, als een Wandtapijt
Voor de Ogen van het Vuur –
Zuiver haar puurste tederheid –
Maar heilig dan maar de sneeuw
Ongerept, in een Eeuwige vlok –
Voor jou, Twijfelaar!

Varianten:
– voor “Dim Companion!” (regel 1): “faint Companion –” (slappe Vriend);
– voor “Life” (regel 3): “Love” (Liefde);
– voor “last” (regel 8): “least” (minste).

Many a phrase has the English language

Many a phrase has the English language –
I have heard but one –
Low as the laughter of the Cricket,
Loud, as the Thunder’s Tongue –

Murmuring, like old Caspian Choirs,
When the Tide’s a’ lull –
Saying itself in new infection –
Like a Whippoorwill –

Breaking in bright Orthography
On my simple sleep –
Thundering its Prospective –
Till I stir, and weep –

Not for the Sorrow, done me –
But the push of Joy –
Say it again, Saxon!
Hush – Only to me!

F333/J276/1862

Het Engels kent veel uitdrukkingen –
Ik heb er maar één gehoord –
Zacht als het gelach van de Krekel,
Luid, als de Taal van de Donder –

Die ruist, als oude Kaspische Koralen,
Wanneer het Tij stopt –
Zich uitdrukt met nieuwe verbuigingen –
Als een Zwaluw –

Met haar heldere Spelling breekt zij in
Op mijn simpele slaap –
Dondert haar Vergezichten –
Tot ik huilend waker word –

Niet om het Leed, mij aangedaan –
Maar om het zetje van Blijdschap –
Zeg het nog eens, Angelsaksisch!
Zachtjes – Alleen tegen mij!

“Caspian” verwijst naar de oude Indo-Europese talen, waarvan de Engelse taal afstamt.
“Whippoorwil”: de Engelse naam van de nachtzwaluw is afgeleid van zijn zang (whip-po-wil).
Een raadsel: welke uitdrukking kan bedoeld zijn? Misschien ‘I love you’?
Varianten:
– voor “stir,” (regel 12): “Grope –” (Rondtast);
– voor “push of Joy” (regel 14): “Pain of joy” (de Pijn van vreugde).

Of all the Sounds despatched abroad

Of all the Sounds despatched abroad –
There’s not a charge to me
Like that old measure in the Boughs
That phraseless Melody –
The Wind does – working like a Hand
Whose fingers brush the Sky –
Then quiver down – with tufts of Tune –
Permitted men – and me –

Inheritance, it is – to us –
Beyond the Art to Earn –
Beyond the trait to take away –
By Robber – since the Gain
Is gotten not of fingers –
And inner than the Bone –
Hid golden – for the whole of Days,
And even in the Urn –
I cannot vouch the merry Dust
Do not arise and play –
In some odd fashion of its own –
Some quainter Holiday –

When Winds go round and round, in Bands –
And thrum upon the Door –
And Birds take places – Overhead –
To bear them Orchestra –

I crave Him grace – of Summer Boughs –
If such an Outcast be –
Who never heard that fleshless Chant –
Rise solemn on the Tree –
As if some Caravan of sound
On Deserts, in the Sky,
Had broken Rank –
Then knit – and passed –
In Seamless Company –

F334/J321/1862

Van alle geluiden die buiten klinken –
Is niets dat mij zo aangrijpt
Als die oude ritmiek in de Takken
Die ongestructureerde Melodie –
Die de Wind maakt – zoals werkende Handen
Waarvan de vingers de Lucht borstelen –
Dan omlaag vibreren – met plukjes Muziek –
Vergund aan mensen – en aan mij –

Erfgoed, is het – voor ons –
Je kunt het niet verdienen –
Je kunt het ook niet stelen –
Als een Dief – aangezien de Winst
Niet van vingers wordt verkregen –
En dieper dan het Bot zit –
Een verborgen goud – voor al onze dagen,
En zelfs in de Urn –
Kan ik niet garanderen dat het vrolijke Stof
Niet vanzelf opkomt en spelen gaat –
In een of ander bizar patroon –
Op ‘n erg vreemde Feestdag –

Als de Wind rondtolt, in Vlagen –
Op de Deur bonst –
En Vogels hun plaats zoeken – Hogerop –
Om voor zijn Orkest te spelen –

Smeek ik Hem genade – voor de Zomertakken –
Mocht zo’n Verschoppeling bestaan –
Die nog nooit dat etherische Lied plechtig –
Heeft horen opstijgen tussen de Bomen –
Alsof ’n Karavaan van Geluid –
Uit de Woestijn, in de Lucht,
Haar Stoet had verbroken –
Weer verenigde – en voorbijtrok –
In een Naadloos Gezelschap –

“Whole of (our) Days” is de volledige uitdrukking.
Varianten:
– voor “brush” (regel 6): “comb” (kammen);
– voor “men” (regel 8): “Gods” (Goden);
– voor “fashion” (regel 19): “Pattern” (Patroon);
– voor “On” (regel 30): “Off” (Vanuit);
– voor “broken” (regel 31): “parted” (opgesplitst)
– voor “passed” (regel 32): “swept” (wegveegde).

Her smile was shaped like other smiles

Her smile was shaped like other smiles –
The Dimples ran along –
And still it hurt you, as some Bird
Did hoist herself, to sing,
Then recollect a Ball, she got –
And hold upon the Twig,
Convulsive, while the Music crashed –
Like Beads – among the Bog –

A happy lip – breaks sudden –
It doesn’t state you how
It contemplated – smiling –
Just consummated – now –
But this one, wears it’s merriment
So patient – like a pain –
Fresh gilded – to elude the eyes
Unqualified, to scan –

F335/J514 en J353/1862

Haar glimlach had dezelfde vorm als andere –
De Kuiltjes liepen door –
En toch deed het je pijn, alsof ‘n Vogel
Zich verheft, om te gaan zingen,
Bedenk dan dat hij een Kogel kreeg –
En hij zich vasthield aan een Takje,
Stuiptrekkend, terwijl de Muziek brak –
Zoals Kralen – midden in de Modder –

Een gelukkige lip – breekt ineens open –
Het vertelt je niet waar
Ze aan dacht – bij die glimlach –
Nu – nog maar net gedeeld –
Maar die van haar draagt haar vrolijkheid
Zo geduldig – als pijn –
Stralend verguld – om ogen te ontwijken
Niet in staat, elkaar aan te kijken –

In het originele manuscript staan beide strofen op dezelfde pagina met een horizontale scheidingslijn. Daarom worden de twee strofen zowel als afzonderlijke gedichten beschouwd (in de editie van T. H. Johnson nos 514 en 353) als één aansluitend gedicht (in de editie van W. Franklin no 335).
Variant voor “crashed” (regel 7): “broke” (brak).

Before I got my eye put out

Before I got my eye put out
I liked as well to see –
As other creatures, that have eyes –
And know no other way –

But were it told to me, Today –
That I might have the Sky
For mine, I tell you that my Heart
Would split, for size of me –

The Meadows – mine –
The Mountains – mine –
All Forests – Stintless Stars –
As much of Noon as I could take
Between my finite eyes –

The Motions of the Dipping Birds –
The Lightning’s jointed Road –
For mine – to look at when I liked –
The News would strike me dead –

So safer – guess – with just my soul
Upon the Window pane –
Where other Creatures put their eyes –
Incautious – of the Sun –

F336/J327/1862

Voordat mijn oog blind werd –
Hield ik erg van kijken –
Zoals elk ander schepsel, dat ogen heeft –
En niet anders weet –

Maar werd mij Vandaag nog verteld –
Dat ik de Hemel mocht hebben –
Voor mijn oog, ik zeg je dat mijn Hart
Zou splijten, vanwege mijn formaat –

De Weiden – van mij –
De Bergen – van mij –
Alle Bossen – Eindeloze Sterren –
Zoveel van de Middag als ik aankan –
Voor mijn begrensde blik –

De Bewegingen van Vogels in Duikvlucht –
Het zigzaggend Pad van de Bliksem –
Voor mijn oog – kunnen kijken als ik het wil –
Zo’n Nieuws werd zeker mijn dood –

‘t Is veiliger – wellicht – gewoon met mijn ziel
Tegen het Vensterraam –
Waar andere Schepselen hun ogen
Onbekommerd – van de Zon af richten –

“Before I got my eye put out” – Emily Dickinson had veel last van haar ogen. Zij sprak zelfs over een ‘terreur’. Mogelijk had het te maken met een nierziekte. Zij heeft twee keer in een oogkliniek gelegen (met een verblijf van zes en zeven maanden!). Voor een dichter met zo’n sterke blik moet dit beangstigend zijn geweest.
“Of the Sun” – de laatste woorden zijn onverwacht (echt Dickinsoniaans). Je kunt beter niet in de volle zon kijken.
Variant voor regel 15: “The Morning’s Amber Road –“ (De Amberen Weg van de Morgen –).

Of nearness to her sundered Things

Of nearness to her sundered Things
The Soul has special times –
When Dimness – looks the Oddity –
Distinctness – easy – seems –

The Shapes we buried,
———dwell about,
Familiar, in the Rooms –
Untarnished by the Sepulchre,
The Mouldering Playmate comes –

In just the Jacket that he wore –
Long buttoned in the Mold
Since we – old mornings,
———Children – played –
Divided – by a world –

The Grave yields back her Robberies –
The Years, our pilfered Things –
Bright Knots of Apparitions
Salute us, with their wings –

As we – it were – that perished –
Themself – had just remained
———till we rejoin them –
And ’twas they, and not ourself
That mourned.

F337/J607/1862

Nabijheid tot Dingen waarvan ze gescheiden is
Daar heeft de Ziel speciale momenten voor –
Wanneer de Schemer – iets Vreemds ziet –
Lijkt het – beter – te onderscheiden –

Figuren die we hebben begraven,
———blijven rondhangen,
Als vertrouwd, in de Kamer –
Niet aangetast door het Graf,
De Vermolmde Speelkameraad komt –

Met precies de Jas die hij droeg –
Met lange rijen knopen, vol Modder
Zoals wij – als kinderen, in vroeger dagen –
———als kinderen – speelden –
Gescheiden – door een Wereld –

Het Graf geeft terug wat het Gestolen heeft –
De Jaren, Alles wat van ons is afgenomen –
Schitterende Patronen van Verschijningen
Begroeten ons, met hun vleugels –

Alsof wij – het waren – die omkwamen –
Zij – waren gewoon gebleven
———tot we weer bij hen komen –
En zij waren het, en niet wij
Die rouwden.

“Divided by a World” – volgens het Emily Dickinson Lexicon kan “world” figuurlijk het gebied tussen het leven op aarde en in de hemel aangeven.
Variant voor “The” (regel 8): “Our” (Onze).